Μια φανταστική ιστορία

από τον μαθητή του Ε4 Φώτη Γ.

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σ΄ ένα αγρόκτημα ένας μονόκερoς. Κάποια  μέρα μια μάγισσα πετούσε πάνω από το αγρόκτημα με τη μαγική της σκούπα και άφησε ένα μαγεμένο μήλο. Ο μονόκερoς  είδε το μήλο, το έφαγε και έπειτα από λίγο δύο χρυσά φτερά άρχισαν να φυτρώνουν στη ράχη του.

Κάποιοι κλέφτες πολύτιμων αντικειμένων τον είδαν και αμέσως θέλησαν να τον αιχμαλωτίσουν. Τον πλησίασαν κρυφά από πίσω και μέχρι να μετρήσεις ως το τρία πήδηξαν πάνω του και τον έπιασαν. Όμως ξέχασαν ότι ο μονόκερoς μπορούσε να πετάξει. Όταν εκείνος κατάλαβε ότι στη ράχη του βρίσκονταν οι κλέφτες, έκανε διάφορα ακροβατικά κόλπα στον αέρα ώσπου κατάφερε να τους ρίξει στη θάλασσα.

Έτσι του βγήκαν σε καλό τα φτερά.

Το γουρούνι που ήθελε να αδυνατίσει.

 από τον μαθητή του Ε4 Αντώνη Τσ. 
Μια  φορά  και  έναν  καιρό  ζούσε  ένα  γουρούνι  σε  μια  φάρμα.  Το  όνομα  του  ήταν  Μπον. Το αφεντικό  του  γουρουνιού  ήταν  ο  κος  Χαράλαμπος. Ο  Μπον  ήταν  ένα  παχουλό  γουρούνι  που  το  αγαπημένο  του  φαγητό  ήταν  η  σοκολάτα. Ο  Μπον  τρελαινόταν  για  σοκολάτα . Πρώτη  φορά  δοκίμασε  όταν   ήταν  πέντε  μηνών, ο  κος  Χαράλαμπος  έτρωγε  σοκολάτα  και  του  έπεσε  ένα  κομματάκι  κάτω, τότε  ο  Μπον  με  ένα  πήδο  έφτασε  στην  σοκολάτα  και  την  έφαγε.

     Αλλά  από  τις  πολλές  σοκολάτες   είχε  γίνει  τώρα  πια  πολύ  παχουλός  και  οι  φίλοι  του  τον  κοροϊδεύανε. Έτσι  μια  μέρα  ο   Μπον  αποφάσισε  να  κάνει  δίαιτα. Όταν  το  έμαθαν  οι  φίλοι  του  έσκασαν  στα  γέλια,  αλλά   ο  Μπον  δεν  απελπίστηκε, άρχισε  δίαιτα  από  την  επόμενη  κιόλας  μέρα.

  Η  δίαιτα  όμως  αποδείχτηκε  δύσκολη. Δεν  πέρασε  ούτε  μία  μέρα  και  ο  Μπον  δεν  άντεξε  και  έφαγε  τρεις  σοκολάτες. Την  επόμενη  μέρα  έφαγε  δύο. Την  επόμενη  μία  και  την  τέταρτη  μέρα  καμία. Τις  επόμενες  τέσσερις   εβδομάδες  δεν  έφαγε  καμιά  σοκολάτα  και  έχασε  πέντε  κιλά. Είχε  γίνει  σαν  τα  άλλα  γουρούνια  του  αγροκτήματος  και  κανείς  από  τότε  δεν  τον  ξανακορόιδεψε .

                                               

Ένα διαφορετικό άλογο.

 από τη μαθήτρια του Ε4 Αφροδίτη Μ.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγρόκτημα που είχε άλογα.

Το αγρόκτημα είχε πολλά άλογα, αλλά ένα ήταν διαφορετικό από τα άλλα. Μια μέρα εκεί που έπαιζε με τα άλλα άλογα, αισθάνθηκε ένα καρούμπαλο να προεξέχει από το κούτελό του και το σώμα του να αλλάζει. Όλα τα επόμενα βράδια δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Μετά από τρεις εβδομάδες, ένα άλλο άλογο που το έλεγαν Μονόκερο, του είπε ότι αυτό που του συνέβαινε το είχε πάθει και το ίδιο πριν από κάμποσο καιρό αλλά τώρα ηταν καλά.

Την επόμενη μέρα το άλογο έγινε όμορφο γιατί έβγαλε μεγάλα και λευκά φτερά και ένα χρυσό κέρατο. Εκείνο το κέρατο ήθελαν να το πάρουν κάποιοι άνθρωποι. Προσπάθησαν να το ακινητοποιήσουν αλλά το άλογο έτρεχε πολύ και δεν μπόρεσαν να το πιάσουν. Έφυγαν λοιπόν χωρίς το κέρατο.

Τελικά ο μαγεμένος μονόκερος έζησε καλά κι εμείς καλύτερα.

Ο τυχερός μονόκερος.

Από τη μαθήτρια του Ε4 Δέσποινα Τζ. 
Πριν από πολλά χρόνια, ζούσε κάπου μακριά ένας μονόκερος. Τον μονόκερο τον αγνοούσαν όλοι και συμπεριφέρονταν σαν να μην υπήρχε, αν και ήταν πάρα πολύ καλός. Μόνο δύο φίλους είχε που αυτοί τον συμπαθούσαν πολύ. Στεναχωριόταν που δεν εκτιμούσαν τον όμορφο χαρακτήρα του, αλλά συγχρόνως ήταν και χαρούμενος που είχε αυτούς τους δύο φίλους.

  Μια μέρα, ο μονόκερος και οι δύο του φίλοι, αποφάσισαν να παίξουν κυνηγητό. Ενώ έπαιζαν, ο μονόκερος κουτούλησε σε ένα δέντρο και έσπασε το μονάκριβο κέρατό του. Τότε λυπημένος όπως ήταν, άρχισε να κλαίει και δεν ένιωθε καλά. Όταν τον έβλεπαν οι άλλοι τον κορόιδευαν εκτός από τους φίλους του και αυτός ένιωθε όλο και πιο άσχημα. 

Μετά από τρεις μέρες περίπου, ο μονόκερος ένιωθε κάτι να φυτρώνει στο μέτωπό του. Τρόμαξε λίγο και πήγε να ρωτήσει τους φίλους του τι είναι αυτό. Όταν τους ρώτησε αυτοί απάντησαν ότι είναι ένα πανέμορφο κέρατο! Πράγματι ήταν ένα κέρατο που ΚΑΝΕΙΣ σε εκείνη τη χώρα δεν είχε! Όταν τον είδαν και όλα τα άλλα ζώα που ζούσαν εκεί πέρα, έμειναν άφωνα και από τότε κέρδισε την συμπάθεια όλων! Ο μονόκερος ήταν πάρα πολύ χαρούμενος όχι μόνο επειδή ήταν πλέον αποδεκτός, αλλά και επειδή απέκτησε ένα τέτοιο κέρατο.

                                               

                                                                                                 

Η ευχή του Κάστορ!

     Από τη μαθήτρια του Ε4 Μαρία Μπ. 
Ήτανε μια φορά σε ένα αγρόκτημα, ένα καφέ αλογάκι ο Κάστορ. Κάθε μέρα το αφεντικό του το τάιζε και το φρόντιζε πολύ καλά.

Μια μέρα ο Κάστορ  βγήκε από τον σταύλο  να κάνει βόλτα για να ξεπιαστεί. Κάποια στιγμή έκατσε κάτω από μια μηλιά και κοιμήθηκε.

Το όνειρό του, ήταν να γίνει ένας ΜΟΝΟΚΕΡΟΣ. Όμως η μηλιά ήταν μαγική και ήξερε να πραγματοποιεί τις ευχές  κάθε ζώου. Η μηλιά έκανε την ευχή του πραγματικότητα. Το αλογάκι όταν ξύπνησε, πεινασμένο καθώς ήταν, έφαγε από τη μηλιά ένα κόκκινο και ζουμερό μήλο. Χωρίς το να το ξέρει,  αυτό το μήλο θα έκανε την ευχή του πραγματικότητα. Έφαγε λοιπόν το μήλο και ξαναγύρισε στον σταύλο του για να κοιμηθεί επειδή ήταν νύχτα.

Το επόμενο πρωί όταν ξύπνησε πήγε να πιεί νερό στον κουβά του και ξαφνικά είδε τον εαυτό του με ένα χρυσό κέρατο και δύο μεγάλα φτερά. Όταν τα είδε

χοροπηδούσε απ΄ τη χαρά του ενώ όταν είδε το αφεντικό του πόσο διαφορετικό άλογο είχε γίνει, ήταν πολύ περήφανος γι΄ αυτό.

Ο μαγεμένος μονόκερος!

