Συνέντευξη απο τον παππού μου τον υποδηματοποιό

 απο τον μαθητή του Στ2 Θεόφιλο Μ.

    Ο αγαπημένος μου παππούς ασχολείται ακόμα με την τέχνη του υποδηματοποιού ή τσαγκάρη κι έτσι αποφάσισα να του πάρω συνέντευξη για το παλιό αυτό επάγγελμα που κοντεύει να εξαφανιστεί. Του έκανα λοιπόν τις παρακάτω ερωτήσεις και διαβάστε τις απαντήσεις του:

- Θα ήθελα να μου πεις τι σε ώθησε να ακολουθήσεις την τέχνη αυτή

Μου άρεσε το σχολείο, αλλά τότε, δεν υπήρχαν χρήματα και έτσι αφού τελείωσα το Δημοτικό Σχολείο οι γονείς μου και εδικά η μάνα μου, μου είπε να μάθω τέχνη για να ζήσω. Έτσι αποφάσισα να μάθω την τέχνη του τσαγκάρη γιατί δίπλα στο σπίτι μας υπήρχε ένας τσαγκάρης ο οποίος με πήρε παραγιό. Ακόμα και σήμερα τον λέω δάσκαλό μου.

Συνέντευξη του Προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Ηρακλείου, κ. Χάρη Βαβουρανάκη

από τον μαθητή του ΣΤ2, Αντώνη Β.

    Η παρακάτω συνέντευξη έγινε στα πλαίσια του μαθήματος της Γλώσσας, στην 13η ενότητα, όπου μια εργασία ζητούσε να πάρουμε μια συνέντευξη από έναν άνθρωπο της πόλης μας ή του χωριού μας, για να μάθουμε κάποια πράγματα για την δουλειά του και επίσης πώς ήταν η ζωή στην πόλη ή το χωριό παλιά ή σήμερα, ανάλογα τι μας ενδιαφέρει.

- Πώς είναι η καθημερινή και επαγγελματική σας ζωή;

- Η επαγγελματική μου δραστηριότητα ως γιατρός γεμίζει την ημέρα μου. Η καθημερινότητά μου ξεκινά με το ιατρείο, εξετάζοντας και βοηθώντας ανθρώπους που έχουν προβλήματα υγείας. Φυσικά πάντα βρίσκω χρόνο για να ασχοληθώ και να συζητήσω με τα παιδιά μου και την οικογένειά μου. 

Συνέντευξη από την κ. Ειρήνη Μαθιουδάκη, χημικό και συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας

από τον μαθητή του Ε2, Γιώργο Ασ.

 Αυτή είναι η συνέντευξη που πήρα από την κ. Ειρήνη Μαθιουδάκη. Έχω διαβάσει τα βιβλία της και σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να μάθω, αλλά και να γνωρίσετε και εσεις, πως γράφονται τα βιβλία για τα παιδιά.

- Γιατί γίνατε συγγραφέας παιδικών βιβλίων ;

- Η λογοτεχνία είναι ένα θέμα που με γοήτευε από μικρή ηλικία , μέσα από την ανάγνωση βιβλίων και παραμυθιών .Μεγαλώνοντας ανακάλυψα το πόσο όμορφη είναι η παραγωγή των δικών μας κείμενων , που ουσιαστικά εξωτερικεύουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας .Η συνέχεια ακολούθησε στην εφηβική ηλικία μέχρι και την ενήλικη ζωή που εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο. Φυσικά το ταξίδι στο χώρο του παραμυθιού θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα.

Το παλιό σχολείο

Από τον μαθητή του Ε4 Αντώνη Τσ. 
Τα  παλιά  χρόνια  τα  σχολεία ήταν πέτρινα. Στα  μικρά  χωριά υπήρχε  ένας  δάσκαλος  ανάλογα  με  τον  αριθμό  των παιδιών  που  είχε το  σχολείο. Αν  οι  μαθητές  ήταν   πενήντα τότε  υπήρχε  ένας  δάσκαλος,  αν ήταν ογδόντα τότε υπήρχαν δυο. Ο  δάσκαλος  έδερνε τα  παιδιά όταν  δε  διάβαζαν ή  όταν  έκαναν  φασαρία  και  έτσι  τα  παιδιά  φοβόντουσαν  τον  δάσκαλο.

