από την μαθήτρια του ΣΤ3, Ηλιάνα Α.
Το κοινό αηδόνι είναι ίσως το πιο ξακουστό πουλί της οικογένειας των τσιχλών. Τα αηδόνια, είναι τα πιο γνωστά κι αγαπημένα πουλιά της Ελληνικής φύσης και έχουν συνδέσει το όνομά τους με πολλές παραδόσεις και θρύλους.
Το αηδόνι δικαίως κατέχει τον τίτλο του βασιλιά των ωδικών πτηνών, μιας και κανένα ωδικό πτηνό δεν το φτάνει σε γλυκύτητα και διάρκεια. Το μελωδικό του κελάηδημα ακούγεται κυρίως την εποχή του ζευγαρώματος και ειδικά το σούρουπο και τις νυχτερινές ώρες. Έχει κελάηδημα ηχηρό, μελωδικό, ποικιλόμορφο με μικρές ενδιάμεσες παύσεις και αποτελείται από τρίλιες, σφυρίγματα που μοιάζουν με φλάουτο και γαργαρίσματα. Έχει την ικανότητα να αλλάξει από είκοσι έως εικοσιτέσσερις στροφές. Συνήθως όταν κελαηδεί το αηδόνι, κάθεται σε ένα ψηλό κλαδί σε ανοιχτό μέρος για να μπορεί να αντιληφθεί τους εχθρούς του.
Τσιχλαηδόνι Luscinia luscinia
Το κουφαηδόνι Cercotrichas galactotes είναι ένα ασυνήθιστο είδος αηδονιού που ζει και αναπαράγεται σε περιοχές με ανοιχτούς θάμνους, κοίτες ποταμών με αρμυρίκια, φραγκοσυκιές και φυστικιές. Έχει καστανή πλάτη και υπόλευκη κοιλιά. Η ουρά του είναι μακριά, καστανοκόκκινη, με ασπρόμαυρες κηλίδες που διακρίνονται όταν είναι απλωμένη. Συχνά κρατά τη ουρά του ανασηκωμένη. Διακρίνεται από το λευκό φρύδι, τη στενή σκούρα οφθαλμική γραμμή, τα έντονα σχέδια στο κεφάλι και την σκούρα πλευρική λωρίδα στην κορώνα. Το κουφαηδόνι περνάει πολύ χρόνο στο έδαφος. Το κελάηδημά του έχει έναν τόνο μελαγχολίας, μοιάζει με αυτό της τσίχλας, αλλά είναι πιο υψηλότονο και με περισσότερα τιτιβίσματα. Περισσότερα για το Κουφαηδόνι.
Ένα ιδιαίτερο είδος αηδονιού που ζει και αναπαράγεται μόνο στην Λέσβο όταν επιστρέψει από την ανατολική Αφρική όπου αποδημεί, είναι το λευκόλαιμο αηδόνι, Ιrania gutturalis. Πρόκειται για ένα ντροπαλό πουλί, που φωλιάζει σε πυκνούς θάμνους και κελαηδά κρυμμένο ή αεροβατώντας. Έχει μήκος από 12–14 εκ. Είναι κομψό με μακρύ λαιμό και πόδια, μακρύ και ισχυρό ράμφος και μακριά μαύρη ή σκούρα γκρίζα ουρά που είναι συχνά ανασηκωμένη. Έχει πορτοκαλί στήθος, λευκή στενή τραχηλιά, μαύρα πλαϊνά κεφαλιού, λευκό φρύδι και μολυβί πάνω μέρος. Το κελάηδημά του είναι γρήγορα και ακατάπαυστο, και αποτελείται από οξέα σφυρίγματα και σκληρά καλέσματα. Το αηδόνι είναι στενά συνυφασμένο με την ελευθερία. Αν το κλείσουν στο κλουβί, πεθαίνει από μαρασμό. Ελεύθερο μπορεί να ζήσει μέχρι και 18 χρόνια. Η Ελληνική μυθολογία, τα δημοτικά τραγούδια, η ποίηση αλλά και πάμπολα βιβλία έχουν το αηδόνι ως κύριο πρωταγωνιστή μιας και είναι το αγαπητότερο στους περισσότερους ανθρώπους πουλί.
