Πώς έγιναν οι ελέφαντες «εύσωμοι»

απο τη μαθήτρια Σ. Βαλσαμή

  

   Μια φορά πριν πολύ καιρό, σε ένα μακρινό χωριό, το «Μάλτιναρ» (το οποίο πήρε το όνομά του απ’ τον παλαιό και ισχυρό αυτόκράτορα «Μαλτινάριο τον Α’»), εγκαταστάθηκαν μόνιμα μετανάστες, μια φαμίλια ελεφάντων ψάχνοντας να βρουν ένα καλύτερο αύριο. Εκεί που κατοικούσαν πριν ήταν ήσυχα, είχαν τις παρέες τους αλλά το πρόβλημά τους ήταν ...

ότι δεν έβρισκαν δουλειά και προπαντός τροφή. Η δουλειά που μπορούσες να βρεις ήταν μία, «Εκπαιδευτής», δηλαδή σχολείο. Σχολεία, όμως χτίζονταν σε συγκεκριμένες περιοχές και ανάλογα με το κλίμα και την περιοχή λειτουργούσαν. Άλλωστε για να ανταπεξέλθεις πρέπει να έχεις τις δυνατότητες. Δηλαδή να είσαι αρχηγός ή πολύ γυμνασμένος γιατί τότε οι ελέφαντες, ο μέσος όρος ύψους τους ήταν 2,5 μέτρα και το πάχος τους έφτανε στους 4 τόνους μόνο…
    Κανείς όμως από την οικογένεια δεν ήταν ευχαριστημένος με αυτήν την μεγάλη και αναγκαστική αλλαγή και επίσης όλοι προσπαθούσαν να κρύψουν τα δάκρυά τους. Το πιο πληγωμένο μέλος της οικογένειας όμως, ήταν το μικρότερο, ο Κλέαντρος, γιατί έχασε τους φίλους του, την κοπέλα του, τα στέκια όπου μαζεύονταν όλη η παρέα και δεν ήξερε αν θα βρει την ίδια αγάπη, φιλία και εμπιστοσύνη σ’ αυτό το μέρος. Την επόμενη μέρα το ο καιρός ήταν παγωμένος και είχε μια δυνατή μπόρα… 

Ο Κλέαντρος σηκώθηκε πρώτος από όλους. Ετοιμάστηκε για το σχολείο και καθώς προσπαθούσε να ξυπνήσει τους γονείς του, χτυπάει η ηλεκτρική συσκευή επικοινωνίας:

• Παρακαλώ?
• Γεια σας, συγνώμη για την ενόχληση, είναι εκεί ο Κλέαντρος?
• Κική!
• Κλέαντρε εσύ είσαι?
• Ναι! Ετοιμάζομαι να πάω στο καινούριο μου σχολείο!
• Καλή αρχή σου εύχομαι!
• Ευχαριστώ!, είπε συγκινημένα ο Κλέαντρος. Τι κάνουν τα παιδιά?
• Αδιάθετοι είμαστε όλοι αφού λείπεις εσύ ο πλακατζής μας. Βαριόμαστε…
• Πότε θα έρθεις?, ρώτησε η Κική γεμάτη νοσταλγία.
• Δεν ξέρω αλλά είμαι σίγουρος πως θα βρω κάποιον τρόπο να ξεφύγω. Πες χαιρετίσματα σε όλους. Μου λείπετε. Θα τα ξαναπούμε. Γεια!
• Μα…, έκλεισε… αποκρίθηκε θλιμμένη η Κική.
     Ο Κλέαντρος έφυγε για το σχολείο μόνος… Βαδίζοντας και κρατώντας το κοντάρι από ξύλο και μερικά μεγάλα φύλλα δεμένα σαν ομπρέλα καθώς κοιτούσε γύρω του και ένιωθε την στέρηση της χαράς και της διασκέδασης καθώς κυλούσαν τα δάκρυα απ’ το πρόσωπό του. Μ’ αυτά και μ’ αυτά έφτασε στο σχολείο του… Όταν το είδε ενθουσιάστηκε! Ξεπρόβαλε μέσα από δυο μεγάλα ψηλά δέντρα ένα γιγάντιο και κυλινδρικό κτήριο με έναν αρκετά ανοιχτό χώρο για την εκπαίδευση των μαθητών καθώς κυμάτιζε η σημαία των ελεφάντων. Όλοι οι χώροι ήταν μεγάλοι ώστε να βολεύονται όλοι οι ελέφαντες. Καθώς τα διέκρινε όλα αυτά ήρθε στο μυαλό του η εικόνα των φίλων του. Δεν ήθελε να κάνει παρέα κανέναν, αφού άλλωστε δεν συμπαθούσε και κανέναν. Δεν ασχολιόταν πολύ με αυτά όμως. 

   Στο σχολείο οι μαθητές μάθαιναν πώς να χρησιμοποιούν την προβοσκίδα τους και να πίνουν νερό. Κάποιες άλλες φορές όμως, μάθαιναν και διδάσκονταν από γέρους του είδους τους για τους εμφύλιους πολέμους, ή τους πολέμους ενάντια σε άλλα ανταγωνιστικά ζώα. Εάν τύχαινε όμως, ενημερώνονταν για άλλα σημαντικότατα και πασίγνωστα πειράματα ή εφευρέσεις ή γεγονότα. Στο τέλος του μαθήματος όπου ο υπεύθυνος τελείωνε τις ρουφηξιές το μάθημα τελείωνε και το κάθε μαθητούδι πήγαινε σπίτι του. 
   Αυτό γινόταν κάθε μέρα… Δεν πέρασαν λοιπόν 3 μήνες και έκαναν στο μάθημα για τον Αστερίξ και τον Οβελίξ.