 Για  να  βεβαιωθεί  το  υπουργείο ότι ο  δάσκαλος  κάνει  καλά  τη δουλειά του  δύο  φορές τον  χρόνο  έστελνε  έναν   επιθεωρητή. Ο  επιθεωρητής   εξέταζε  τα  παιδιά  και  έβλεπε  πώς  διδάσκει ο  δάσκαλος. Τα  μαθήματα  δεν  ήταν  τόσα  πολλά, η  γεωγραφία  και η  ιστορία  δε  διδάσκονταν  στα  σχολεία  οπότε  οι  μαθητές  τα  μάθαιναν  σπίτι  τους. Επίσης  δεν  υπήρχαν τρία  διαλείμματα  όπως  σήμερα, υπήρχε ένα που  διαρκούσε  δεκαπέντε  λεπτά.  Τέλος  οι  πιο  πολλοί  μαθητές  δεν  πήγαιναν στο γυμνάσιο  γιατί  οι γονείς τους  δεν  είχαν  λεφτά να  πληρώσουν.

Αντώνης  Τσ. (Ε4)

Αναμνήσεις...

Από τη μαθήτρια του Ε4 Μαρία Μπ.
 Τα χρόνια που ο μπαμπάς μου ήταν μαθητής, στο σχολείο, ακολουθούσαν διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα. Υπήρχαν σχολεία σε κάποια χωριά στα οποία οι μαθητές των  Α΄, Β΄και Γ΄ τάξεων έκαναν μάθημα όλοι μαζί. Χωρίζονταν σε μονοθέσια και διθέσια.Τα κτίρια δεν ήταν τόσο μεγάλα όσο τα σημερινά και επίσης δεν υπήρχαν προαύλιο και αθλητικοί χώροι τόσο εξελιγμένοι όσο οι σημερινοί.

Τα προαύλια ήταν στρωμένα με χώμα. Τα παιδιά έπαιζαν την ώρα του διαλείμματος κουτσό, κυνηγητό, σχοινάκι κ.α. 

Τα θρανία ήταν ξύλινα σαν παγκάκια και σε κάθε ένα κάθονταν πολλά παιδιά μαζί. Οι μαθητές ήταν υποχρεωμένοι να σηκώνονται κάθε φορά που τους εξέταζε ο δάσκαλος. 

Ο πίνακας ήταν μαύρος ή πράσινος και πάνω του έγραφαν με άσπρες κιμωλίες και έσβηναν με πραγματικό σφουγγάρι. Ο δάσκαλος παλιά καθόταν στην έδρα όταν έκανε μάθημα. Η έδρα του ήταν ένα ξύλινο τραπέζι και βρίσκονταν πάνω σε βάθρο ψηλότερα από τους μαθητές του. 

Επίσης μια άλλη διαφορά με το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα ήταν το κουδούνι. Παλιά δεν ήταν ηλεκτρικό αλλά χειροκίνητο ενώ όλοι οι μαθητές φορούσαν ποδιά.

Τα μαθήματα ήταν λιγότερα και δεν υπήρχε η σημερινή ενημέρωση από το διαδίκτυο. Μαθήματα όπως η Φυσική, η Χημεία και οι ξένες γλώσσες γίνονταν στο Γυμνάσιο.

Οι δάσκαλοι ήταν πιο αυστηροί και έδιναν μεγάλη σημασία στην ευπρέπεια και την καλή συμπεριφορά.

Η εκπαίδευση στα χρόνια του παππού μου!!

απο το μαθητή του Ε4 Γιώργο Σπ. 
 
  Το σχολείο που πήγαινε ο παππούς μου ήταν μονοθέσιο και είχε 34 παιδιά. Ο δάσκαλος ερχόταν από το δίπλα χωριό με τα πόδια και όταν χιόνιζε έρχονταν με το άλογο.

Το κουδούνι χτυπούσε 8:00 το πρωί και σχολούσαν κάθε μέρα 12 το μεσημέρι, πήγαιναν για φαγητό και επέστρεφαν 14:00 μέχρι 18:00 το απόγευμα. Δεν υπήρχαν τετράδια, έγραφαν σε μια πλάκα με τον κοντυλοφόρο  και έσβηναν με σφουγγαράκι. Ο δάσκαλος χτυπούσε με μια βέργα τα παιδιά, την έκοβε από μια μουριά που ήταν έξω από το σχολείο.

Τα μαθήματα που έκαναν ήταν το αλφαβητάρι, η έκθεση, η ιστορία και η αριθμητική. Το χειμώνα, τα παιδιά πήγαιναν ένα ξύλο το καθένα κάθε μέρα, για να το βάλουν στο τζάκι και να ζεσταίνονται.

Το χειμώνα του 1941 οι Γερμανοί έκλεισαν το σχολείο και το έκαναν μηχανουργείο. Ο παππούς μου ήταν τότε τετάρτη δημοτικού.........

Γιώργος Σπ. (Ε4)

Η σχολική ζωή τη δεκαετία του ΄70

απο τη μαθήτρια του Ε4 Ηρώ Κρ. 

Ήταν η περίοδος που ο πατέρας μου πήγαινε σχολείο. Το σχολείο είναι ένα ωραίο κτίριο, μια ανάσα από το σπίτι του παππού μου.

Ο ήχος της καμπάνας σηματοδοτούσε την έναρξη της σχολικής ημέρας. Τα 80 παιδιά του σχολείου σε ελάχιστο χρόνο μαζεύονταν σε ένα πολύ μικρό προαύλιο. Όλα τα παιδιά φορούσαν μπλε σχολική ποδιά, ενώ τα αγόρια ήταν βαθιά κουρεμένα και τα κεφάλια τους έμοιαζαν με ηλεκτρικούς γλόμπους.

        Η έδρα του δασκάλου και η βέργα του.                     

Σε λίγο έρχονταν ο δάσκαλος, σοβαρός, αυστηρός που προκαλούσε φόβο στα παιδιά, όχι μόνο αυτός αλλά και η φοβερή βέργα του. Αλίμονο στα αδιάβαστα παιδιά ή στα παιδιά που είχαν καταγγελθεί για αταξίες!!! 

Όταν χτυπούσε το κουδούνι 80 παιδιά και ένας δάσκαλος έμπαιναν όλοι σε μια αίθουσα. Ελληνικά, έκθεση, ιστορία, γεωγραφία μα πάνω απ΄όλα μαθηματικά. Έπρεπε να γνωρίζουν καλή αριθμητική για να μη τα ξεγελούν στο παζάρι όταν μεγαλώνοντας θα πουλούσαν τα προϊόντα τους. "Μπορεί να μη μάθαμε άριστα ελληνικά,αλλά στα μαθηματικά πετούσαμε όλοι" είπε με νοσταλγία ο πατέρας μου.

Παλιά θρανία

Το διάλειμμα ήταν ώρα χαράς για όλα τα παιδιά. Το κρυφτό, το κυνηγητό κυριαρχούσαν στα παιχνίδια τους. Η μπάλα δηλαδή το ποδόσφαιρο απαγορευόταν αυστηρά καθ΄όλη τη διάρκεια της μέρας.

Η διήγηση του πατέρα μου συνεχίζει: "έξι ημέρες την εβδομάδα πηγαίναμε στο σχολείο μα και την Κυριακή δεν ησυχάζαμε, πρωί πρωί στη γραμμή και στην εκκλησία. Δύσκολη ώρα, ακούνητοι, αμίλητοι, αλίμονο σε αυτούς που θα οχλαγωγούσαν, όπως έλεγε ο δάσκαλος, τη Δευτέρα οι συνέπειες θα ήταν αυστηρές.Παρόλα αυτά οι δάσκαλοι, ήρωες κι αυτοί εκείνα τα δύσκολα χρόνια, έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην ανατροφή μας. Είπαμε ένας δάσκαλος, 80 παιδιά, έξι τάξεις, μια αίθουσα......"

Ηρώ Κρ. (Ε4)

Πώς ήταν το εκπαιδευτικό σύστημα πριν μερικά χρόνια;

απο το μαθητή του Ε3 Ηρακλή Γκ 
 
  Ρώτησα τον παππού μου πως ήταν τα σχολεία παλιά στο Ηράκλειο. Ρώτησα και τη γιαγιά μου για το σχολείο της στην Αυγενική. 

Πήγαν και οι δύο την δεκαετία του 50. Τα σχολικά κτίρια ήταν πολύ μικρότερα απ' ότι σήμερα. 

Όλο το σχολείο της γιαγιάς ήταν μία μεγάλη αίθουσα για όλα τα παιδιά όλων των τάξεων. Όλα τα παιδιά έκαναν μάθημα μαζί. Όταν ο δάσκαλος έκανε μάθημα στα παιδιά μιας τάξης, τ' άλλα έκαναν εργασίες. Τα παιδιά είχαν όλα τα χρόνια τον ίδιο δάσκαλο, ο οποίος ήταν πάρα πολύ αυστηρός, φώναζε συνεχώς και μάλωνε τα παιδιά γι αυτό δεν τους ήταν καθόλου αγαπητός. Τα μαθήματα ήταν λιγότερα: γλώσσα, μαθηματικά, ιστορία, γεωγραφία και φυσική. Η γλώσσα ήταν πιο δύσκολη γιατί έγραφαν σε καθαρεύουσα με πολλές αρχαίες λέξεις και έπρεπε να μάθουν τους κανόνες τονισμού.

 Η γιαγιά μου ήταν πολύ καλή σ' αυτό. Αγγλικά ή γαλλικά έκαναν απ' το γυμνάσιο. Το μάθημα ξεκινούσε στις 08.00 το πρωί μέχρι τις 12.00 το μεσημέρι. Μετά τα παιδιά πήγαιναν για δυο ώρες σπίτι τους για φαγητό και ξεκούραση και ξανά πίσω σχολείο από τις 02.00 μέχρι τις 04.00. Δεν είχαν κυλικείο και αν ήθελαν κάτι το έφερναν απ' το σπίτι. 

Το σχολείο του παππού μου στο Ηράκλειο ήταν πολύ διαφορετικό. Πολύ μεγαλύτερο απ' της γιαγιάς, με μία αίθουσα ξεχωριστά για κάθε τάξη. Είχε πιο αυστηρούς κανόνες αλλά οι δάσκαλοι ήταν πιο επιεικείς. Τα μαθήματα και τα βιβλία ήταν τα ίδια με της  γιαγιάς, ο παππούς όμως προτιμούσε τα μαθηματικά και τη φυσική. Επίσης τότε ήταν υποχρεωτικό να φοράει στολή και καπελάκι στο σχολείο. Είχε κυλικείο, όμως τα περισσότερα παιδιά έπαιρναν κάτι απ' το σπίτι. 

Ηρακλής Γκ.  Ε3

Συνέντευξη από τη γυμνάστριά μας

από τις μαθήτριες του Ε2, Ευπραξία Κ. και Μάγδα Σκ.

Διαβάστε την παρακάτω συνέντευξη από την προπονήτριά μας στην ενόργανη.

-Είναι δύσκολο να είστε γυμνάστρια;

-Κάθε δουλειά έχει της δυσκολίες της αλλά όταν αγαπάς αυτό που κάνεις τις ξεπερνάς.

-Πότε και πώς αποφασίσατε να γίνετε γυμνάστρια;

-Το είχα αποφασίσει από πολύ μικρή, είχα επηρεαστεί από τον πατέρα μου που ήταν γυμναστής και μου άρεσε όλο αυτό που έκανε. Θεώρησα ότι είναι κάτι που μου ταιριάζει και έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω αυτό τον δρόμο.

Ο Αρχιεπίσκοπος στο σχολείο μας

 απο το μαθητή του Στ2 Νικήτα Τ.

   Στις 30 Σεπτεμβρίου 2016 επισκέφθηκε το σχολείο μας ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης.
   Αρχικά μίλησε μπροστά σε όλο το σχολείο για τη ζωή του και μετά τα παιδιά του ΣΤ2 είχαν την ευκαιρία να του μιλήσουν και να του κάνουν ερωτήσεις.


-Πού γεννηθήκατε;
-Σε ένα μικρό χωριό κοντά στο Ρέθυμνο 

Μια ακόμα ιστορία από τον πόλεμο

απο τη μαθήτρια του Ε4 Μαρία Π
 
Την παρακάτω ιστορία μου τη διηγήθηκε η γιαγιά μου που την περίοδο της Κατοχής ήταν μωρό.

Ήταν βράδυ και όλοι οι στρατιώτες προχωρούσαν αργά ο ένας πίσω από τον άλλο.

Κατά τις 5 τα ξημερώματα άρχισαν να πέφτουν οι Γερμανοί με τα αλεξίπτωτα.

Οι στρατιώτες έτρεξαν να κρυφτούν όμως ένας στρατιώτης δεν πρόφτασε να κρυφτεί καλά, ήταν ο προ πάππους μου.

Μια βόμβα έπεσε στο χέρι του, έζησε για λίγο αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Έζησε μια με δυο μέρες μόνο και πέθανε .


Η γυναίκα του, η προ γιαγιά μου, μόλις το έμαθε άρχισε και κλαίει με μαύρο δάκρυ αλλά δεν διορθώνονταν τίποτα. Όλα είχαν τελειώσει. Αυτή ήθελε να γυρίσει τον χρόνο πίσω αλλά δεν γινόταν τίποτα.


