Τα Επτά Θαύματα του σύγχρονου κόσμου

από την μαθήτρια του ΣΤ3, Ευγενία Μ.

Τα Επτά Θαύματα του σύγχρονου κόσμου είναι μεγαλουργήματα της σύγχρονης εποχής!!!

1. Η ΟΠΕΡΑ ΤΟΥ ΣΙΔΝΕΫ

Αυτό το ασυνήθιστο μοντέρνο κτίριο αποτελεί ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της Αυστραλίας. Οικοδομήθηκε στην παλαιότερη και μεγαλύτερη πόλη της χώρας, εμπρός στο μεγάλο φυσικό της λιμάνι. Η θάλασσα το περιβάλλει από τις τρεις πλευρές, ενώ οι στέγες του σχεδιάστηκαν ειδικά για να θυμίζουν γιγάντια πανιά ιστιοφόρου πλοίου.

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ

Κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1950 οργανώθηκε ένας διεθνής διαγωνισμός για το σχεδιασμό ενός νέου κέντρου τεχνών στο Σίδνεϋ. Για την οικοδόμηση επιλέχτηκε το Μπένελονγκ Πόιντ, μια στενή λουρίδα στεριάς που προεξέχει στο λιμάνι.

Ο ΝΙΚΗΤΗΣ

Νικητής του διαγωνισμού αναδείχθηκε ο Δανός αρχιτέκτονας Γιερν Ούτσον. Η επιτροπή έκρινε το σχέδιό του, ως το πλουσιότερο σε φαντασία. Πηγές έμπνευσης τα πανιά των ιστιοφόρων και οι ναοί των Αζτέκων και των Μάγιας. Ωστόσο η υλοποίηση της κατασκευής δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ

Τα έργα της θεμελίωσης άρχισαν το 1959 και χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια για να ολοκληρωθεί η βάση του κτιρίου. Ακολούθησε το προκλητικότερο τμήμα του σχεδίου -η αχιβαδωτή οροφή. Ποτέ δεν είχε οικοδομηθεί κάτι παρόμοιο στον κόσμο.

Η ΑΧΙΒΑΔΩΤΗ ΟΡΟΦΗ

Οι αχιβάδες που σχηματίζουν την οροφή του κτιρίου, το έκαναν να διαφέρει από κάθε άλλο κτίσμα στον κόσμο. Για την οικοδόμησή τους απαιτήθηκαν 2000 προκατασκευασμένα τμήματα από μπετόν, που τα συνέδεσαν συνολικά 350 χιλιόμετρα βέργες χάλυβα. Οι αχιβάδες καλύφθηκαν με ένα και πλέον εκατομμύριο κεραμικά πλακάκια. Τα λευκά και κίτρινα πλακάκια σχηματίζουν σχέδια που λαμποκοπούν στο φως του ήλιου.

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΟΥΤΣΟΝ

Οι κατασκευαστές διαφώνησαν στην οικοδόμηση της οροφής και ζητήθηκε αναπροσαρμογή του αρχικού σχεδίου. Το 1966 ο Γιερν Ούτσον παραιτήθηκε. Τον αντικατέστησαν τέσσερις Αυστραλοί αρχιτέκτονες και η οροφή ολοκληρώθηκε τον επόμενο χρόνο. Απαιτήθηκαν άλλα έξι χρόνια προκειμένου να συμπληρωθούν οι εργασίες και στο εσωτερικό του κτιρίου.

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

Η Όπερα του Σίδνεϋ εγκαινιάστηκε επίσημα από τη βασίλισσα Ελισάβετ τον Οκτώβριο του 1973. Στο κέντρο του κτιρίου υπάρχουν τέσσερις αίθουσες εκδηλώσεων. Στη μεγαλύτερη, την Αίθουσα Συναυλιών, μπορούν να καθίσουν 2600 άνθρωποι. Επάνω από την Αίθουσα Συναυλιών υψώνεται η μεγαλύτερη αχιβάδα σε ύψος 67 μέτρα επάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η Αίθουσα της Όπερας είναι μικρότερη, με 1500 θέσεις. Κι οι άλλες δυο είναι αίθουσες Δράματος και Θεάτρου.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Κατά τα πρώτα 20 χρόνια λειτουργίας επισκέφτηκαν την Οπερα του Σίδνεϋ 36 εκατομμύρια φιλόμουσοι - επάνω από το διπλάσιο πληθυσμό της Αυστραλίας. Και κάθε χρόνο παρουσιάστηκαν επάνω από 2500 θεάματα - όπερες, θεατρικά έργα, συναυλίες κ. ά.