•   "Όλη η Γαλατία έχει πέσει στα χέρια των Ρωμαίων, εκτός τους κατοίκους ενός μικρού χωριού της Αρμορικής, χάρη στο μαγικό φίλτρο που παρασκευάζει ο δρυΐδης Πανοραμίξ, και που τους δίνει υπερφυσική δύναμη, συνεχίζουν να αντιστέκονται στους Ρωμαίους. Ο Οβελίξ, όταν ήταν μικρός, είχε πέσει μέσα στη χύτρα με το μαγικό ζωμό, με αποτέλεσμα να έχει υπερφυσική δύναμη μονίμως. Ο Αστερίξ είναι ο κύριος ήρωας των ιστοριών και έχει συνήθως μαζί του ένα φλασκί με μαγικό φίλτρο που το έχει φτιάξει ο Δρυΐδης Πανοραμίξ και του δίνει υπεράνθρωπη δύναμη," 
  έλεγε η «ελεφαντοδασκάλα» στα μαθητούδια της, καθώς αυτά την πρόσεχαν με ένα βλέμμα καρφωμένο πάνω της.
     Καθώς μιλούσε, ο Κλέαντρος σκεφτόταν ένα σχέδιο για να ξεφύγει και να σώσει την οικογένειά του αλλά και τον εαυτό του. 
  Στο τέλος, γύρισε σπίτι και πήρε «τηλέφωνο» την Κική:

• Κική καλησπέρα!
• Καλησπέρα Κλέαντρε! Τι έκπληξη!
• Τι κάνετε? Ήθελα να σας ενημερώσω ότι θα έρθω σε λίγο καιρό θα έρθω. Σίγουρα!!
• Τέλεια δηλαδή να το πω στα παιδιά?, ρώτησε αγχωμένη η Κική.
• Ναι, μπορείς να τους το πεις.
• Εντάξει, τα λέμε γεια!
• Γεια!
     Ο Κλέαντρος παίρνει την βαλίτσα του και την γεμίζει με λίγη τροφή και κάποια απαραίτητα είδη. Την θάβει κάτω, στο χώμα μέχρι να έρθει το βράδυ. Όταν κοιμήθηκαν όλοι, πήρε την βαλίτσα, έσκισε τον χάρτη της Γαλατείας από το βιβλίο και έφυγε… Περπατούσε και περπατούσε, πολλές μέρες, εβδομάδες, μήνες, πέρασε από βουνά, ποτάμια, χείμαρρους, σπηλιές, δάση ως που έφτασε στη Γαλατία.
     Εκεί, έψαξε και βρήκε τον Οβελίξ. Του χτύπησε την πόρτα και εμφανίστηκε ως ρεπόρτερ στον Οβελίξ. Έκατσαν και ο Οβελίξ τον κέρασε ένα ζεστό τσάι.
  Ο Κλέαντρος ξεκίνησε λέγοντας:

• Οβελίξ, γιατί είσαι τόσο χοντρός?
• Δεν είμαι χοντρός! Είμαι απλά εύσωμος.
• Ωραία. Γιατί είσαι τόσο ωραίος εύσωμος?
• Δεν μπορώ να σου πω, είναι μυστικό. Δεν μπορώ να σου πω ότι όταν ήμουν μικρός προσπαθώντας να δοκιμάσω το μαγικό ζωμό του Δρυΐδη Πανοραμίξ, καταλάθος έπεσα μέσα. Μη με πιέζεις, δε θα σου πω ότι ο Πανοραμίξ δεν αφήνει κανένα να μπει μέσα στη χύτρα. Μα μη πιέζεις δεν μπορώ να σου πω ότι γι’ αυτό έχει βγάλει το πόμολο τη πόρτας και πρέπει να πεις τις μαγικές λέξεις. Α! Αυτές κι αν δεν πρέπει να ξέρεις. Δεν πρόκειται να σου πω ότι οι λέξεις είναι: Διαστρουδουλοματοποίηση, Αποταλαμενοσαράκα και Αραποτρεμελοτό
• Ωραία, σ’ ευχαριστώ για την συνεργασία! Τα λέμε.

   Έτσι, ο μικρός έψαξε και βρήκε τον Πανοραμίξ. Όμως η πόρτα του σπιτιού του ήταν μισάνοιχτη. Έτσι μπήκε μέσα και μυρίζοντας αυτόν τον μυρωδάτο ζωμό, οδηγήθηκε σ’ αυτό το δωμάτιο. Καθώς πήγε να ανοίξει την πόρτα το πόμολο δεν υπήρχε. Τότε είπε τις μαγικές λέξεις:

Διαστρουδουλοματοποίηση, Αποταλαμενοσαράκα και Αραποτρεμελοτό.
Η πόρτα άνοιξε ως δια μαγείας!!!
Μπήκε και είδε τη χύτρα. Πήρε βαθιά ανάσα και μπλουμ, έπεσε μέσα. Όταν βγήκε, δεν ήταν ο ίδιος! Ήταν ένας σούπερ-Κλέαντρος.
Η αλλαγή ακούστηκε σε όλον τον πλανήτη!!! Έγινε κι αυτός «απλά εύσωμος» και μπορούσε να αντιμετωπίσει τα πάντα. Γύρισε στους φίλους του και σε αυτούς που αγαπούσε μαζί με όλη του την οικογένεια.

   Αυτή είναι η δική μου εξήγηση για το πάχος των ελεφάντων!