Συνέντευξη με τον πατέρα-Γεώργιο

Από τους μαθητές του Δ3 & Δ4

 Καλή σας ημέρα. Χαίρομαι πάρα μα πάρα πολύ που μας δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσουμε και να συζητήσουμε σήμερα μαζί. Άλλος ένας λόγος που χαίρομαι είναι γιατί βλέπω γνωστά πρόσωπα, πολλά παιδιά οικεία τα οποία έρχονται στις δραστηριότητες της ενορίας μας και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά και δύναμη να συνεχίσω το έργο. Αφού λοιπόν ευχαριστήσω και το διευθυντή και τις δασκάλες για την πρόσκληση θα χαρώ πολύ να απαντήσω στις ερωτήσεις σας. Βέβαια σε όσες μπορώ θα απαντώ γιατί δεν είμαι ούτε παντογνώστης, ούτε Θεός σε όσες μπορώ να απαντήσω μετά χαράς θα το κάνω.

Δέσποινα: Πώς αποφασίσατε να γίνετε παπάς;

- Αυτή η ερώτηση με πάει πάρα πολλά χρόνια πίσω. Όταν ήμουν 14 ετών στηΔευτέρα Γυμνασίου κάποια γεγονότα συντέλεσαν στο να πάρω αυτή την απόφαση. Πάντα βέβαια πήγαινα στην εκκλησία, η γιαγιά μου κυρίως με έπαιρνε στην εκκλησία από Τρίτη Τετάρτη δημοτικού είχα την επαφή με την ενορία μου στο πατρικό μου σπίτι και σιγά σιγά αυτό καλλιεργούνταν μέσα μου- η σχέση μου με το Θεό- και 14 ετών συνέβει κάτι που με ενθουσίασε πάρα πολύ. Μια χειροτονία ενός αρχιερέως του Μητροπολίτη Πέτρας Νεκταρίου, ο οποίος πρόσφατα εκοιμήθει, μέσα στο μητροπολιτικό ναό του Αγίου Μηνά, μου δημιούργησε το πρώτο σκίρτημα, τον πρώτο ενθουσιασμό ότι θέλω να γίνω παπάς.

Αριάνθη: Τι σας ώθησε να γίνετε παπάς;

- Αυτό που με ώθησε κυρίως, ήταν η αγάπη του Θεού και η αγάπη για το συνάνθρωπο. Αυτά τα δύο με ώθησαν ώστε να πάρω την απόφαση χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, χωρίς να πω κάνω δεν κάνω, πρέπει δεν πρέπει. Μέσα μου μια φωνή μου έλεγε ότι θα πρέπει να ακολουθήσω αυτό το δρόμο. Η αγάπη για το συνάνθρωπο και η αγάπη για το Θεό. Ότι μέσα από την ιεροσύνη θα μπορούσα να υπηρετήσω αυτά τα δύο.

Φώτης: Πόσα χρόνια εργάζεστε στην εκκλησία;

- Ίσως θέλεις να πεις πότε χειροτονήθηκα ιερέας. Με πάτε 15 χρόνια πίσω. Το 2000, 8 Νοεμβρίου είναι η ημέρα που γιορτάζουν οι Ταξιάρχες, στον ιερό ναό του Μιχαήλ Αρχαγγέλου εδώ στο Ηράκλειο από τον Αρχιεπίσκοπο Τιμόθεο.

Ειρήνη: Είναι δύσκολη η δουλειά σας;

- Θα σας πω. Καταρχήν δεν είναι δουλειά. Ο ιερέας δεν δουλεύει. Ο ιερέας υπηρετεί, διακονεί δηλαδή υπηρετεί τους ανθρώπους. Αυτή είναι η δουλειά του να υπηρετεί τον κόσμο και ιδιαίτερα όσους είναι αδύναμοι. Να τους στηρίζει, να τους φροντίζει, να είναι κοντά στα προβλήματά τους, στην οικογένειά τους γι αυτό ο ιερέας λέμε ότι κάνει ένα λειτούργημα όπως ο γιατρός είναι κοντά στον άνθρωπο. Όπως και ο δάσκαλος, είναι κοντά στα παιδιά. Έτσι λοιπόν αυτά τα επαγγέλματα που είναι κοντά στον άνθρωπο είναι καλύτερα να λέγονται λειτούργημα. Ο ιερέας, δάσκαλος, ο γιατρός είναι κοντά στον άνθρωπο και η σχέση αυτή γίνεται πιο ειλικρινής. 

