Ο Αλαντίν και το μαγικό λυχνάρι

Από τη μαθήτρια του ΣΤ1, Αριστέα Ζ. 

 Στα πλαίσια μιας εργασίας στο μάθημα της Γλώσσας, διαλέξαμε το αγαπημένο μας παραμύθι, αλλάξαμε τον τρόπο που προχωράει και τελειώνει η ιστορία γράφοντας ένα δικό μας κείμενο. Διαβάστε παρακάτω το δικό μου παραμύθι...

Μια φορά ήταν ένας φτωχός νέος ο Αλαντίν. Καθώς έψαχνε στους σκουπιδοντενεκέδες για να βρει κάτι να φάει βρήκε ένα λυχνάρι. Το έτριψε και βγήκε από μέσα ένα ρολόι χεριού. Σκέφτηκε πως θα μπορούσε να το πουλήσει. Μόλις το πήρε απόφαση το ρολόι έφυγε. Ο Αλαντίν έπαιξε δύο σφαλιάρες στο πρόσωπο του, δεν κοιμόταν. Είπε τελικά πως ήθελε καθαρό αέρα και είπε να πάει μια βόλτα. Πριν κάνει το πρώτο βήμα ακούει μία φωνή, ήταν το λυχνάρι. Γυρίζει και βλέπει ένα τζίνι.

- Εσύ έτριψες το λυχνάρι μου;

- Ναι εγώ. Άρα έχω τρείς ευχές.

- Αααα. Το ξέρεις βλέπω.

- Ναι. Θέλω πολλά λεφτά.

- Τι εννοείς; Εγώ πρέπει να σου ζητήσω τρεις χάρες. Εγώ είμαι νέο τζίνι, της μόδας.

Ο Αλαντίν έφυγε τρέχοντας. Καθώς έτρεχε όμως έπεσε σε μια λακκούβα ήταν πολύ βαθιά. ΠΑΦ.

- Πού βρίσκομαι ;

- Μιάου Μιάου.

- Τι είναι αυτός ο ήχος;

-Μιάου

-Ήταν όνειρο Ααααααα. Ένα λυχνάρι βοήθεια.

Κάποιοι τον πέρασαν για τρελό και έτσι τον έκλεισαν σε ένα τρελοκομείο.

Αυτή είναι η ιστορία του Αλαντίν.