Το κοινό αηδόνι είναι ίσως το πιο ξακουστό πουλί της οικογένειας των τσιχλών. Τα αηδόνια, είναι τα πιο γνωστά κι αγαπημένα πουλιά της Ελληνικής φύσης και έχουν συνδέσει το όνομά τους με πολλές παραδόσεις και θρύλους.
Οι Τσίχλες Turbidae είναι μια μεγάλη οικογένεια μικρόσωμων ή μεσαίου μεγέθους στρουθιόμορφων πουλιών με πολύ εξελιγμένο κελάηδημα. Ο συνολικός αριθμός των μικρότερων ειδών της οικογένειας, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται το αηδόνι, ο κοκκινολαίμης, ο ρουμπινολαίμης, ο φοινίκουρος, ο καρβουνιάρης, ο μαυρονούρης, η ασπροκωλίνα, ο κότσυφας, ο πυρροκότσυφας, η τσίχλα, το λευκόλαιμο αηδόνι, το τσιχλαηδόνι, αγγίζει τα 31 είδη, τα οποία παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλομορφία.
Το γνήσιο αηδόνι είναι ένα μικρόσωμο πουλί, συνολικού μήκους περίπου 16,5 εκ. με άνοιγμα πτερύγων 24 εκ. Ζει σε ρεματιές, δάση, κήπους με πυκνή βλάστηση, συχνά κοντά σε νερό, αλλά μπορεί να ζει και σε πιο άνυδρα μέρη που να έχει πυκνούς θάμνους.
Το αηδόνι είναι καλοκαιρινός επισκέπτης στην χώρα μας, από τα τέλη του Μάρτη μέχρι τις αρχές του Σεπτέμβρη, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με εύκρατο κλίμα, απ όπου και αποδημεί προς την Αφρική και την Νοτιοανατολική Ασία.
Το αηδόνι δεν έχει εντυπωσιακό φτέρωμα. Γενικά έχει μουντά χρώματα, καφέ-κανελί ράχη με καστανοκόκκινο ουροπύγιο και ουρά. Η κοιλιά του είναι ωχρή γκριζωπή με πιο ανοιχτόχρωμο λαιμό, ενώ το στήθος του έχει ομοιόμορφο αμμόχρωμο μπέζ. Τα αηδόνια έχουν μεγάλα μαύρα μάτια, τα οποία περιβάλλονται από αχνό λευκό δαχτυλίδι. Τα χρώματά του είναι τέτοια ώστε να μην ξεχωρίζει εύκολα από τους εχθρούς του. Είναι ένα πουλί που σπάνια το βλέπει το ανθρώπινο μάτι.
Το αηδόνι δικαίως κατέχει τον τίτλο του βασιλιά των ωδικών πτηνών, μιας και κανένα ωδικό πτηνό δεν το φτάνει σε γλυκύτητα και διάρκεια. Το μελωδικό του κελάηδημα ακούγεται κυρίως την εποχή του ζευγαρώματος και ειδικά το σούρουπο και τις νυχτερινές ώρες. Έχει κελάηδημα ηχηρό, μελωδικό, ποικιλόμορφο με μικρές ενδιάμεσες παύσεις και αποτελείται από τρίλιες, σφυρίγματα που μοιάζουν με φλάουτο και γαργαρίσματα. Έχει την ικανότητα να αλλάξει από είκοσι έως εικοσιτέσσερις στροφές. Συνήθως όταν κελαηδεί το αηδόνι, κάθεται σε ένα ψηλό κλαδί σε ανοιχτό μέρος για να μπορεί να αντιληφθεί τους εχθρούς του.
Τον Απρίλιο καταφθάνουν πρώτα τα αρσενικά αηδόνια για να βρουν το μέρος που θα μείνουν, και μια βδομάδα αργότερα έρχονται και τα θηλυκά. Το αηδόνι χτίζει την φωλιά του στο έδαφος σε σωρούς φύλλων ή λίγο ψηλότερα σε πυκνούς θάμνους για να μην διακρίνεται. Για το χτίσιμο της φωλιάς του χρησιμοποιεί φύλλα και ξερά χόρτα και την στρώνει με πούπουλα. Το θηλυκό αηδόνι γεννά τον Μάιο 4-5 αυγά με καστανό λαδί κέλυφος, τα οποία επωάζει για δύο εβδομάδες. Όταν “απογαλακτιστούν” οι πρώτοι νεοσσοί και το επιτρέψουν οι καιρικές συνθήκες, μπορεί να κάνει και δεύτερη επώαση σε διάστημα λιγότερο των δυο μηνών μετά την πρώτη. Τα μικρά αναπτύσσονται τόσο γρήγορα που μπορούν και συμμετέχουν στη φθινοπωρινή μετανάστευση. Τα αηδόνια τρέφονται με έντομα και νύμφες εντόμων, κάμπιες, σκουλήκια, μικρές αράχνες και ρόγες.