Άννα: Κουράζεστε;

- Όπως σε όλες τις δουλειές η λέξη σε εισαγωγικά υπάρχει η κούραση. Όμως εδώ η κούραση δεν είναι σωματική αλλά ψυχική, διότι είσαι σε καθημερινή επαφή με τον κόσμο. Ακούς τα προβλήματά του, όλα αυτά που τον βασανίζουν και αυτό όσο να’ ναι κουράζει το συνομιλητή, ψυχικά. Ένας που είναι στο χωράφι και σκάβει, κουράζεται σωματικά, εμείς δεν έχουμε τέτοια κούραση αλλά έχουμε ψυχική η οποία είναι περισσότερο επίπονη γιατί σκέφτεσαι τα προβλήματα των άλλων, προσπαθείς να βρεις λύσεις και τρόπους να τους προσεγγίσεις. Όλα αυτά τα επεξεργάζεται ο εγκέφαλος και όσο να ‘ναι είναι επίπονη δουλειά. 

Κωνσταντίνος:Πώς μαθαίνετε τα λόγια;

- Παιδιά, όταν από μικρός είσαι στην εκκλησία, στο ψαλτήρι, στο ιερό, όταν ακούς τα λόγια, απλώς τα μαθαίνεις. Είναι θέμα εμπειρίας, όταν διαβάζετε ένα βιβλίο πολλές φορές τότε δεν το μαθαίνετε καλύτερα; Το ίδιο συμβαίνει και με τα λόγια της εκκλησίας. Όταν τα διαβάζεις πολλές φορές τα μαθαίνεις και μετά δεν είναι κουραστικό, δεν χρειάζεται να προσπαθείς να θυμηθείς. Επίσης κάποια λόγια δεν χρειάζεται να τα ξέρεις απ’ έξω τα διαβάζεις από μέσα από τα βιβλία στο ψαλτήρι.

Αντώνης: Ποια είναι η ιστορία της εκκλησίας που διακονείτε;

- Η ιστορία ξεκινάει τον προηγούμενο αιώνα, από τότε που ήρθαν οι πρόσφυγες το 1922 με τη Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών που ζούσαν στη Μικρά Ασία. Οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν από την Ιωνία και πήγαν σε όλη την Ελλάδα. Έτσι λοιπόν κάποιοι εξ αυτών ήρθαν στην Κρήτη κατοίκησαν στο προάστιο του Αγίου Ιωάννη. Μάλιστα ήρθαν από μια περιοχή της Μικράς Ασίας, τα Αλάτσατα, απέναντι από τη Χίο, και γι αυτό ονομάζεται τόσο η ενορία όσο και η περιοχή Νέα Αλάτσατα. Τώρα σε σχέση με την ονομασία της εκκλησίας, είναι Τα Εισόδια της Θεοτόκου. Ξέρετε γιατί ονομάζεται έτσι; Διότι στο χωριό της Μικρά Ασίας, στα Αλάτσατα υπήρχε εκκλησία η Παναγία, τα Εισόδια της Θεοτόκου και επειδή αγαπούσαν πάρα πολύ την Παναγία, θέλησαν να αφιερώσουν ένα ναό με την ίδια ονομασία και εδώ στο Ηράκλειο που ήρθαν και κατοίκησαν. Η εκκλησία άρχισε να χτίζεται περίπου το 1940 όχι με τη μορφή που έχει τώρα. Στην αρχή ήταν ένας πιο μικρός ναός, μετά γύρω στο 1960 τον γκρέμισαν και άρχισε να οικοδομείται αυτός ο μεγαλύτερος ναός ο οποίος ολοκληρώθηκε περίπου το 1964.

Μαρία: Όταν κοινωνούμε από το ίδιο κουταλάκι δε μεταφέρονται μικρόβια από τον ένα στον άλλο;

- Είναι ένα μεγάλο θέμα που το αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι. Έχω να σας απαντήσω το εξής: δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι κοινωνούμε όλοι από ένα κουτάλι που το λέμε στη γλώσσα της εκκλησίας λαβίδα. Αγία λαβίδα. Γιατί όμως κοινωνάμε από μια λαβίδα;Ο λόγος είναι, γιατί καταγόμαστε όλοι από τον ίδιο πατέρα, από το Θεό δηλαδή είμαστε όλοι αδέλφια. Έτσι λοιπόν όπως κι εσείς με τα αδέλφια σας να πίνετε από ίδιο ποτήρι νερό ή να τρώτε και από το ίδιο κουτάλι, έτσι και στην εκκλησία ο Άγος Άρτος κοινωνείται από το ίδιο κουτάλι, από την ίδια λαβίδα, από το κοινό ποτήριο για να δηλώσουμε ότι είμαστε αδέλφια, ότι υπάρχει σχέση πνευματική μεταξύ μας γιατί όλοι πιστεύουμε στον ίδιο Θεό.

Όταν πιστεύουμε ότι κοινωνούμε το σώμα και το αίμα του Χριστού τότε δε φοβόμαστε μήπως κολλήσουμε καμιά ασθένεια. Κοινωνούμε το σώμα και το αίμα του Χριστού, ούτε χρυσά δοντάκια που συνήθως λέμε, ούτε αυτό που ακούμε από κάποιους γονείς, να φας παιδί μου γλυκό κρασί. Είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού, αυτό πρέπει να λέμε και να το πιστεύουμε. Δεν κολλάμε τίποτα, καμία ασθένεια. Εκείνο που σε ωθεί είναι η πίστη, όπως εσείς εμπιστεύεστε τους γονείς σας και ότι σας πουν το κάνετε, όπως και τους δασκάλους σας, έτσι και στην εκκλησία πρέπει να δείχνουμε εμπιστοσύνη. Όταν λοιπόν δέχεσαι ότι κοινωνώντας θα πάρεις μέσα σου το Χριστό, αυτή είναι μια πνευματική σχέση και όλοι πρέπει να το κάνουμε αυτό γιατί δυναμώνει η ψυχή μας, πιστεύουμε περισσότερο, κατανοούμε καλύτερα τα μυστήρια του Χριστού. Επίσης θα σας πω και κάτι άλλο, ότι περισσεύει από το Άγιο Ποτήριο το καταλύουμε όλο οι ιερείς δηλαδή το πίνουμε όλο εμείς. Όταν τελειώσει όλη η Θεία Λειτουργία ό,τι έχει περισσέψει από τη Θεία Κοινωνία δεν το πετάμε, απαγορεύεται, αλλά το καταλύουμε όλο. Εγώ είμαι 15 χρόνια ιερέας δεν έχω πάθει ποτέ τίποτα. Ούτε εγώ ούτε κάποιος άλλος γι΄ αυτό δεν θα πρέπει να φοβόμαστε. Πρώτα θα κάνουμε το σταυρό μας, θα λέμε Θεέ μου βοήθησέ με να κοινωνήσω και θα δείτε ότι δεν είναι μια συμβολική κίνηση η Θεία Κοινωνία αλλά είναι μια κίνηση ουσίας, είναι μια κίνηση προσευχής και επικοινωνίας με το Θεό. Γι΄ αυτό το λόγο πρέπει συχνά να μεταλαμβάνουμε κι όχι μόνο δυο τρεις φορές το χρόνο, Χριστούγεννα και Πάσχα. 