2.Η ΣΗΡΑΓΓΑ ΤΗΣ ΜΑΓΧΗΣ

Η μεγαλύτερη υποθαλάσσια σήραγγα του κόσμου βρίσκεται κάτω από το Στενό της Μάγχης, ανάμεσα στη Γαλλία και την Αγγλία. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό τεχνολογικό επίτευγμα. Το μήκος της σήραγγας ξεπερνά τα 50 χιλιόμετρα και από αυτά τα 38 βρίσκονται κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας. Η σήραγγα του Σεϊκάν στην Ιαπωνία είναι λίγο μακρύτερη αλλά το μεγαλύτερο μέρος της βρίσκεται κάτω από τη στεριά. Η Σήραγγα της Μάγχης εγκαινιάστηκε το 1994 ως τμήμα ενός υπερσύγχρονου συστήματος επικοινωνίας μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας -και της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Η ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΣΥΝΔΕΣΗ

Κατά τα τελευταία 200 χρόνια, οι μηχανικοί κατέθεσαν πολυάριθμες προτάσεις για τη σύνδεση διαμέσου της Μάγχης. Αρχικά προτάθηκε η κατασκευή μιας σήραγγας το 1802 και το 1872 σχηματίστηκε η πρώτη επιτροπή. Ορισμένοι μηχανικοί πρότειναν και την κατασκευή μιας γέφυρας επάνω από τη Μάγχη. Τελικά, το 1985, η γαλλική και η βρετανική κυβέρνηση ζήτησαν από τις κατασκευαστικές εταιρίες να καταθέσουν σοβαρές προτάσεις για τη διάνοιξη μιας σήραγγας. Ένα χρόνο αργότερα επέλεξαν το καλύτερο από τα εννέα σχέδια που υποβλήθηκαν.

ΔΙΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ ΣΗΡΑΓΓΑΣ

Στην πραγματικότητα, η σήραγγα δεν είναι μια αλλά τρεις - δυο για τρένα και μια μικρότερη βοηθητική. Η διάνοιξη άρχισε από την αγγλική πλευρά το Δεκέμβριο του 1987 και από τη γαλλική πλευρά τρεις μήνες αργότερα. Τα τεράστια σκαπτικά μηχανήματα με τις περιστρεφόμενες κοπτικές κεφαλές χρειάστηκαν ένα μήνα δουλειάς για κάθε χιλιόμετρο. Συνολικά απαιτήθηκαν τρία χρόνια δουλειάς.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Οι σήραγγες ανοίχτηκαν σε μέσο βάθος, κάπου 45 μέτρα κάτω από το θαλάσσιο πυθμένα. Όταν τα δύο τμήματα της βοηθητικής σήραγγας πλησιάσαν μεταξύ τους στα 100 μέτρα απόσταση, ανοίχτηκε μια μικρή σήραγγα με τα χέρια, για να τα συνδέσει. Οι εργάτες των δυο χωρών συναντήθηκαν στα τέλη του 1990. Ανάλογες συναντήσεις στις σιδηροδρομικές σήραγγες πραγματοποιήθηκαν στις 22 Μαϊου και 28 Ιουνίου του 1991.

ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ

Επτά μήνες αργότερα συνδέθηκαν ολοκληρωτικά και οι τρεις σήραγγες και ήσαν έτοιμες να καθαριστούν και να υποδεχθούν τις σιδηροτροχιές. Ταυτόχρονα άλλα συνεργεία ετοίμασαν τους αντίστοιχους σταθμούς στο Φόλκστον της Αγγλίας και κοντά στο Καλέ της Γαλλίας. Τα εγκαίνια της Σήραγγας της Μάγχης έγιναν στις 6 Μαϊου του 1994 από τον πρόεδρο Μιτεράν και τη βασίλισσα Ελισάβετ.

ΣΥΝΕΧΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ

Τα αυτοκίνητα, τα λεωφορεία και τα φορτηγά μεταφέρονται ασταμάτητα από τη μια χώρα στην άλλη. Επιβιβάζονται σε φορτηγά βαγόνια στον ένα σταθμό και αποβιβάζονται στον άλλον μετά από 35 λεπτά διαδρομής. Ηλεκτρικές μηχανές σέρνουν τα βαγόνια με ταχύτητα 160 χιλιομέτρων την ώρα. Υπάρχουν επίσης ειδικά τρένα που μεταφέρουν επιβάτες σε διαδρομές χωρίς στάση ανάμεσα στο Λονδίνο, το Παρίσι και τις Βρυξέλλες.

3. ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΚΑΝΣΑΪ

Tο Διεθνές Αεροδρόμιο Κανσάι, στον κόλπο της Οσάκα, στην Ιαπωνία, είναι το πρώτο αεροδρόμιο ανοιχτής θάλασσας στον κόσμο και ολοκληρώθηκε το 1994. Το θεαματικό αυτό αεροδρόμιο διαθέτει ένα φουτουριστικό αεροσταθμό από χάλυβα και γυαλί και χτίστηκε επάνω σ’ ένα τεχνητό νησί. Ο αεροσταθμός έχει μήκος 1,7 χιλιομέτρων και πρόκειται για τα μακρύτερα κτίρια στον κόσμο. Για την κατασκευή του τεχνητού νησιού και του αεροδρομίου οι μηχανικοί χρησιμοποίησαν τα πιο σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας.

ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Γιατί να κατασκευαστεί ένα αεροδρόμιο στη Θάλασσα; Ένας λόγος είναι η δυσκολία ανεύρεσης του απαιτούμενου χώρου για μεγάλα αεροδρόμια κοντά στις πόλεις. Κι ένας άλλος ο περιορισμός της ηχομόλυνσης. Το νέο αεροδρόμιο Κανσάι βρίσκεται 5 χιλιόμετρα στ’ ανοιχτά της ακτής του Χονσού, του μεγαλύτερου απ’ τα νησιά της Ιαπωνίας. Τα αεροπλάνα προσγειώνονται κι απογειώνονται πάνω απ’ τη Θάλασσα, κι έτσι το αεροδρόμιο λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο.

ΤΕΧΝΗΤΟ ΝΗΣΙ

Όταν συζητήθηκε η ιδέα για την κατασκευή του τεχνητού νησιού, οι μηχανικοί ανέλαβαν να το σχεδιάσουν. Αποφάσισαν να του δώσουν 4 χιλιόμετρα μήκος και 1,25 πλάτος. Στην αρχή σκέφτηκαν να το κάνουν πλωτό, αλλά Θα κόστιζε περισσότερο και θα παρουσίαζε προβλήματα ευστάθειας. Τελικά χρειάστηκαν πέντε χρόνια για την κατασκευή του νησιού.

ΠΩΣ ΧΤΙΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΝΗΣΙ

Πρώτα πρώτα σώριασαν άμμο και χώμα επάνω στο Θαλάσσιο πυθμένα, σε βάθος 20 μέτρων, στον κόλπο της Οσάκα. Έπειτα έριξαν από πάνω σπασμένους βράχους, που τους μετέφεραν με τεράστιες μαούνες. Το βάρος των βράχων εκτόπισε σταδιακά το νερό από τον πυθμένα και δημιούργησε ένα γερό θεμελίωμα. Χρησιμοποιήθηκαν υπολογιστές και τεχνητοί δορυφόροι για την εκφόρτωση των βράχων στα σωστά σημεία. Τελικά ένα τεράστιο χαλύβδινο πλαίσιο βυθίστηκε επάνω από τους βράχους για να στηρίξει το τετράπλευρο νησί.

ΤΟ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ

Προκηρύχτηκε διαγωνισμός για την ανεύρεση του κατάλληλου αρχιτέκτονα. Νικητής αναδείχθηκε ο Ρένζο Πιάνο, ένας από τους αρχιτέκτονες του περίφημου Κέντρου Πομπιντού στο Παρίσι. Οι εργασίες κατασκευής του αεροδρομίου ξεκίνησαν πριν από την ολοκλήρωση του τεχνητού νησιού.

Η εταιρία του Πιάνο αποφάσισε να οικοδομήσει έναν αεροσταθμό, μήκους 1700 μέτρων, όπου οι επιβάτες θα μπορούσαν να μετακινούνται εύκολα από τη μια άκρη στην άλλη, από την είσοδο έως τα αεροπλάνα. Το κεντρικό τμήμα είναι ένα τετραώροφο κτίριο με μια τεράστια, κυρτή στέγη, σχεδιασμένη να θυμίζει φτερό αεροπλάνου. Οι υπολογιστές καταγράφουν διαρκώς τις 900 κολόνες του κτιρίου, έτσι ώστε να μεταβάλλεται το ύψος τους κάθε φορά που χρειάζεται. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, διότι το νησί συνεχίζει να «κάθεται” και θα εξακολουθήσει για μερικά χρόνια να βυθίζεται λίγο.

ΔΙΚΤΥΟ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ

Μια διώροφη γέφυρα συνδέει τη στεριά με το νησί. Ο κάτω όροφος εξυπηρετεί τα τρένα και ο επάνω τα αυτοκίνητα. Το Κανσάι διαθέτει μόνο έναν αεροδιάδρομο αλλά μπορεί να εξυπηρετήσει 160.000 πτήσεις και 25 εκατομμύρια επιβάτες το χρόνο. Αργότερα μπορούν να γίνουν επεκτάσεις με την κατασκευή νέων τεχνητών νησιών.

4. ΤΟ ΑΕΡΟΣΚΑΦΟΣ ΚΟΝΚΟΡΝΤ

Το Κόνκορντ είναι το μοναδικό αεροπλάνοι που μεταφέρει επιβάτες και η ταχύτητά του ξεπερνά την ταχύτητα του ήχου. Όμως παρ' όλα αυτά αποσύρεται...

Το Κόνκορντ είναι το μοναδικό υπερηχητικό επιβατηγό αεροσκάφος στον κόσμο. Πετάει ήδη εδώ και πολλά χρόνια κι ωστόσο η προσγείωση και η απογείωσή του παραμένουν ένα πολύ εντυπωσιακό θέαμα. Την εποχή της κατασκευής του προκάλεσε μια επανάσταση στις αερομεταφορές και συνεχίζει να αποτελεί ένα σύμβολο ταχύτητας και πολυτέλειας.

ΠΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΤΟΥ ΗΧΟΥ

Στο έδαφος ο ήχος μεταδίδεται με ταχύτητα 1225 χιλ. την ώρα. Στον αέρα μεταδίδεται λίγο πιο αργά - οι πιλότοι την ονομάζουν Μαχ 1. Η διπλάσια ταχύτητα του ήχου λέγεται Μαχ 2. Ήδη κατά τη δεκαετία του 1940, τα ταχύτερα αεροπλάνα πετούσαν σχεδόν με ταχύτητα Μαχ 1. Τελικά το 1947, ένα πειραματικό αεροσκάφος της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ έσπασε το φράγμα του ήχου.

ΥΠΕΡΗΧΗΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Οι πιλότοι παρατήρησαν πως όταν τα αεροσκάφη αναπτύσσουν υπερηχητικές ταχύτητες συναντούν ισχυρότατα κύματα δονήσεων, τα οποία ενεργούν σαν φράγμα. Τα κύματα προκαλούν δυνατούς θορύβους σαν κεραυνούς, που ονομάζονται υπερηχητικοί κρότοι. Συνάμα τα αεροπλάνα θερμαίνονται σε επικίνδυνο βαθμό. Ωστόσο, παρά τα προβλήματα, οι μηχανικοί αποφάσισαν να σχεδιάσουν ένα επιβατηγό αεροπλάνο ανθεκτικό σε όλα αυτά.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Έως τη δεκαετία του 1950 Βρετανοί και Γάλλοι μηχανικοί εργάζονταν χωριστά για την κατασκευή του υπερηχητικού αεροπλάνου. Έπειτα, το 1962, η βρετανική εταιρία Μπρίτις Αίρκραφτ Κορπορέισον και η γαλλική Αεροσπασιάλ ενώσαν τις δυνάμεις τους κι επιπλέον συνεργάστηκαν με τη Ρολς Ρόις και τη Σνέκμα, δυο κατασκευαστές αεριωθούμενων κινητήρων.

Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΟΣΚΑΦΟΥΣ

Οι συνεργαζόμενες εταιρίες ονόμασαν το αεροπλάνο Κόνκορντ, που σημαίνει ομόνοια μεταξύ των λαών. Μετά από επτά χρόνια συνεργασίας Το τελικό προϊόν ήταν ένα στενόμακρο αεροσκάφος 100 θέσεων με φτερά τραβηγμένα προς την ουρά και ένα μυτερό ρύγχος το οποίο μπορούσε να χαμηλώνει κατά την προσγείωση και την απογείωση.

Η ΑΠΟΓΕΙΩΣΗ

Αρχικά η κάθε χώρα κατασκεύασε από ένα Κόνκορντ. Το πρώτο απογειώθηκε από την Τουλούζη της Γαλλίας στις 2 Μαρτίου 1969. Οι μηχανικοί και οι πιλότοι το δοκίμασαν επί 5000 ώρες πτήσης. Κανένα αεροπλάνο δε δοκιμάστηκε καλύτερα στην ιστορία της αεροπορίας. Τελικά το 1976 οι αεροπορικές εταιρίες Μπρίτις Αίργουέις και Αιρ Φρανς, το δρομολόγησαν κανονικά. Σήμερα η κάθε μια διαθέτει στο στόλο της από εφτά Κόνκορντ. Συνολικά έχουν κατασκευαστεί μόνο 16 τέτοια αεροπλάνα, από τα οποία τα δυο παραμένουν στις βάσεις παραγωγής.

ΦΟΥΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

Το Κόνκορντ έχει μήκος 62,1 μέτρα και άνοιγμα φτερών 25,5 μέτρα. Πετάει σε μέγιστο ύψος 18300 μέτρων σε ταχύτητα Μαχ 2 - ταχύτερα από σφαίρα ντουφεκιού. Κατά κύριο λόγο πετάει ανάμεσα στο Λονδίνο, το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη. Το ρεκόρ του 1990 ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο ήταν 2 ώρες και 54 λεπτά - λιγότερο από τρεις ώρες Προκειμένου να διασχίσει τον Ατλαντικό. Το Κόνκορντ ακολουθεί πορείες που επιτρέπουν τους υπερηχητικούς κρότους επάνω από τη θάλασσα.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΚΟΡΝΤ

Παρόλο που από τεχνική άποψη το Κόνκορντ αποτελεί ένα σύγχρονο θαύμα, δε γνώρισε ποτέ την ανάλογη εμπορική επιτυχία. Ενδεχομένως όλος ο στόλος θα αποσυρθεί. Τα νέα αεροπλάνα που κατασκευάζονται τώρα είναι πολύ μεγαλύτερα και καλύπτουν τεράστιες αποστάσεις χωρίς την ανάγκη ανεφοδιασμού. Μεταφέρουν περισσότερους επιβάτες και φορτία και παράγουν λιγότερη ηχορύπανση.

5. ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΑΣΣΟΥΑΝ

Το τεράστιο αυτό φράγμα αποτέλεσε ένα υπερφιλόδοξο σχέδιο. Χτίστηκε προκειμένου να συγκρατήσει τα νερά του Νείλου, του μακρύτερου ποταμού στον κόσμο. Χάρη στο φράγμα εξασφαλίστηκε μια σταθερή ροή νερού όλο το χρόνο, ενώ παράλληλα παράγεται ηλεκτρισμός για τα εργοστάσια και τις πόλεις της Αιγύπτου.

ΟΙ ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ

Ο Νείλος πλημμύριζε κάθε χρόνο από τα πανάρχαια χρόνια. Οι πλημμύρες έφερναν γόνιμη λάσπη επάνω στη γη, βοηθώντας τους αγρότες στις καλλιέργειές τους. Αλλά συχνά γίνονταν και μεγάλες πλημμύρες που κατάστρεφαν τα σπίτια και τα χωράφια, ενώ σε άλλες εποχές έπεφτε ξηρασία.

Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ

Το 1902 οι μηχανικοί έχτισαν ένα φράγμα στα νότια του Ασουάν προκειμένου να ελέγξουν τις πλημμύρες. Το ύψος του αυξήθηκε το 1912 και ξανά το 1933. Αλλά αυτό το πρώτο φράγμα του Ασουάν δεν στάθηκε αρκετό για τον πλήρη έλεγχο του Νείλου. 

Το νέο Υψηλό Φράγμα του Ασσουάν άρχισε να κατασκευάζεται το 1960. Το φράγμα φτιάχτηκε με μπάζα χώματος και γρανίτη κι ένα σκελετό από πηλό και τσιμέντο. Το πλάτος του ξεπερνά τα 3,6 χιλ. Έχει ύψος 111 μέτρα και πάχος στην κορυφή 40 μέτρα. το πάχος του στη βάση φτάνει τα 925 μέτρα. Η οικοδόμηση του φράγματος ολοκληρώθηκε σε 10 χρόνια.

Η ΛΙΜΝΗ ΝΑΣΕΡ

Το Υψηλό Φράγμα του Ασουάν εγκαινιάστηκε επίσημα το 1971. Κατά την εποχή των βροχών το φράγμα συγκρατεί τα ανερχόμενα νερά του Νείλου. Με την άνοδο των νερών πίσω από το φράγμα σχηματίστηκε σταδιακά μια υδαταποθήκη μήκους 500 χιλιομέτρων, που ονομάστηκε λίμνη Νάσερ, προς τιμή του Αιγύπτιου προέδρου.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ

Ο σχηματισμός της τεχνητής λίμνης ανάγκασε κάπου 50.000 ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Μετακινήθηκαν σε μια νέα αγροτική περιοχή κάπου 50 χιλ. βόρεια από το Ασουάν. Αρκετοί αρχαίοι ναοί και νησιά πλημμύρισαν αλλά μερικά μνημεία διασώθηκαν. Στα πλαίσια μιας τεράστιας επιχείρησης, οι ναοί του Ραμσή του Β’ και της Νεφερτίτης τεμαχίστηκαν σε ογκόλιθους των 30 τόνων και ξανασυναρμολογήθηκαν, κομμάτι κομμάτι στους λόφους επάνω από τον ποταμό. Το δύσκολο αυτό έργο χρειάστηκε τέσσερα χρόνια δουλειάς. Άλλοι μικρότεροι ναοί μετατοπίστηκαν από ένα νησί του Νείλου που επρόκειτο να βυθιστεί.

ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ

Τα νερά που αποθηκεύονται στη λίμνη Νάσερ χρησιμοποιούνται για την άρδευση των αγρών κατά τη διάρκεια των μηνών της ξηρασίας. Έτσι μπορούν να παραχθούν περισσότερα δημητριακά, ικανά να θρέψουν μεγαλύτερα τμήματα του αυξανόμενου πληθυσμού. Ταυτόχρονα το πέρασμα του νερού από τις εξόδους του φράγματος θέτει σε κίνηση τουρμπίνες οι οποίες παράγουν τη μισή ηλεκτρική ενέργεια της Αιγύπτου.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Κάθε ανθρώπινη απόπειρα ελέγχου της φύσης παρέχει πλεονεκτήματα αλλά παράγει και προβλήματα. Το φράγμα του Ασουάν εμποδίζει τη γόνιμη λάσπη να φτάσει στα χωράφια Κι έτσι οι αγρότες υποχρεώνονται να χρησιμοποιούν όλο και περισσότερα χημικά λιπάσματα. Παράλληλα, από την κατασκευή του φράγματος κι έπειτα αυξήθηκε μια αρρώστια την οποία προκαλούν κάτι μικρά σκουλήκια που κρύβονται μέσα στα σαλιγκάρια του νερού του Νείλου. Κατά το παρελθόν οι ετήσιες πλημμύρες περιόριζαν τον αριθμό των σαλιγκαριών. Επίσης η άνοδος του υδάτινου ορίζοντα έφερε στην επιφάνεια άλατα που κάνουν άγονη τη γη.

6. Ο ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΗΣ ΣΙΑΡΣ

Αυτός ο ουρανοξύστης των 110 ορόφων στο Σικάγο των ΗΠΑ είναι το υψηλότερο κτίριο στον κόσμο. Ο ουρανοξύστης Σίαρς έχει ύψος 443 μέτρα και ξεπερνά κατά 60 μέτρα το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ της Νέας Υόρκης. Το κτίριο οικοδομήθηκε αρχικά ως έδρα της εταιρίας Σίαρς Ρόεμπακ.

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Όλοι συμφωνούν πως ο ουρανοξύστης επινοήθηκε στο Σικάγο, την τρίτη σε μέγεθος πόλη των Η.Π.Α. Το 1871 μια μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε το ένα τρίτο της πόλης και οι αρχιτέκτονες βάλθηκαν να την ξαναχτίσουν απ’ την αρχή. Εκείνη την εποχή υπήρχε ήδη η μαζική παραγωγή χάλυβα ενώ το 1852, ο Ελίσα Ότις είχε εφεύρει τον ανελκυστήρα. Έτσι μπορούσαν να οικοδομηθούν νέα, ασφαλή και υψηλότερα κτίρια. Το πρώτο οικοδόμημα μεγάλου μεγέθους εμφανίστηκε το 1882. Ήταν το κτίριο της εταιρίας Χομ Ινσούρανς και ο σκελετός του κατασκευάστηκε αποκλειστικά από χάλυβα και σίδερο. Είχε δέκα ορόφους - εκατό λιγότερους από τον ουρανοξύστη Σίαρς που φτιάχτηκε 90 χρόνια αργότερα.

