Μικρές αληθινές ιστορίες του ξεριζωμού από τη Μικρασία

Από τη μαθήτρια του ΣΤ1, Ζωή Π.

(Το άρθρο αυτό γράφτηκε με αφορμή εργασία στο μάθημα της Γλώσσας (6η ενότητα, ''Αιολική γη''), όπου ζητήθηκε από εμάς τους μαθητές να πάρουμε συνέντευξη από γονείς ή παππούδες που έχουν καταγωγή από τη Μικρά Ασία, για τα γεγονότα εκείνης της δύσκολης περιόδου του ξεριζωμού από τον τόπο τους)

Μίλησα με την μητέρα μου, η οποία κατάγεται από οικογένεια προσφύγων και μου είπε την παρακάτω ιστορία: Η μαμά μου είναι τέταρτη γενιά προσφύγων. Και οι τέσσερις παππούδες της, μικρά παιδιά τότε, έφυγαν κυνηγημένοι με τις οικογένειες τους από τα παράλια της Μικράς Ασίας.

Ο παππούς της μαμάς μου, ο Ζηνόβιος Διλβόης, ήρθε απ’ τα Αλάτσατα. Η γυναίκα του η Κατερίνα Κορδερά, καταγόταν από την Αγριλιά, ένα παραλιακό χωριό έξω από τα’ Αλάτσατα. Ο άλλος παππούς της μαμάς μου, ο Σταύρος Λάζος, είχε καταγωγή από το Μπόντρουμ (Αλικαρνασσός). Η γυναίκα του Ευαγγελία Μελεμενή καταγόταν από τη Μεναιμένη της Μικράς Ασίας. Και οι τέσσερις τους ήταν μικρά παιδιά 5-15 ετών όταν έφυγαν τον Αύγουστο του ’22 κυνηγημένοι από τα σπίτια τους. 

Όταν η μαμά μου ήταν στην ηλικία μου (12 ετών) κάνοντας μια παρόμοια εργασία σαν αυτή που κάνω εγώ τώρα, ρώτησε τον παππού της και την γιαγιά της, τι θυμούνται από αυτές τις δύσκολες ώρες. Ο παππούς της ο Σταύρος με δάκρυα στα μάτια και σκοτεινιασμένο βλέμμα, ήταν 15 χρονών παλικάρι τότε. Της είπε: ''Άνθρωπο να μην αξιώνει ο Θεός να ζει τις πίκρες που ζήσαμε εμείς και αυτά που είδαν τα μάτια μας. Φύγαμε απ’ τα σπίτια μας σαν κυνηγημένοι, με το φόβο ότι οι Τούρκοι θα μας σφάξουν. Καλύτερα κόρη μου να μην ξέρεις τίποτε άλλο'', της είχε πει. Η γιαγιά της η Ευαγγελία ήταν τότε 4 χρονών. Το μόνο που θυμάται από 'κείνες τις μέρες ήταν ότι βρισκόταν σε ένα Ιταλικό καράβι, την είχε αγκαλιά η μητέρα της και κλαίγοντας παρακαλούσε να της δώσει νερό. Μετά από ώρα ένας Ιταλός της έδωσε νερό. Εκείνη έπιασε το ποτήρι με λαχτάρα να πιει και το νερό ήταν θαλασσινό. Θυμόταν έντονα την λαχτάρα να πιει νερό κι αυτό ήταν θάλασσα. 

Η γιαγιά η Κατερίνα δεν ήθελε να της μιλήσει για 'κείνες τις μέρες, αλλά το μόνο που έλεγε ήταν ότι κάποια στιγμή θα ήθελε να γυρίσει πίσω στην πατρίδα. Και οι 4 παππούδες της μαμάς μου πίστευαν ότι κάποια θα γύριζαν πίσω. Η νοσταλγία για την πατρίδα ήταν πάντα έντονη γιατί, η ζωή που είχαν εκεί ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που βρήκαν εδώ στην Ελλάδα. Η γιαγιά η Ευαγγελία έλεγε ότι είχαν του κόσμου τα καλά. Οι άντρες δούλευαν, έφερναν παράδες στο σπίτι, οι γυναίκες μεγάλωναν τα παιδιά και ασχολούνταν με την καθαριότητα του σπιτιού. Ερχόμενοι στην Ελλάδα ήταν πάμφτωχοι μέσα σε μία φτωχή χώρα. Έψαχναν παντού για ένα μεροκάματο και προσπαθούσαν να επιβιώσουν. Και οι άντρες και οι γυναίκες δούλεψαν πολύ σκληρά για να καταφέρουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Το Ελληνικό Κράτος και διάφορες Διεθνείς Οργανώσεις κινητοποιήθηκαν για τη στέγαση των προσφύγων, εξάλλου οι πρόσφυγες ήταν δημιουργικός και δραστήριος πληθυσμός και κατάφεραν να επιζήσουν σε μια περίοδο οικονομικής ύφεσης που βρισκόταν η Ελλάδα, δίνοντας νέα πνοή στην Ελληνική κοινωνία και οικονομία. 

Αυτήν την ιστορία μου διηγήθηκε η μαμά μου, η οποία ιστορία είναι και αληθινή. Είμαι πολύ περήφανη που κατάγομαι από πρόσφυγες και ευχαριστώ τη μαμά μου που μου είπε αυτή την τόσο συγκινητική και ωραία ιστορία!