Κωνσταντίνος: Πώς γίνονται οι αγιογραφίες ψηλά στην εκκλησία;

- Σε πολλούς ναούς υπάρχουν αγιογραφίες και λέγονται έτσι και όχι τοιχογραφίες, διότι εικονίζουν αγίους. Συνήθως οι άνθρωποι που τις φτιάχνουν, οι αγιογράφοι, βάζουν κάποιες σκαλωσιές όπως αυτές στις οικοδομές, μέσα στους ναούς για να φτάσουν ψηλά. Υπάρχουν δυο είδη αγιογραφίας. Στο ένα είδος αγιογραφείται ο ναός αμέσως επάνω στον τοίχο ενώ στο άλλο είδος ο αγιογράφος αγιογραφεί στο εργαστήριό του σε μουσαμά και στη συνέχεια κολλάει ότι έχει φτιάξει στον τοίχο του ναού.

Γιάννης: Γιατί όταν ψάλλετε, κρατάτε το θυμιατό;

- Το θυμιατό είναι ένα εκκλησιαστικό αντικείμενο που είναι απαραίτητο για το τελετουργικό της εκκλησίας. Το χρησιμοποιούμε σε ορισμένες στιγμές της εκκλησίας, όταν π.χ. βγαίνουμε για να θυμιάσουμε τους παρευρισκόμενους ή μέσα στο ιερό χρειάζεται το θυμιατό. Αυτό το ορίζει το τυπικό της εκκλησίας, αυτό καθορίζει πότε πρέπει να θυμιάζουμε.

Μαρία: Για ποιο λόγο δεν επιτρέπονται γυναίκες στο Ιερό της εκκλησίας;

- Σύμφωνα με τους κανόνες τις εκκλησίας μόνο οι ιερείς επιτρέπονται στο Ιερό της εκκλησίας. Αν πάρουμε το γράμμα του νόμου όχι μόνο οι γυναίκες αλλά και οι λαϊκοί δηλαδή και τα αγόρια, οι άντρες δεν επιτρέπεται να εισέρχονται στο εσωτερικό. Όμως η εκκλησία, από την αρχή έθεσε σαν όρο να χειροτονούνται ιερείς μόνο άνδρες. Ο Χριστός όπως ξέρετε ήταν ο πρώτος Αρχιερέας, εκείνος στη συνέχεια μετέδωσε την αρχιεροσύνη στους Αποστόλους και μετά στους Αποστολικούς Πατέρες δηλαδή μόνο σε άνδρες. Δεν μετέδωσε την Αρχιεροσύνη σε γυναίκες, αυτή είναι μια παράδοση που δεν μπορούμε να παρακάμψουμε. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η εκκλησία υποβαθμίζει τη γυναίκα, ή ότι τη βάζει σε υποδεέστερη θέση σε σχέση με τον άνδρα επειδή δεν μπαίνει στο Ιερό ή επειδή δεν χειροτονείται. Όμως επειδή ο ιερέας χρειάζεται βοήθεια, μπαίνουν στο Ιερό μόνο τα αγόρια ή ο Νεωκόροςκαι βοηθούν τον ιερέα να τελέσει τα Μυστήρια, τη Θεία Λειτουργία, τον Εσπερινό, το γάμο, τη βάπτιση κ.τ.λ. Βέβαια στο Ιερό μπορούν να μπουν και οι γυναίκες όταν ο Αρχιερέας, ο Μητροπολίτης, ο Επίσκοπος διαβάσει μια ειδική ευχή όπως συμβαίνει π.χ. στα μοναστήρια όπου καλόγριες μπαίνουν στο Ιερό και βοηθούν τον ιερέα. Επίσης ο ρόλος της γυναίκας δεν υποβαθμίζεται από την εκκλησία αφού μπορεί να ψάλει εκτός από το να βοηθάει μόνο στο Ιερό. 

Θωμάς: Γιατί δεν αφήνετε να μπαίνουμε στο Ιερό και κλείνετε την πόρτα;

- Αφήνουμε να μπει κάποιος στο Ιερό απλά δεν μπορεί να μπει από την κεντρική πύλη, από την Ωραία Πύλη όπως τη λέμε. Την ώρα της Θείας Κοινωνίας κλείνουμε τη θύρα, όχι για να μη μπει ο κόσμος αλλά για να προσηλωθεί και να προσευχηθεί ο ιερέας και να ετοιμάσει τα τίμια δώρα αλλά δεν απαγορεύεται η είσοδος.

Μαρία: Γιατί πρέπει πάντα να φοράτε μαύρα;

- Αυτό επικράτησε από την τουρκοκρατία και μετά σύμφωνα με μια παράδοση, σύμφωνα με μια άλλη ένας πατέρας της εκκλησίας μας, ο Άγιος Συμεών ο θεολόγος λέει για το πένθος της αμαρτίας. Δηλαδή επειδή είμαστε όλοι αμαρτωλοί και όλοι αγωνιζόμαστε να ξεπεράσουμε την αμαρτία, γι’ αυτό φοράει μαύρα ο ιερέας. Βέβαια δεν φοράει πάντα μαύρα π.χ. εγώ τώρα φοράω σκούρα μπλε, ενώ σε άλλα κράτη δε φοράνε καθόλου ράσα π.χ. στην Αμερική ή στη Γερμανία. Πρόκειται για μια παράδοση ελληνική.

Ηρακλής: Για να γίνετε ιερέας πρέπει να μην έχετε κάνει καμία αμαρτία;

- Όχι, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Υπάρχουν πολλών ειδών αμαρτίες και όλοι αμαρτάνουμε αλλά αγωνιζόμαστε και προσπαθούμε. Όπως εσείς καθημερινά αγωνίζεστε να διαβάσετε, να μάθετε, να κατακτήσετε τη γνώση.Δεν υπάρχει αναμάρτητος άνθρωπος, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη μέχρι τον τελευταίο ιερέα, όλοι είμαστε αμαρτωλοί.

Γιώργος: Ποιες είναι οι δραστηριότητες της ενορίας και τι προσφέρει στους ανθρώπους;

- Η ενορία μας έχει πάρα πολλές δραστηριότητες για παιδιά αλλά και για μεγάλους. Αναφέρω μερικές παραδοσιακούς χορούς, ζωγραφική, τεχνικές αυτοάμυνας, μαντολίνο, αρμόνιο, κιθάρα (δέκα μουσικά όργανα), παιδική χορωδία, θεατρικό παιχνίδι. Για τους μεγάλους υπάρχει βυζαντινή μουσική, αγιογραφία, σκάκι, πλέξιμο, τέσσερις ξένες γλώσσες κ. ά. Σε αυτές τις δραστηριότητες συμμετέχουν πολλά παιδιά από το σχολείο σας αλλά και από άλλα σχολεία. Οι δραστηριότητες αυτές αποτελούν ένα τρόπο να προσεγγίσουμε, να πλησιάσουμε τους νέους δηλ. όλους τους ανθρώπους αλλά κυρίως τους νέους. Μέσα από αυτό τον τρόπο η εκκλησία προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο, να τον φέρει κοντά στην εκκλησία. Πολλοί από τους δασκάλους συμμετέχουν εθελοντικά δηλ. δεν πληρώνονται, δεν έχουν κάποια οικονομική απολαβή, ούτε κάποιο συμφέρον αλλά τους ενδιαφέρει η προσφορά, το να προσφέρουν στον άλλο. Αυτό προτείνει και η εκκλησία, να δίνουμε στον άλλο, να προσφέρουμε, να βοηθάμε. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για την διοργάνωση τέτοιων δραστηριοτήτων. Τέλος θα ήθελα να σημειώσω, ότι ένας ακόμα λόγος για την οργάνωση τέτοιων δραστηριοτήτων, είναι για να διευκολυνθούν οικογένειες με οικονομικά προβλήματα. Κάποιοι γονείς δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να στέλνουν τα παιδιά τους σε κάποια δραστηριότητα και επειδή κάποιες είναι δωρεάν τους δίνεται αυτή η δυνατότητα να τα στείλουν στις δραστηριότητες της εκκλησίας.

Αφροδίτη: Με ποιο τρόπο η εκκλησία βοηθάει τους φτωχούς;

- Η κάθε εκκλησία και η κάθε ενορία έχει το φιλόπτωχο ταμείο. Τι είναι αυτό; Η λέξη το λέει, είναι ένα ταμείο, ένα κουτί, ένα κυτίο στο οποίο όποιος θέλει και όσο θέλει βάζει ένα χρηματικό ποσό. Στη συνέχεια υπάρχει μια ομάδα συνήθως κυρίες, 5-6 άνθρωποι μαζί με τον ιερέα, η οποία ψάχνει και βρίσκει εκείνους που έχουν ανάγκη στα όρια της εκκλησίας, της κάθε ενορίας. Αυτή η ομάδα έχει την ευθύνη να βρει ποιες οικογένειες έχουν ανάγκη. Πρέπει να κάνει πολύ σωστή διαχείριση των χρημάτων που συγκεντρώνει. Αυτή η ομάδα μια φορά το μήνα ανοίγει το κουτάκι με τα χρήματα, τα μετράει και στη συνέχεια παίρνουμε τρόφιμα ή εξοφλούμε λογαριασμούς της ΔΕΗ ή νερού ή παίρνουμε φάρμακαή ακόμα πληρώνουμε και ενοίκια ή ένα μέρος ενοικίου ανθρώπων που δυσκολεύονται. Επίσης έχουμε μια γιατρό η οποία εθελοντικά έρχεται και συνταγογραφεί ή ακόμα βλέπει ασθενείς. Έτσι λοιπόν, η εκκλησία βοηθάει ώστε λίγο να ανακουφίσει και να στηρίξει αυτούς τους ανθρώπους, τους φτωχούς κάθε ενορίας. Επίσης σκοπός μας είναι να βοηθήσουμε χωρίς να εκθέσουμε αυτούς τους ανθρώπους, διότι δεν πρέπει να στιγματίζονται, να νιώθουν άσχημα γι’ αυτό προσπαθούμε κι εμείς να τελέσουμε το έργο αυτό χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες και διαφημίσεις. Η κάθε ενορία γνωρίζει ποιοι άνθρωποι έχουν ανάγκη και αυτό το λέω για τι πολλές φορές βλέπουμε στο δρόμο ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν ανάγκη, κάποιες φορές και παιδιά που τα βάζουν οι γονείς τους και επαιτούν αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που θα το συζητήσουμε άλλη φορά.

Δυσκολεύεστε στο να βρείτε τις φτωχές οικογένειες; Και τι είναι η σύναξη;

- Σας είπα και προηγουμένως ότι αυτά τα χρήματα που προσφέρει ο κόσμος, η εκκλησία τα διαχειρίζεται και προσπαθεί να δώσει χρήματα στους ανθρώπους ανάλογα με τις ανάγκες τους, δηλ. διαφορετικά θα αντιμετωπίσουμε μια οικογένεια που έχει 2,3 παιδιά και διαφορετικά έναν άνθρωπο που είναι μόνος. Δεν θα δώσουμε τα ίδια χρήματα σε έναν άνθρωπο που ζει μόνος του και σε μια οικογένεια με 3,4 παιδιά. Όμως όπως είπαμε και πριν η ομάδα αυτή προσπαθεί να κάνει μια σωστή διαχείριση των χρημάτων αυτών. Όταν σταματήσουν τα χρήματα αυτά να δίνονταιτότε και η εκκλησία θα σταματήσει να δίνει χρήματα, φαγητό κ.λ.π. Τώρα σε σχέση με το κατηχητικό, που στη δική μας εκκλησία το έχουμε ονομάσει σύναξη, είναι η συγκέντρωση δηλ. μαζευόμαστε στην εκκλησία και μιλάμε για την εκκλησία, για το Χριστό μοιάζουν με τα Θρησκευτικά που κάνετε εσείς εδώ στο σχολείο. Βέβαια το καλύτερο είναι να βρίσκεστε μέσα στο ναό, να ζείτε αυτή την εμπειρία της εκκλησίας, γιατί άλλο να τα ξέρεις θεωρητικά και άλλο να είσαι στην εκκλησία και να συμμετέχεις στα μυστήρια, στη Θεία Κοινωνία, αυτό είναι κατηχητικό. Κατήχηση σημαίνει προσέγγιση, σου μιλάω για το Χριστό, για την εκκλησία, για τους Αγίους, για τα Μυστήρια της εκκλησίας. 

Ελένη: Γιατί ο Θεός αφήνει τους ανθρώπους να πεθαίνουν από πείνα στην Αφρική;

- Ωραία ερώτηση Ελένη. Το θέμα όμως είναι πολύ μεγάλο και η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί μέσα στα στενά χρονικά όρια που έχουμε. Πρέπει να σου πω ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν μόνο στην Αφρική αλλά σε πολλά μέρη του κόσμου άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα ή από προσφυγιά. Όμως ο Θεός δεν αφήνει και ούτε θέλει κανένας άνθρωπος ούτε να πεθαίνει ούτε να πεινάει. Όμως εμείς οι άνθρωποι δεν κάνουμε καλή διαχείριση του πλούτου, των χρημάτων ώστε να έχουν όλοι και κανείς να μην πεινάει. Δυστυχώς οι μεγάλοι της γης, αυτοί που κυριαρχούν στη γη, που κρατούν τα ηνία και τις τύχες των ανθρώπων, δεν κάνουν σωστή διαχείριση δηλ. μαζεύουν μόνο για τον εαυτό τους και εξυπηρετούν μόνο δικά τους συμφέροντα. Έτσι μένουν οι υπόλοιποι άνθρωποι ειδικά της Αφρικής που ανέφερες να πεθαίνουν. Δυστυχώς κάτι τέτοιο συνέβαινε πάντα, ανέκαθεν, δε συμβαίνει μόνο τώρα και θα συμβαίνει νομίζω για πάντα γιατί δεν υπάρχει αγάπη αλλά υπάρχει ιδιοτέλεια, υπάρχει συμφέρον, δηλ. είναι κάποιοι άνθρωποι που τα θέλουν όλα δικά τους, είναι άνθρωποι που σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους. Αυτό είναι πολύ κακό, αυτό είναι εγωισμός, θέλουν πράγματα μόνο για τον εαυτό τους ενώ ο Θεός λέει όχι πρέπει να τα μοιράζεσαι, έχεις δύο πράγματα πρέπει να δίνεις το ένα, αυτό που πριν είπαμε προσφορά, εθελοντισμός, αυτό δυστυχώς δεν το έχουν αναπτύξει όλοι οι άνθρωποι. Αν υπήρχε εθελοντισμός και προσφορά από περισσότερους ανθρώπους δεν θα υπήρχε αυτή η ανισότητα του πλούτου δηλ. υπάρχουν πάρα πολύ πλούσιοι άνθρωποι αλλά υπάρχουν και πάμφτωχοι που δεν έχουν να φάνε. Το θέμα είναι μεγάλο δεν μπορούμε να το κλείσουμε με μια συνάντησή μας.

Ηρώ: Τι άλλες δράσεις προσφέρει η εκκλησία σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη;

- Είπαμε και προηγουμένως ότι οι δραστηριότητες είναι πολλές για μικρούς και μεγάλους όπως σκάκι, μουσικά όργανα, αγιογραφία κ.λ.π. εκτός από το φιλόπτωχο για τους φτωχούς αλλάνα πω κάτι για τους φτωχούς. Το θέμα των φτωχών δεν είναι μόνο θέμα των ιερέων αλλά είναι υπόθεση όλων μας. Όλοι μας πρέπει να έχουμε διάθεση να βοηθήσουμε, να βγαίνει από μέσα μας. Δεν είναι απαραίτητο να δώσεις χρήματα, μπορείς να πεις μια καλή κουβέντα, να τον επισκεφτείς σε ένα νοσοκομείο όταν είναι άρρωστος, ή στο σπίτι του, να του δώσεις ένα λόγο παρηγορητικό, να τον προστατεύσεις, να του κάνεις μια αγκαλιά . όλα αυτά σημαίνουν ότι έχεις μια αγαθή διάθεση άρα η σκέψη μας δεν θα πρέπει να περιορίζεται μόνο στη δράση του φιλόπτωχου ή ότι δίνουμε ένα ευρώ στον άλλο κι εντάξει. Όχι, δεν είναι αυτό αγάπη. Αγάπη είναι μια πρόταση ζωής, μια καθημερινότητα, που συμβαίνει όχι κάθε Χριστούγεννα ή κάθε Πάσχα, αλλά συμβαίνει κάθε μέρα. Κάθε μέρα πρέπει να έχουμε την αγαπητική διάθεση προς το συνάνθρωπο και όχι μόνο κάθε Χριστούγεννα μας πιάνει η ευαισθησία μας. Όλο το χρόνο πρέπει να είμαστε ευαίσθητοι προς τον άνθρωπο που πάσχει, που είναι αδύναμος. Αυτό θα ήθελα να το ακούσετε καλά, να το κρατήσετε μέσα σας γιατί κάθε μέρα υπάρχουν φτωχοί, κάθε μέρα υπάρχουν αδύναμοι, κι εδώ στο σχολείο σας, στην τάξη σας, παντού τριγύρω, στη γειτονιά σας, στο φροντιστήριο που πάτε, παντού υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Απλά εμείς ή δεν τους ανακαλύπτουμε ή δεν θέλουμε να τους ανακαλύψουμε γιατί έχουμε εγωισμό και θέλουμε όλα τα πράγματα να είναι δικά μας, να μην τα μοιραζόμαστε.

Μαρία: Είναι δύσκολο να γίνει κάποιος ιερέας;

- Απλά πρέπει να πηγάζει από μέσα σου. Όπως εσείς ίσως έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας για το τι θέλετε να γίνετε, έτσι κι εγώ αυτό το ήθελα από μικρός. Απλά νομίζω ότι κάθε άνθρωπος όταν αγαπάει αυτό που κάνει τότε δεν δυσκολεύεται να το κάνει. Ακόμα και το πιο σκληρό επάγγελμα να κάνεις όταν το αγαπάς δεν δυσκολεύεσαι να το κάνεις. Ίσα ίσα σε ξεκουράζει να κάνεις κάτι που αγαπάς όσο δύσκολο κι αν είναι.

Μαρία: Γιατί ανάβουμε κεράκι στην εκκλησία;

- Παιδιά, το κερί είναι ένα είδος προσευχής που κάνουμε για ένα άνθρωπο που αγαπάμε. Για τους γονείς μας, τα αδέλφια μας, αλλά και γι αυτούς που έφυγαν από τη ζωή. Εγώ συνήθως ανάβω δυο κεράκια, γι αυτούς που είναι ζωντανοί και γι αυτούς που έχουν πεθάνει. Η φλόγα του κεριού συμβολίζει την πίστη που πρέπει να έχουμε, να φλέγεται η καρδιά μας από πίστη. Έτσι λοιπόν το κερί είναι μια προσευχή που ανεβαίνει προς το Θεό.

- Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για το χρόνο σας και για τις πολύτιμες απαντήσεις που με τόση υπομονή δώσατε στα παιδιά.

- Κι εγώ σας ευχαριστώ.