Παπά-Τζιρίτης ίσως ο καλύτερος Έλληνας δρομέας αντοχής

από τον μαθητή του ΣΤ3, Παύλο Κ.

   Με αφορμή την διεξαγωγή του  Παπατζιρίτειου δρόμου συνέλεξα κάποιες πληροφορίες για την ζωή αυτού του «υπεράνθρωπου» όπως τον αποκαλούσαν την εποχή εκείνη οι κάτοικοι του χωριού του. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ευάρεστος Ταμιωλάκης. Το Τζιρίτης προέρχεται από την λέξη τζιριτώ της Κρητικής διαλέκτου που σημαίνει τρέχω με όλη μου την ταχύτητα. Μαρτυρίες λένε ότι είχε διανύσει την απόσταση περίπου 200 χιλιομέτρων από τις Μέλαμπες έως τη Σητεία από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Και αυτό με τα ράσα του που δεν ήταν dry-fit με κρητικές μπότες που δεν είχαν αερόσολα ή gel και με νερό που έβρισκε σε πηγές στην διαδρομή και όχι με powerade .

  Το 1993 μετά από επίσκεψη του Ομίλου Υπεραποστάσεων Κρήτης στο χωριό Κασσάνους και σε συζήτηση με τους τότε τοπικούς «άρχοντες» αποφασίστηκε να διεξαχθεί αγώνας δρόμου στη μνήμη του. Τα τελευταία χρόνια διοργανώνεται ο αγώνας από το Δήμο Αρκαλοχωρίου και κατά τον 13ο Παπατζιρίτειο δρόμο, πριν την εκκίνηση στο χωριό Κασσάνους έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του. 

Ποιος ήταν όμως ο Παπατζιρίτης?

  Η παρακάτω περιγραφή του συντάκτη του ways2crete.gr βασίζεται στις μαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής που είτε τον έζησαν σαν μικρά παιδιά ή άκουγαν ιστορίες από του πατεράδες και τους παππούδες τους.

  «Επρόκειτο για μια συνηθισμένη μορφή ανθρώπου, που το παρουσιαστικό της δεν πρόδιδε τίποτα από τις εκπληκτικές δυνάμεις που έκρυβε μέσα της. Ανάστημα κανονικό, λίγο πιο πάνω από το μέτριο, λεπτόσωμος, ύφος αγέρωχο, βλέμμα σπινθηροβόλο, ευρύ θώρακα, γένια και κόμη πλούσια. Αεικίνητος, τολμηρός, αποφασιστικός, ριψοκίνδυνος, ομιλητικός φιλελεύθερων ιδεών και πατριωτικών συναισθημάτων. Η επίσημη φορεσιά του ήταν τα τσόχινα σαλβάρια και η μεταξωτή ζώνη με το αναγκαίο συμπλήρωμα τα αστραφτερά μαύρα υποδήματα. Όποτε πήγαινε σε μακρινό μέρος , έφερε στη μέση του το Κρητικό μαχαίρι. Αυτή ήταν η μορφή του Παπα-Τζιρίτη. Ένας τύπος απλός, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ακούγοντας κανένας τα όσα μεγάλα και σπουδαία, έπραξε στο αγώνισμα δρόμου, πιθανόν η φαντασία του να έπλαθε ένα διαφορετικό τύπο ανθρώπου. Ένα ανθρώπινο πλάσμα γιγαντόσωμο, με τεράστια πόδια και χέρια.

  Πολλά είναι τα αθλήματα που πραγματοποίησε ο Παπα-Τζιρίτης. Είναι πρώτα τα μεγάλα , αυτά που παρακολούθησε το φίλαθλο κοινό και για τα οποία έγραψε ο ημερήσιος και περιοδικός τύπος της εποχής εκείνης. Αυτοί οι αγώνες βέβαια δεν ήταν επίσημοι και οργανωμένοι από την Πολιτεία. Ήταν αγώνες ανεπίσημοι και έγιναν με πρωτοβουλία του ίδιου του ιερέα. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η αδικία με τον Παπα-Τζιρίτη. Δεν αξιώθηκε να αποδείξει σε επίσημους αγώνες αυτό που ήταν. Επίσης, ήταν και τα καθημερινά του αθλήματα, αυτά που έκανε όταν πήγαινε στις διάφορες ενορίες για να λειτουργήσει ή για τελέσει εσπερινό. 

  Η ιδιαιτερότητα στο τρέξιμο του Παπα-Τζιρίτη ήταν ότι συνδύαζε τα δύο προσόντα που έπρεπε να έχει ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων: την αντοχή και την ταχύτητα. Ο Παπα-Τζιρίτης εκτός των δύο αυτών προσόντων είχε και άλλη μια ιδιαιτερότητα: αντοχή ακατάβλητη και απεριόριστη και απίθανη ταχύτητα. Ξεκινούσε με αργό ρυθμό και όσο μεγάλωνε η απόσταση και ζεσταινόταν τόσο το τρέξιμο του γινόταν ταχύτερο. Το τρέξιμο του δηλαδή ήταν μια κίνηση «ομαλώς επιταχυνόμενη». Δηλαδή ξεκινούσε για παράδειγμα και διένυε απόσταση 5 χιλιομέτρων σε χρόνο χ, στη συνέχεια στον ίδιο χρόνο διένυε 8 χιλιόμετρα και μετά στον ίδιο χρόνο διένυε 10 χιλιόμετρα. Όταν πλέον βρισκόταν στο μέγιστο της προσπάθειας του κυριολεκτικά πετούσε. Αυτή η ιδιομορφία του τρεξίματος του Παπα-Τζιρίτη επιβεβαιώνεται και από τους ζώντες αυτόπτες μάρτυρες, όσο και από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής.»

Πηγή: ways2crete.gr