Τσιχλαηδόνι Luscinia luscinia
Στη βόρεια και κεντρική Ευρώπη ζει το τσιχλαηδόνι, Luscinia luscinia, που είναι περαστικό από τη χώρα μας τους Ανοιξιάτικους μήνες. Μοιάζει αρκετά με το κοινό αηδόνι στα χρώματα της πλάτης και έχει γκρίζες σκωληκοειδείς γραμμές στο στήθος. Έχει λιγότερο ευχάριστο κελάηδημα από αυτό του κοινού αηδονιού της δυτικής και νότιας Ευρώπης, είναι περισσότερο ηχηρό παρά μελωδικό, με σειρά κελαριστών και κροταλιστών ήχων που ακούγονται χιλιόμετρα μακριά ιδιαίτερα τις ήσυχες νύχτες.
Κουφαηδόνι Cercotrichas galactotes
Το κουφαηδόνι Cercotrichas galactotes είναι ένα ασυνήθιστο είδος αηδονιού που ζει και αναπαράγεται σε περιοχές με ανοιχτούς θάμνους, κοίτες ποταμών με αρμυρίκια, φραγκοσυκιές και φυστικιές. Έχει καστανή πλάτη και υπόλευκη κοιλιά. Η ουρά του είναι μακριά, καστανοκόκκινη, με ασπρόμαυρες κηλίδες που διακρίνονται όταν είναι απλωμένη. Συχνά κρατά τη ουρά του ανασηκωμένη. Διακρίνεται από το λευκό φρύδι, τη στενή σκούρα οφθαλμική γραμμή, τα έντονα σχέδια στο κεφάλι και την σκούρα πλευρική λωρίδα στην κορώνα. Το κουφαηδόνι περνάει πολύ χρόνο στο έδαφος. Το κελάηδημά του έχει έναν τόνο μελαγχολίας, μοιάζει με αυτό της τσίχλας, αλλά είναι πιο υψηλότονο και με περισσότερα τιτιβίσματα. Περισσότερα για το Κουφαηδόνι.
Λευκόλαιμο αηδόνι Ιrania gutturalis
Ένα ιδιαίτερο είδος αηδονιού που ζει και αναπαράγεται μόνο στην Λέσβο όταν επιστρέψει από την ανατολική Αφρική όπου αποδημεί, είναι το λευκόλαιμο αηδόνι, Ιrania gutturalis. Πρόκειται για ένα ντροπαλό πουλί, που φωλιάζει σε πυκνούς θάμνους και κελαηδά κρυμμένο ή αεροβατώντας. Έχει μήκος από 12–14 εκ. Είναι κομψό με μακρύ λαιμό και πόδια, μακρύ και ισχυρό ράμφος και μακριά μαύρη ή σκούρα γκρίζα ουρά που είναι συχνά ανασηκωμένη. Έχει πορτοκαλί στήθος, λευκή στενή τραχηλιά, μαύρα πλαϊνά κεφαλιού, λευκό φρύδι και μολυβί πάνω μέρος. Το κελάηδημά του είναι γρήγορα και ακατάπαυστο, και αποτελείται από οξέα σφυρίγματα και σκληρά καλέσματα. Το αηδόνι είναι στενά συνυφασμένο με την ελευθερία. Αν το κλείσουν στο κλουβί, πεθαίνει από μαρασμό. Ελεύθερο μπορεί να ζήσει μέχρι και 18 χρόνια. Η Ελληνική μυθολογία, τα δημοτικά τραγούδια, η ποίηση αλλά και πάμπολα βιβλία έχουν το αηδόνι ως κύριο πρωταγωνιστή μιας και είναι το αγαπητότερο στους περισσότερους ανθρώπους πουλί.
Ονομασία: Αηδών η μεγάρυγχος
Αγγλική Ονομασία: Common nightingale
Λατινική Ονομασία: Luscinia megarhynchos
Τάξη: Στρουθιόμορφα
Οικογένεια: Μυγοθηρίδες
Πηγή: petbirds.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου