Η σχολική ζωή τη δεκαετία του ΄70

απο τη μαθήτρια του Ε4 Ηρώ Κρ. 

Ήταν η περίοδος που ο πατέρας μου πήγαινε σχολείο. Το σχολείο είναι ένα ωραίο κτίριο, μια ανάσα από το σπίτι του παππού μου.

Ο ήχος της καμπάνας σηματοδοτούσε την έναρξη της σχολικής ημέρας. Τα 80 παιδιά του σχολείου σε ελάχιστο χρόνο μαζεύονταν σε ένα πολύ μικρό προαύλιο. Όλα τα παιδιά φορούσαν μπλε σχολική ποδιά, ενώ τα αγόρια ήταν βαθιά κουρεμένα και τα κεφάλια τους έμοιαζαν με ηλεκτρικούς γλόμπους.

        Η έδρα του δασκάλου και η βέργα του.                     

Σε λίγο έρχονταν ο δάσκαλος, σοβαρός, αυστηρός που προκαλούσε φόβο στα παιδιά, όχι μόνο αυτός αλλά και η φοβερή βέργα του. Αλίμονο στα αδιάβαστα παιδιά ή στα παιδιά που είχαν καταγγελθεί για αταξίες!!! 

Όταν χτυπούσε το κουδούνι 80 παιδιά και ένας δάσκαλος έμπαιναν όλοι σε μια αίθουσα. Ελληνικά, έκθεση, ιστορία, γεωγραφία μα πάνω απ΄όλα μαθηματικά. Έπρεπε να γνωρίζουν καλή αριθμητική για να μη τα ξεγελούν στο παζάρι όταν μεγαλώνοντας θα πουλούσαν τα προϊόντα τους. "Μπορεί να μη μάθαμε άριστα ελληνικά,αλλά στα μαθηματικά πετούσαμε όλοι" είπε με νοσταλγία ο πατέρας μου.

Παλιά θρανία

Το διάλειμμα ήταν ώρα χαράς για όλα τα παιδιά. Το κρυφτό, το κυνηγητό κυριαρχούσαν στα παιχνίδια τους. Η μπάλα δηλαδή το ποδόσφαιρο απαγορευόταν αυστηρά καθ΄όλη τη διάρκεια της μέρας.

Η διήγηση του πατέρα μου συνεχίζει: "έξι ημέρες την εβδομάδα πηγαίναμε στο σχολείο μα και την Κυριακή δεν ησυχάζαμε, πρωί πρωί στη γραμμή και στην εκκλησία. Δύσκολη ώρα, ακούνητοι, αμίλητοι, αλίμονο σε αυτούς που θα οχλαγωγούσαν, όπως έλεγε ο δάσκαλος, τη Δευτέρα οι συνέπειες θα ήταν αυστηρές.Παρόλα αυτά οι δάσκαλοι, ήρωες κι αυτοί εκείνα τα δύσκολα χρόνια, έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην ανατροφή μας. Είπαμε ένας δάσκαλος, 80 παιδιά, έξι τάξεις, μια αίθουσα......"

Ηρώ Κρ. (Ε4)