Τέτοιες τραγικές ιστορίες υπάρχουν πολλές και καθένας που έζησε την περίοδο της γερμανικής κατοχής έχει να διηγηθεί ακόμα
περισσότερες.

Μνήμες από τον πόλεμο του 1940 από τη Φλώρινα αλλά και την Κρήτη

απο το μαθητή του Ε4, Αντώνη Τ.
  Την πρώτη ιστορία που θα σας διηγηθώ, μου την είπε  ο  παππούς μου που κατοικεί στη  Φλώρινα  ενώ τη δεύτερη ο  παππούς  μου  που μένει εδώ στην  Κρήτη. Το   1941  ήρθαν  οι  Γερμανοί  στην  Ελλάδα. Τα  πρώτα  ελληνικά  εδάφη  που  κατέκτησαν  ήταν  βόρεια  της  Μακεδονίας. Ένα  από  τα  μέρη αυτά,  ήταν  η  Φλώρινα.

    Κατά  την  περίοδο  της  κατοχής  15 με 17  παιδιά  σκότωσαν  έναν  Γερμανό. Τότε  τρεις Γερμανοί  στρατιώτες  συνέλαβαν  τα  παιδιά  και  τα  κρέμασαν  σε  ένα  μεγάλο  δέντρο στην πλατεία. Όταν  το  έμαθαν  οι  γονείς  τους  πήγαν  να  πάρουν   τα  παιδιά  για  να  τα  θάψουν, αλλά  οι  Γερμανοί  δεν  τους  άφηναν  να  τα  πάρουν. Μετά  από  δύο  μέρες  τα  πήραν  και  τα  έθαψαν.

Ιστορικές Μνήμες από τον πόλεμο του 1940 από το Χωριό Σοκαρά

απο τη μαθήτρια του Ε4 , Ελένη Ξ.

Το περιστατικό που μου διηγήθηκε η μητέρα μου, έγινε το 1944 στο χωριό Σοκαρά.

  Ήταν 16 Αυγούστου του 1944, η ημέρα που εισέβαλαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής στο Σοκαρά. Τη νύχτα της 16ης Αυγούστου προς 17η ο Σοκαράς περικυκλώθηκε από δυνάμεις δύο λόχων του γερμανικού στρατού. Το πρωί της 17ης οι Γερμανοί κατακτητές συγκέντρωσαν όλους τους κατοίκους του Σοκαρά (άνδρες και γυναίκες) στο σχολείο. Λίγο πριν το μεσημέρι διαχωρίστηκαν οι γυναίκες από τους άντρες. Όλοι οι άντρες του χωριού, από 18 έως 60 ετών βρέθηκαν ενώπιον δοσίλογων οι οποίοι φορώντας μαύρες κουκούλες πρόδωσαν εκείνους που είχαν αναπτύξει αντιστασιακή δράση .
  Οι προδότες ξεχώρισαν 26 Σοκαριανούς τους οποίους οι Γερμανοί έδεσαν πισθάγκωνα και τους οδήγησαν έξω από το χωριό. Ένας κάτοικος του χωριού

Συνέντευξη από τον μικρό εφευρέτη!

Από τους μαθητές του ΣΤ1, Γιάννη Αγ. και Χρυσάνθη Δ.

 Πριν από κάποιες μέρες πληροφορηθήκαμε, από τη δασκάλα του Ε΄1, ότι ένας από τους μαθητές της έφτιαξε έναν έλικα μόνος του!! Έτσι αποφασίσαμε να πάρουμε μία συνέντευξη από αυτόν! Παρακάτω η συνέντευξη…

Συνέντευξη από έναν κτηματομεσίτη

Από την μαθήτρια του ΣΤ1, Αριστέα Ζ.

 Αποφάσισα να πάρω μια συνέντευξη από τον κύριο Γιάννη Ζωγραφάκη που κάνει ένα πολύ δύσκολο επάγγελμα. Είναι κτηματομεσίτης. 

-Γιατί διαλέξατε αυτό το επάγγελμα ;

-Γιατί μου αρέσει η επαφή με τον κόσμο και η απασχόληση με τα ακίνητα. 

-Σας αρέσει η δουλειά σας ;

Συνέντευξη από την κ. Ειρήνη, καθηγήτρια κιθάρας!

από την μαθήτρια του ΣΤ3, Ηλιάνα Α.

Γιατί αποφασίσατε να γίνεται καθηγήτρια κιθάρας; 

Το αποφάσισα γιατί μου άρεσε.

Είχατε καμία σχέση με την κιθάρα όταν ήσασταν μικρή; 

Ναι, πήγαινα μαθήματα από την δευτέρα τάξη. 

Είχε κανείς από την οικογένειά σας σχέση και έτσι το αποφασίσετε να γίνεται καθηγήτρια μουσικής; 

Όχι, το αποφάσισα μόνη μου.

Συνέντευξη από τον προπονητή του ΠΟΑ κύριο Αντώνη Κεφαλούκο

Από τον μαθητή του ΣΤ1, Άγγελο Σκ.

Πήρα συνέντευξη από τον προπονητή τερματοφυλάκων  τον κύριο Κεφαλούκο. 

- Πόσων χρονών αρχίσατε να παίζετε ποδόσφαιρο;

Συνέντευξη από την κυρία Τόνια, νοσηλεύτρια του σχολείου μας

Από τους μαθητές του ΣΤ1

 Εμείς, τα παιδιά του ΣΤ’1, αποφασίσαμε να πάρουμε μια συνέντευξη από τη νοσηλεύτρια του σχολείου μας! Διαβάστε τη παρακάτω...

-Γεια σας κ. Τόνια, θα μπορούσαμε να σας κάνουμε μερικές ερωτήσεις;

-Ναι, φυσικά πείτε μου.

-Ποιο είναι το επάγγελμα σας;

-Νοσηλευτήρια

-Πού σπουδάσατε και γιατί επιλέξατε αυτή τη δουλειά;

Συνέντευξη από τη δασκάλα του μπαλέτου μου την κ. Εύα

Από τη μαθήτρια του ΣΤ1, Άννα Σπ.

 Διαβάστε την συνέντευξη που πήρα από την κ. Εύα μια πολύ καλή δασκάλα που μου διδάσκει κλασσικό χορό…

-Γεια σας κ. Εύα! Θα μπορούσα να σας κάνω μερικές ερωτήσεις;

-Φυσικά! 

-Πόσα χρόνια διδάσκετε μπαλέτο; 

-6 χρόνια περίπου. 

-Ποιο είδος χορού έχετε σπουδάσει; 

Συνέντευξη με τον πατέρα-Γεώργιο

Από τους μαθητές του Δ3 & Δ4

 Καλή σας ημέρα. Χαίρομαι πάρα μα πάρα πολύ που μας δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσουμε και να συζητήσουμε σήμερα μαζί. Άλλος ένας λόγος που χαίρομαι είναι γιατί βλέπω γνωστά πρόσωπα, πολλά παιδιά οικεία τα οποία έρχονται στις δραστηριότητες της ενορίας μας και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά και δύναμη να συνεχίσω το έργο. Αφού λοιπόν ευχαριστήσω και το διευθυντή και τις δασκάλες για την πρόσκληση θα χαρώ πολύ να απαντήσω στις ερωτήσεις σας. Βέβαια σε όσες μπορώ θα απαντώ γιατί δεν είμαι ούτε παντογνώστης, ούτε Θεός σε όσες μπορώ να απαντήσω μετά χαράς θα το κάνω.

Δέσποινα: Πώς αποφασίσατε να γίνετε παπάς;

- Αυτή η ερώτηση με πάει πάρα πολλά χρόνια πίσω. Όταν ήμουν 14 ετών στηΔευτέρα Γυμνασίου κάποια γεγονότα συντέλεσαν στο να πάρω αυτή την απόφαση. Πάντα βέβαια πήγαινα στην εκκλησία, η γιαγιά μου κυρίως με έπαιρνε στην εκκλησία από Τρίτη Τετάρτη δημοτικού είχα την επαφή με την ενορία μου στο πατρικό μου σπίτι και σιγά σιγά αυτό καλλιεργούνταν μέσα μου- η σχέση μου με το Θεό- και 14 ετών συνέβει κάτι που με ενθουσίασε πάρα πολύ. Μια χειροτονία ενός αρχιερέως του Μητροπολίτη Πέτρας Νεκταρίου, ο οποίος πρόσφατα εκοιμήθει, μέσα στο μητροπολιτικό ναό του Αγίου Μηνά, μου δημιούργησε το πρώτο σκίρτημα, τον πρώτο ενθουσιασμό ότι θέλω να γίνω παπάς.