Αρχαία ελληνικά αγωνίσματα

Από τις μαθήτριες του ΣΤ1, Δανάη Μ. και Εμμανουέλα Σ.

Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι και συγκεκριμένα οι άντρες, αθλούνταν καθημερινά. Άραγε με ποια αθλήματα ασχολούνταν οι αρχαίοι Έλληνες; Διαβάστε μερικά απ' αυτά παρακάτω:

Ο οπλίτης δρόμος ή οπλιτοδρομία:

Ο οπλίτης δρόμος ή οπλιτοδρομία ήταν από τα αρχαιότερα αθλητικά αγωνίσματα στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, εισήχθη όμως στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων μόλις το 520 π.Χ., στην 65η Ολυμπιάδα. Αρχικά οι δρομείς έτρεχαν με όλη τους την πανοπλία όπως και στον πόλεμο, αργότερα όμως έφεραν μόνο κράνος και ασπίδα ή και μόνο ασπίδα. Σύμφωνα με τον Παυσανία στον ναό του Δία στην Ολυμπία υπήρχαν 25 ασπίδες τις οποίες χρησιμοποιούσαν οι οπλιτοδρόμοι.

Το αγώνισμα ήταν πολύ αγαπητό γιατί θύμιζε σε όλους πως κάποτε οι αθλητές και οι πολεμιστές ήταν το ίδιο ακριβώς. Επίσης η οπλιτοδρομία ήταν πάντα το τελευταίο αγώνισμα των αγώνων, ίσως για να υπενθυμίζει ότι η Ολυμπιακή Εκεχειρία είχε τελειώσει.

Στην Ολυμπία το μήκος που διένυαν οι αθλητές του Οπλίτη δρόμου ήταν περίπου 400 μέτρα (δύο φορές το μήκος του σταδίου) αλλά αυτό δεν ήταν πάντα σταθερό, για παράδειγμα στα Ελευθέρια, αγώνες που τελούνταν στις Πλαταιές εις μνήμην της νίκης των Ελλήνων επί των Περσών, ήταν περισσότερο. Μάλιστα στα Ελευθέρια σύμφωνα με τον Φιλόστρατο υπήρχε ο κανονισμός πως αν ένας αθλητής νικούσε σε αυτό το αγώνισμα και ξαναλάμβανε μέρος χωρίς να νικήσει, τιμωρούταν με θάνατο. Στα Νέμεα η απόσταση ήταν 4 στάδια. Αυτός ο οποίος κατόρθωνε να νικήσει και στα τρία από τα τέσσερα αγωνίσματα δρόμου, δηλαδή (Στάδιο, Δόλιχο και Οπλίτη δρόμο, λεγόταν τριαστής. Ο πρώτος που το κατάφερε αυτό ήταν ο Φάνας ο Πελληνεύς. 

Παγκράτιο:

Το Παγκράτιον ήταν ένα αγώνισμα των αρχαίων Ελλήνων, ένας συνδυασμός πάλης και πυγμαχίας χωρίς ιμάντες. Η ονομασία προέρχεται από τις λέξεις παν + κρατείν, δηλαδή νικητής γινόταν αυτός που "κατέχει την κυρίαρχη δύναμη" ή αυτός που "κυριαρχεί απόλυτα", ενώ οι αθλητές ονομάζονταν παγκρατιαστές. 

Το άθλημα αυτό, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και πολεμική τέχνη, εισήχθη στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 648 π.Χ. στην 33η Ολυμπιάδα. Ήταν θεαματικό και δημοφιλές, αλλά και επικίνδυνο, αφού είχε ως αποτέλεσμα πολλές φορές ως και το θάνατο του ενός των αντιπάλων (Παυσανίας Η,10.1). Οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες μετά το 200 π.Χ. εισήγαγαν κι έναν λιγότερο βίαιο διαγωνισμό "Παγκρατίου παίδων" για τα νέα αγόρια.

Απόβαση (αγώνισμα):

Διεξαγόταν κυρίως στην Αθήνα, στα Παναθήναια και στη Βοιωτία στα Αμφιαράεια. Ο αγωνιστής ήταν πεζός και οπλισμένος με ασπίδα κι έπρεπε να ανέβει ή να κατέβει στο άρμα του, ενώ αυτό βρίσκονταν σε ταχεία κίνηση. Βοηθός του ήταν ο ηνίοχος, ο οποίος έπρεπε να οδηγεί το άρμα έτσι ώστε να βοηθείται ο αγωνιστής.

Ήταν δημοφιλές άθλημα και χρησιμοποιήθηκε συχνά στα αρχαία έργα τέχνης, όπως στο «Αναβάτης σε άρμα» ή σε άλλα έργα, όπως στο «Αέτωμα της Ύδρας», όπου δίπλα στον μαχόμενο ήρωα, ένας ηνίοχος σύντροφός του περιμένει στο άρμα.

πηγή: http://el.wikipedia.org/