Από τη μαθήτρια του Ε4 Ελένη Ξ.
Μια φορά κι έναν καιρό, στο αγρόκτημα του κυρ-Βαγγέλη, ζούσε ένας μονόκερος.

Δεν το είχε καταλάβει κανένας, γιατί με τη χαίτη του κάλυπτε το μικρό του κερατάκι. Όσο για τα φτερά, μην ανησυχείτε, δεν φαινόταν καθόλου αφού δεν τα άνοιγε ποτέ. Επίσης όλοι έλεγαν ότι ήταν ένα συνηθισμένο άλογο και ότι σε σχέση με τα άλλα, ήταν πάρα πολύ τεμπέλικο. Γι αυτό δεν του είχε δώσει ο κυρ-Βαγγέλης  όνομα. Δεν το συμπαθούσε καθόλου.

Όμως μια μέρα κάτι τρομερό συνέβει. Καθώς ο μονόκερος έτρεχε άνοιξε τα τεράστια, υπέροχα φτερά του. Για καλή του τύχη πριν αποφασίσει να κλείσει τα φτερά του ο κυρ-Βαγγέλης ήταν ήδη εκεί. Είχε πάει να καθαρίσει όλα τα άλογα και να τα ταΐσει. Καθώς προχωρούσε το θαύμαζε, αλλά δεν ήξερε ποιο άλογο ήταν. Πλησίασε και είδε πως ήταν το άσχημο, τεμπέλικο χωρίς όνομα άλογο. Έμεινε άφωνος, ποτέ δεν περίμενε κάτι τέτοιο από αυτό το άλογο . Αφού τάισε και έπλυνε τα άλογα, κάθισε σε μια γωνιά και παρατηρούσε τον μονόκερο!

Μετά από λίγες μέρες, αφού το είχε συνειδητοποιήσει άρχισε να το συμπαθεί και του έδωσε  ένα όνομα, το ονόμασε Μίκυ .

Λίγα χρόνια αργότερα , όταν είχαν γίνει αχώριστοι φίλοι, ο Μίκυ εξαφανίστηκε . Κανείς δεν ήξερε, κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν θα μάθει ποτέ που βρίσκεται. Όμως από τότε ο κυρ-Βαγγέλης έχει μάθει να εκτιμάει αυτά που έχει με τις ατέλειές τους.

Η ιστορία του μαγεμένου μονόκερου.

Από τη μαθήτρια του Ε4 Αριάνθη Π.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό άσπρο άλογο που ζούσε στο αγρόκτημα του κυρ-Στάθη. Όσο το άλογο μεγάλωνε, ένα καρούμπαλο στο κούτελό του μεγάλωνε, ένα μεγάλο άσπρο καρούμπαλο. Όλα τα ζώα το κορόιδευαν, και δεν το παίζανε. Έτσι το άλογο μεγάλωνε μόνο του, με παρέα μόνο τον κύριο Στάθη που ερχόταν μόνο για να το καθαρίσει, να το ταΐσει και να του βάλει νερό. Μα και το βράδυ είχε παρέα, τα όνειρά του. Καλά και κακά. 
Ονειρευόταν πως ήταν ένα άλογο χωρίς καρούμπαλο και πως είχε φίλους. Κάθε πρωί που ξυπνούσε, πήγαινε στη λιμνούλα που ήταν εκεί κοντά και κοιτούσε τον εαυτό του. Είχε φύγει το καρούμπαλο ή όχι;

Όμως κάθε μέρα τα ίδια. Μέχρι που....μία μέρα τρέχει όπως πάντα στη λιμνούλα και τι να δει; Το καρούμπαλό του είχε γίνει κέρατο και μαζί μ' αυτό είχαν φυτρώσει μεγάλα όμορφα φτερά.

Τα ζώα του αγροκτήματος δεν πίστευαν στα μάτια τους και δεν ήξεραν πώς να κρύψουν τη ζήλια τους. Αλλά από εκείνη τη μέρα έγιναν όλοι μαζί φίλοι.

ΕΝΑΣ ΣΚΥΛΟΣ ΦΙΛΟΣ

Από τη μαθήτρια του Ε4 Μαρία Π.
Κάποτε ζούσε ένας μικροκαλλιεργητής μαζί με τον σκύλο του τον Ρόκι. Κάθε πρωί πήγαιναν στα χωράφια και μάζευαν ελιές. Μια μέρα πήγαν στο χωράφι και δεν βρήκαν ελιές. Στεναχωρημένος πήρε  τον σκύλο του τον Ρόκι και έφυγαν για το σπίτι. Όταν γύρισε σπίτι προσπαθούσε να σκεφτεί τι είχε γίνει και έλειπαν οι ελιές από το χωράφι. Ήταν η ώρα να πάει να ταΐσει τον Ρόκι.

Αφού του έβαλε να φάει πήγε για να κοιμηθεί γιατί ήταν κουρασμένος από τόσο δρόμο. Κατά το βραδάκι ξύπνησε και κάθισε στο τζάκι του σπιτιού του. Μετά από λίγη ώρα φώναξε τον Ρόκι μα τίποτα, πηγαίνει λοιπόν στο σπιτάκι του και βλέπει ότι ο Ρόκι έλειπε.

 Έψαξε από δω έψαξε από εκεί αλλά τίποτα. Καθώς περπατούσε είδε μια σπηλιά και πήγε να ξεκουραστεί για λίγο. Όπως προχωρούσε άκουσε ένα γάβγισμα και έτρεξε γρήγορα στη σπηλιά, είδε τον Ρόκι να κυνηγάει μια πεταλούδα. Αφού βρήκε τον φίλο του ήταν πια χαμογελαστός και έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Τα αδέσποτα σκυλιά της περιοχής μου.

Από τη μαθήτρια του Ε4 Δέσποινα Τζ.
Στη περιοχή του Αγίου Ιωάννη που μένω, υπάρχουν πολλά αδέσποτα. Άλλα είναι καλά και άλλα άγρια.

  Κάποιες φορές είτε είμαστε με το αυτοκίνητο, είτε με το μηχανάκι, κάποια σκυλιά μας παίρνουν από πίσω και εγώ φοβάμαι πάρα πολύ. Κάποια όμως μας έχουν γνωρίσει και δεν μας κυνηγάνε.

Δεν θα ξεχάσω μια μέρα που ήμουν εγώ με την μαμά μου στο μηχανάκι και ένας σκύλος με άγριες διαθέσεις μας πλησίασε. Μόλις λοιπόν ήταν έτοιμος να μας επιτεθεί, η μαμά μου του είπε: «Έλα, έλα εμείς είμαστε» και μόλις του το είπε αυτό, αυτός σταμάτησε και εντυπωσιάστηκα πολύ!

  Θα ήθελα πάρα πολύ να βρισκόταν ένα σπίτι για κάθε αδέσποτο ειδικά τώρα που αρχίζει ο Χειμώνας και κάνει κρύο για να έχουν ζεστασιά, φροντίδα και αγάπη. Ίσως θα έπρεπε ο Δήμος να φροντίσει αυτή την περίοδο να μαζέψει τα αδέσποτα ζώα στο δημοτικό κυνοκομείο ώστε να προστατευτούν και να έχουν την απαραίτητη κτηνιατρική περίθαλψη που έχουν ανάγκη.

Τα αδέσποτα της γειτονιάς μου!

Από τον μαθητή του Ε4 Θωμά Τσ.
Τα αδέσποτα της γειτονιάς μου είναι αρκετά. Κάθε μέρα καθώς πηγαίνω στο σχολείο βλέπω στον δρόμο αρκετούς σκύλους χωρίς σπίτι. Αυτά τα σκυλιά, τις περισσότερες φορές, υποφέρουν από αρρώστιες οι οποίες κάνουν κακό, τόσο στο ίδιο το σκυλάκι, όσο και στους ανθρώπους.

 Υπάρχει ένα αδέσποτο σκυλάκι που μπαίνει κάθε μέρα μέσα στο σχολείο μας.  Δεν είναι εμβολιασμένο και τα παιδιά το ακουμπάνε, μετά βάζουν τα χέρια τους στο στόμα τους ή πιάνουν το φαγητό τους χωρίς να έχουν πλύνει τα χέρια τους. Όλα τα μικρόβια μπαίνουν στο στόμα τους και μετά στον οργανισμό τους με αποτέλεσμα να τους κάνουν κακό και είναι πολύ επικίνδυνο να πάθουν κάποια σοβαρή αρρώστια.

Για όλα τα προηγούμενα, φταίνε οι άνθρωποι που παίρνουν ένα σκυλάκι και μετά από λίγα χρόνια μπορεί και μήνες, το έχουν βαρεθεί και το αφήνουν στο δρόμο να ζήσει μόνο του.  Τότε αυτό δεν έχει κανέναν να το προσέχει και γίνεται αδέσποτο.

Θα πρέπει όλοι να φροντίσουμε ώστε όταν βλέπουμε ένα αδέσποτο να του δίνουμε έστω λίγο νεράκι και να μην τους φερόμαστε επιθετικά γιατί κι αυτά έχουν ψυχούλα.

Το παλιό σχολείο

Από τον μαθητή του Ε4 Αντώνη Τσ. 
Τα  παλιά  χρόνια  τα  σχολεία ήταν πέτρινα. Στα  μικρά  χωριά υπήρχε  ένας  δάσκαλος  ανάλογα  με  τον  αριθμό  των παιδιών  που  είχε το  σχολείο. Αν  οι  μαθητές  ήταν   πενήντα τότε  υπήρχε  ένας  δάσκαλος,  αν ήταν ογδόντα τότε υπήρχαν δυο. Ο  δάσκαλος  έδερνε τα  παιδιά όταν  δε  διάβαζαν ή  όταν  έκαναν  φασαρία  και  έτσι  τα  παιδιά  φοβόντουσαν  τον  δάσκαλο.

 Για  να  βεβαιωθεί  το  υπουργείο ότι ο  δάσκαλος  κάνει  καλά  τη δουλειά του  δύο  φορές τον  χρόνο  έστελνε  έναν   επιθεωρητή. Ο  επιθεωρητής   εξέταζε  τα  παιδιά  και  έβλεπε  πώς  διδάσκει ο  δάσκαλος. Τα  μαθήματα  δεν  ήταν  τόσα  πολλά, η  γεωγραφία  και η  ιστορία  δε  διδάσκονταν  στα  σχολεία  οπότε  οι  μαθητές  τα  μάθαιναν  σπίτι  τους. Επίσης  δεν  υπήρχαν τρία  διαλείμματα  όπως  σήμερα, υπήρχε ένα που  διαρκούσε  δεκαπέντε  λεπτά.  Τέλος  οι  πιο  πολλοί  μαθητές  δεν  πήγαιναν στο γυμνάσιο  γιατί  οι γονείς τους  δεν  είχαν  λεφτά να  πληρώσουν.

Αντώνης  Τσ. (Ε4)

Αναμνήσεις...

Από τη μαθήτρια του Ε4 Μαρία Μπ.
 Τα χρόνια που ο μπαμπάς μου ήταν μαθητής, στο σχολείο, ακολουθούσαν διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα. Υπήρχαν σχολεία σε κάποια χωριά στα οποία οι μαθητές των  Α΄, Β΄και Γ΄ τάξεων έκαναν μάθημα όλοι μαζί. Χωρίζονταν σε μονοθέσια και διθέσια.Τα κτίρια δεν ήταν τόσο μεγάλα όσο τα σημερινά και επίσης δεν υπήρχαν προαύλιο και αθλητικοί χώροι τόσο εξελιγμένοι όσο οι σημερινοί.

Τα προαύλια ήταν στρωμένα με χώμα. Τα παιδιά έπαιζαν την ώρα του διαλείμματος κουτσό, κυνηγητό, σχοινάκι κ.α. 

Τα θρανία ήταν ξύλινα σαν παγκάκια και σε κάθε ένα κάθονταν πολλά παιδιά μαζί. Οι μαθητές ήταν υποχρεωμένοι να σηκώνονται κάθε φορά που τους εξέταζε ο δάσκαλος. 

Ο πίνακας ήταν μαύρος ή πράσινος και πάνω του έγραφαν με άσπρες κιμωλίες και έσβηναν με πραγματικό σφουγγάρι. Ο δάσκαλος παλιά καθόταν στην έδρα όταν έκανε μάθημα. Η έδρα του ήταν ένα ξύλινο τραπέζι και βρίσκονταν πάνω σε βάθρο ψηλότερα από τους μαθητές του. 

Επίσης μια άλλη διαφορά με το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα ήταν το κουδούνι. Παλιά δεν ήταν ηλεκτρικό αλλά χειροκίνητο ενώ όλοι οι μαθητές φορούσαν ποδιά.

Τα μαθήματα ήταν λιγότερα και δεν υπήρχε η σημερινή ενημέρωση από το διαδίκτυο. Μαθήματα όπως η Φυσική, η Χημεία και οι ξένες γλώσσες γίνονταν στο Γυμνάσιο.

Οι δάσκαλοι ήταν πιο αυστηροί και έδιναν μεγάλη σημασία στην ευπρέπεια και την καλή συμπεριφορά.

Η εκπαίδευση στα χρόνια του παππού μου!!

απο το μαθητή του Ε4 Γιώργο Σπ. 
 
  Το σχολείο που πήγαινε ο παππούς μου ήταν μονοθέσιο και είχε 34 παιδιά. Ο δάσκαλος ερχόταν από το δίπλα χωριό με τα πόδια και όταν χιόνιζε έρχονταν με το άλογο.

Το κουδούνι χτυπούσε 8:00 το πρωί και σχολούσαν κάθε μέρα 12 το μεσημέρι, πήγαιναν για φαγητό και επέστρεφαν 14:00 μέχρι 18:00 το απόγευμα. Δεν υπήρχαν τετράδια, έγραφαν σε μια πλάκα με τον κοντυλοφόρο  και έσβηναν με σφουγγαράκι. Ο δάσκαλος χτυπούσε με μια βέργα τα παιδιά, την έκοβε από μια μουριά που ήταν έξω από το σχολείο.

Τα μαθήματα που έκαναν ήταν το αλφαβητάρι, η έκθεση, η ιστορία και η αριθμητική. Το χειμώνα, τα παιδιά πήγαιναν ένα ξύλο το καθένα κάθε μέρα, για να το βάλουν στο τζάκι και να ζεσταίνονται.

Το χειμώνα του 1941 οι Γερμανοί έκλεισαν το σχολείο και το έκαναν μηχανουργείο. Ο παππούς μου ήταν τότε τετάρτη δημοτικού.........

Γιώργος Σπ. (Ε4)

Η σχολική ζωή τη δεκαετία του ΄70

απο τη μαθήτρια του Ε4 Ηρώ Κρ. 

Ήταν η περίοδος που ο πατέρας μου πήγαινε σχολείο. Το σχολείο είναι ένα ωραίο κτίριο, μια ανάσα από το σπίτι του παππού μου.

Ο ήχος της καμπάνας σηματοδοτούσε την έναρξη της σχολικής ημέρας. Τα 80 παιδιά του σχολείου σε ελάχιστο χρόνο μαζεύονταν σε ένα πολύ μικρό προαύλιο. Όλα τα παιδιά φορούσαν μπλε σχολική ποδιά, ενώ τα αγόρια ήταν βαθιά κουρεμένα και τα κεφάλια τους έμοιαζαν με ηλεκτρικούς γλόμπους.

        Η έδρα του δασκάλου και η βέργα του.                     

Σε λίγο έρχονταν ο δάσκαλος, σοβαρός, αυστηρός που προκαλούσε φόβο στα παιδιά, όχι μόνο αυτός αλλά και η φοβερή βέργα του. Αλίμονο στα αδιάβαστα παιδιά ή στα παιδιά που είχαν καταγγελθεί για αταξίες!!! 

Όταν χτυπούσε το κουδούνι 80 παιδιά και ένας δάσκαλος έμπαιναν όλοι σε μια αίθουσα. Ελληνικά, έκθεση, ιστορία, γεωγραφία μα πάνω απ΄όλα μαθηματικά. Έπρεπε να γνωρίζουν καλή αριθμητική για να μη τα ξεγελούν στο παζάρι όταν μεγαλώνοντας θα πουλούσαν τα προϊόντα τους. "Μπορεί να μη μάθαμε άριστα ελληνικά,αλλά στα μαθηματικά πετούσαμε όλοι" είπε με νοσταλγία ο πατέρας μου.

Παλιά θρανία

Το διάλειμμα ήταν ώρα χαράς για όλα τα παιδιά. Το κρυφτό, το κυνηγητό κυριαρχούσαν στα παιχνίδια τους. Η μπάλα δηλαδή το ποδόσφαιρο απαγορευόταν αυστηρά καθ΄όλη τη διάρκεια της μέρας.

Η διήγηση του πατέρα μου συνεχίζει: "έξι ημέρες την εβδομάδα πηγαίναμε στο σχολείο μα και την Κυριακή δεν ησυχάζαμε, πρωί πρωί στη γραμμή και στην εκκλησία. Δύσκολη ώρα, ακούνητοι, αμίλητοι, αλίμονο σε αυτούς που θα οχλαγωγούσαν, όπως έλεγε ο δάσκαλος, τη Δευτέρα οι συνέπειες θα ήταν αυστηρές.Παρόλα αυτά οι δάσκαλοι, ήρωες κι αυτοί εκείνα τα δύσκολα χρόνια, έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην ανατροφή μας. Είπαμε ένας δάσκαλος, 80 παιδιά, έξι τάξεις, μια αίθουσα......"

Ηρώ Κρ. (Ε4)

Πώς ήταν το εκπαιδευτικό σύστημα πριν μερικά χρόνια;

απο το μαθητή του Ε3 Ηρακλή Γκ 
 
  Ρώτησα τον παππού μου πως ήταν τα σχολεία παλιά στο Ηράκλειο. Ρώτησα και τη γιαγιά μου για το σχολείο της στην Αυγενική. 

Πήγαν και οι δύο την δεκαετία του 50. Τα σχολικά κτίρια ήταν πολύ μικρότερα απ' ότι σήμερα. 

Όλο το σχολείο της γιαγιάς ήταν μία μεγάλη αίθουσα για όλα τα παιδιά όλων των τάξεων. Όλα τα παιδιά έκαναν μάθημα μαζί. Όταν ο δάσκαλος έκανε μάθημα στα παιδιά μιας τάξης, τ' άλλα έκαναν εργασίες. Τα παιδιά είχαν όλα τα χρόνια τον ίδιο δάσκαλο, ο οποίος ήταν πάρα πολύ αυστηρός, φώναζε συνεχώς και μάλωνε τα παιδιά γι αυτό δεν τους ήταν καθόλου αγαπητός. Τα μαθήματα ήταν λιγότερα: γλώσσα, μαθηματικά, ιστορία, γεωγραφία και φυσική. Η γλώσσα ήταν πιο δύσκολη γιατί έγραφαν σε καθαρεύουσα με πολλές αρχαίες λέξεις και έπρεπε να μάθουν τους κανόνες τονισμού.

 Η γιαγιά μου ήταν πολύ καλή σ' αυτό. Αγγλικά ή γαλλικά έκαναν απ' το γυμνάσιο. Το μάθημα ξεκινούσε στις 08.00 το πρωί μέχρι τις 12.00 το μεσημέρι. Μετά τα παιδιά πήγαιναν για δυο ώρες σπίτι τους για φαγητό και ξεκούραση και ξανά πίσω σχολείο από τις 02.00 μέχρι τις 04.00. Δεν είχαν κυλικείο και αν ήθελαν κάτι το έφερναν απ' το σπίτι. 

Το σχολείο του παππού μου στο Ηράκλειο ήταν πολύ διαφορετικό. Πολύ μεγαλύτερο απ' της γιαγιάς, με μία αίθουσα ξεχωριστά για κάθε τάξη. Είχε πιο αυστηρούς κανόνες αλλά οι δάσκαλοι ήταν πιο επιεικείς. Τα μαθήματα και τα βιβλία ήταν τα ίδια με της  γιαγιάς, ο παππούς όμως προτιμούσε τα μαθηματικά και τη φυσική. Επίσης τότε ήταν υποχρεωτικό να φοράει στολή και καπελάκι στο σχολείο. Είχε κυλικείο, όμως τα περισσότερα παιδιά έπαιρναν κάτι απ' το σπίτι. 

Ηρακλής Γκ.  Ε3

Παραμυθομπερδέματα!!

από τη μαθήτρια του Ε2, Λευκοθέα Β.

 Μια φορά κι έναν καιρό, για να μην τα παραλέμε τώρα το 2016, εγώ αποφάσισα να κάνω ένα ταξιδάκι στην Αμερική. Πήρα λοιπόν το αεροπλάνο και έφυγα. Για αρχή πηγαίναμε χαλαρά ώσπου ξαφνικά ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος από την μηχανή του αεροπλάνου και το αεροσκάφος έπεσε στη θάλασσα. Εγώ βέβαια ήξερα κολύμπι αλλά οι περισσότεροι επιβάτες,δυστυχώς, πνίγηκαν.

 Λίγο αργότερα κατάφερα να βγω σε ένα νησί. Ήξερα ότι για να φύγω ήθελα λεφτά. Έτσι είπα να πάω να ρωτήσω. Τότε κατάλαβα ότι οι κάτοικοι της χώρας ήταν οι ήρωες από τα παραμύθια και απ’ τα κινούμενα σχέδια. Ρώτησα για δουλειά και μου είπαν ότι μπορούσα να δουλέψω σαν φύλακας στο μουσείο.

Συνέντευξη από τη γυμνάστριά μας

από τις μαθήτριες του Ε2, Ευπραξία Κ. και Μάγδα Σκ.