ΥΨΗΛΕΣ ΟΙΚΟΔΟΜΕΣ

Με την αύξηση της ζήτησης στέγης στα μεγάλα αστικά κέντρα προέκυψε η ανάγκη της γρήγορης και οικονομικής οικοδόμησης. Οι ουρανοξύστες αποτελούσαν μια τέλεια λύση. Χάρη στα νέα υλικά και την καινούργια τεχνολογία ο σχεδιασμός τους βελτιώθηκε και τελειοποιήθηκε. Οι χαλύβδινες δοκοί χρησιμοποιήθηκαν με πολλούς τρόπους για την κατασκευή ισχυρών σκελετών. Ορισμένα κτίρια κατασκευάστηκαν με υψηλούς χαλύβδινους σωλήνες, σχεδιασμένους για να αντέχουν στους δυνατούς ανέμους που φυσούν στα μεγάλα ύψη. Μέσα στους σωλήνες, μοιρασμένους σε πατώματα και δωμάτια, οι άνθρωποι μπορούσαν να ζουν και να εργάζονται με άνεση και ασφάλεια.

Ο ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΗΣ

Για την κατασκευή του Ουρανοξύστη Σίαρς, που τελείωσε το 1973, εργάστηκαν επί τρία χρόνια 24.000 εργάτες. Ο μοναδικός σκελετός του κτιρίου αποτελείται από εννέα τετράγωνους σωλήνες, που σχηματίζουν ένα μεγάλο τετράπλευρο στη βάση. Αυτό πατάει με τη σειρά του επάνω σε κολόνες γεμάτες πέτρα στερεωμένες γερά σε βράχο του υπεδάφους. Οι εννέα ηλεκτροσυγκολλημένοι χαλύβδινοι σωλήνες συναποτελούν τους πρώτους 50 ορόφους. Μετά το κτίριο γίνεται στενότερο. Άλλοι επτά σωλήνες συνεχίζουν έως τον 66ο όροφο. Έπειτα άλλοι πέντε φτάνουν έως τον 90ο, και δυο σχηματίζουν τους τελευταίους 20 ορόφους. Δυο τηλεοπτικές κεραίες στην κορυφή ανεβάζουν το συνολικό ύψος του κτιρίου στα 520 μέτρα - επάνω από μισό χιλιόμετρο. Συνολικά με το χάλυβα που χρησιμοποιήθηκε για το σκελετό του ουρανοξύστη θα μπορούσαν να κατασκευαστούν 52000 αυτοκίνητα.

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ

Το τεράστιο αυτό κτίριο παρέχει συνολική επιφάνεια 418.000 τετραγωνικών μέτρων, δηλαδή ίση με 5 τουλάχιστον γήπεδα ποδοσφαίρου Διαθέτει 104 γρήγορους ανελκυστήρες, οι οποίοι το χωρίζουν σε τρεις διαφορετικές ζώνες και διευκολύνουν τους ανθρώπους να βρίσκουν το δρόμο τους. Τον άφλεκτο σκελετό καλύπτει ένα περίβλημα από μαύρο αλουμίνιο και περισσότερα από 16.000 γυάλινα παράθυρα, σε μπρούτζινο χρώμα. Έξι αυτόματες μηχανές καθαρισμού παραθύρων καθαρίζουν όλο το κτίριο οχτώ φορές το χρόνο.

ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΑΞΙΟΘΕΑΤΟ

Κάπου 1,5 εκατομμύριο τουρίστες επισκέπτονται τον ουρανοξύστη Σίαρς κάθε χρόνο. Δυο ταχύτατοι ανελκυστήρες τους ανεβάζουν κατευθείαν στον 103 όροφο μέσα σε ένα λεπτό. Από την κορυφή του κτιρίου απολαμβάνουν μια πανοραμική θέα του Σικάγου. Στην αίθουσα υποδοχής υπάρχει μια τεράστια κινητή διακοσμητική κατασκευή του διάσημου γλύπτη Αλεξάντερ Κάλντερ. Το 1985 στη βάση του ουρανοξύστη προστέθηκε μια τετραώροφη αίθουσα συναντήσεων. Το κτίριο στεγάζει επίσης καταστήματα και εστιατόρια.\

7. ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΕΝΝΕΝΤΥ

Το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι είναι περισσότερο γνωστό ως η βάση απ’ όπου το πρόγραμμα Απόλλων έστειλε ανθρώπους στη Σελήνη κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970. Σήμερα το Κέντρο είναι χώρος εργασίας αλλά και τουριστικό αξιοθέατο. Οι επισκέπτες μπορούν να δουν την έκθεση διαστημικών πυραύλων, τους χώρους συναρμολόγησης και τις βάσεις εκτόξευσης στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ. Το ακρωτήριο βρίσκεται στη Φλόριδα, στην ακτή του Ατλαντικού, και αποτέλεσε το σημείο εκκίνησης για αρκετές από τις πιο συναρπαστικές επιστημονικές εξερευνήσεις του αιώνα μας.

ΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟ ΚΑΝΑΒΕΡΑΛ

Αρχικά ο χώρος αποτελούσε μια βάση της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ και κέντρο δοκιμών για πυραύλους. Χρησιμοποιήθηκε για την εκτόξευση

του πρώτου αμερικανικού δορυφόρου το 1958. Έπειτα, στις 5 Μαΐου 1961, ο Άλαν Σέπαρντ εκτοξεύτηκε με το διαστημόπλοιο Ερμής και υπήρξε ο πρώτος Αμερικανός στο διάστημα. Τρεις εβδομάδες αργότερα, ο πρόεδρος Κένεντι ανάγγειλε το πρόγραμμα Απόλλων, με στόχο μια επανδρωμένη πτήση στη Σελήνη έως το 1970. Ο πρόεδρος πέθανε το 1963 και η βάση απόκτησε το όνομά του.

Η ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΗΣΗ

Το διαστημόπλοιο Απόλλων που ταξίδεψε στη Σελήνη εκτοξεύτηκε με ισχυρούς πυραύλους Κρόνος. Οι πύραυλοι συναρμολογήθηκαν σ’ ένα τεράστιο συγκρότημα ύψους 160 μέτρων, που μπορούσε να φιλοξενήσει ταυτόχρονα τέσσερις απ’ αυτούς. Στη συνέχεια έπρεπε να μεταφερθούν μαζί με το διαστημόπλοιο στο σημείο εκτόξευσης, 5 χιλιόμετρα μακριά. Όλα μαζί ζύγιζαν επάνω από 5000 τόνους και μεταφέρθηκαν μ’ έναν τεράστιο γερανό. Ο γερανός αυτός έχει μήκος 40 μέτρα, πλάτος 35 μέτρα και μέγιστη ταχύτητα 1,6 χιλιόμετρα την ώρα.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ

Η πρώτη αποστολή του προγράμματος Απόλλων είχε ετοιμαστεί για το 1967. Όμως, στο διαστημικό κέντρο συνέβη μια καταστροφή. Κατά τη διάρκεια μιας συνηθισμένης δοκιμής αντίστροφης μέτρησης, εκδηλώθηκε ξαφνική πυρκαγιά στον διαστημικό θαλαμίσκο, στην κορυφή του πυραύλου και οι τρεις αστροναύτες που επέβαιναν σκοτώθηκαν. Το πρόγραμμα τροποποιήθηκε προβλέποντας περισσότερες μη επανδρωμένες δοκιμές. Έπειτα, στις 16 Ιουλίου 1969, από το σημείο εκτόξευσης 39, ένας γιγάντιος πύραυλος Κρόνος πυροδοτήθηκε, στέλνοντας τους αστροναύτες του Απόλλωνα 11 στο διάστημα. Τέσσερις ημέρες αργότερα, ο Νιλ Άρμστρονγκ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του επάνω στην επιφάνεια της Σελήνης.

ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

Κατά τη διάρκεια της δεκαετία του 1970, το τεράστιο κόστος το προγράμματος Απόλλων οδήγησε στην ανάπτυξη ενός νέου τύπου διαστημικού οχήματος - του διαστημικοί λεωφορείου. Το διαστημικό λεωφορείο μοιάζει περισσότερο με αεροπλάνο παρά με πύραυλο, και σε αντίθεση προς τον πύραυλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολλές φορές. Στο σημείο εκτόξευσης 39 τοποθετήθηκε ένας Πύργος εκτοξεύσεων προκειμένου να εξυπηρετήσει την πρώτη εκτόξευση του λεωφορείου 1981. Κατασκευάστηκε επίσης ένας αεροδιάδρομος μήκους 4572 μέτρων για να προσγειώνονται τα λεωφορεία μετά από κάθε αποστολή.

ΤΟ ΝΕΟ ΣΥΝΟΡΟ

Έως το 1986 η ΝΑΣΑ είχε πραγματοποιήσει 24 επιτυχημένες εκτοξεύσεις διαστημικών λεωφορείων. Εκείνη τη χρονιά όμως το λεωφορείο Τσάλεντζερ καταστράφηκε μετά την εκτόξευση με αποτέλεσμα να σκοτωθούν εφτά αστροναύτες. Πέρασαν δυο χρόνια ώσπου να εκτοξευθεί το επόμενο λεωφορείο, το Σεπτέμβριο του 1988. Από τότε πραγματοποιήθηκαν πολυάριθμες επιστημονικές και εμπορικές αποστολές προκειμένου να εκπληρωθεί το όνειρο της διαβίωσης και της εργασίας στο διάστημα.