Διαβάστε την παρακάτω συνέντευξη από την προπονήτριά μας στην ενόργανη.

-Είναι δύσκολο να είστε γυμνάστρια;

-Κάθε δουλειά έχει της δυσκολίες της αλλά όταν αγαπάς αυτό που κάνεις τις ξεπερνάς.

-Πότε και πώς αποφασίσατε να γίνετε γυμνάστρια;

-Το είχα αποφασίσει από πολύ μικρή, είχα επηρεαστεί από τον πατέρα μου που ήταν γυμναστής και μου άρεσε όλο αυτό που έκανε. Θεώρησα ότι είναι κάτι που μου ταιριάζει και έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω αυτό τον δρόμο.

Ψάχνοντας τον Ρίκο

από τη μαθήτρια του Ε2, Μάγδα Σκ.

 Διαβάστε παρακάτω το δικό μου φανταστικό ταξίδι στον βυθό, όπου είχα την τύχη να γνωρίσω τους γνωστούς μας  ήρωες, Νέμο και Ντόρις!

 Τον προηγούμενο χρόνο, τον Δεκέμβριο, έκανα ένα ταξίδι στο βυθό των Χανίων. Πήγα για εξερεύνηση του βυθού παρέα με τον σκύλο μου, τον Ρίκο.

 Στην αρχή τα πράγματα πήγαιναν πολύ όμορφα. Είχαμε βάλει τις στολές κατάδυσης και θαυμάζαμε τον υπέροχο βυθό με τα ψάρια και τα όμορφα φυτά. 

Ο Αρχιεπίσκοπος στο σχολείο μας

 απο το μαθητή του Στ2 Νικήτα Τ.

   Στις 30 Σεπτεμβρίου 2016 επισκέφθηκε το σχολείο μας ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης.
   Αρχικά μίλησε μπροστά σε όλο το σχολείο για τη ζωή του και μετά τα παιδιά του ΣΤ2 είχαν την ευκαιρία να του μιλήσουν και να του κάνουν ερωτήσεις.


-Πού γεννηθήκατε;
-Σε ένα μικρό χωριό κοντά στο Ρέθυμνο 

Ψάχνοντας την Ντόρις!!!

από τη μαθήτρια του Ε2, Μαρία Κ.

 Διαβάστε παρακάτω τη δική μου φανταστική ιστορία με πρωταγωνίστρια την Ντόρις, τη συμπαθέστατη μπλε ψαρίνα...

 Πριν λίγες μέρες στα ανοιχτά νερά της Λυγαριάς, πήγα να κάνω εξερεύνηση. Εκεί που εξερευνούσα στα παλιά πράγματα και τις καταπράσινες πέτρες πετάγονται δυο ψαράκια. Στην αρχή ξαφνιάστηκα λίγο αλλά μετά ηρέμησα. Βέβαια δεν άργησα να καταλάβω ότι αυτά τα δυο ψαράκια ήταν ο Νέμο και η Ντόρις. Ρώτησα τι συμβαίνει και ο Νέμο μου απάντησε: 

- Η Ντόρις θυμήθηκε τους γονείς της και θέλει να τους βρούμε. Τότε ξαναρώτησα:

- Μπορώ να έρθω κι εγώ; Έτσι κι αλλιώς δεν έχω και κάτι άλλο να κάνω…

Πριν προλάβω να τελειώσω την πρότασή μου η Ντόρις πετάχτηκε και είπε:

Δύο συγκάτοικοι κα...οί που ανακυκλώνουν

απο το μαθητή του Στ2 Μάνο Ρ.

(Ένα παραμύθι για την ανακύκλωση)
   Σε μια πόλη την <<Κακούπολη>> ζούσαν 7.000 άνθρωποι και μέσα σε αυτούς ζούσαν δύο συγκάτοικοι. Τον έναν από αυτούς τον έλεγαν Δενανακύκλωση και τον άλλο Μηνανακύκλωση. Και οι δύο μάζευαν πολλά πλαστικά και γυαλιά και δεν τους έφτανε μόνο αυτό, τα πετούσαν κι όπου έβρισκαν. 
   Μία Κυριακή που γινόντουσαν εκλογές είχαν βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος και αντιδήμαρχος .Υποσχέθηκαν στους συμπολίτες τους ότι κανείς πια δεν θα τους έλεγε ότι πρέπει να κάνουν ανακύκλωση.
  Πολλοί ήταν αυτοί που τους ψήφισαν κι έτσι ο Μηνανακύκλωσης έγινε