Συνέντευξη από τη γιαγιά

Από τη μαθήτρια του ΣΤ1, Ελένη Γ. 

Η γιαγιά μου κατάγεται από τη Μ. Ασία και η οικογένειά της αναγκάστηκε να φύγει από τον τόπο της μετά τη μεγάλη καταστροφή του 1922. Διαβάστε τη συνέντευξη από τη γιαγιά μου, που μου διηγήθηκε ό,τι θυμόταν από εκείνη την εποχή:

- Από ποιον τόπο της Μικράς Ασίας καταγόταν οι γονείς σου γιαγιά; 

- Οι γονείς μου καταγόταν από τη Σελεύκεια. 

- Πού ζούσαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες σας μετά από τη μεγάλη καταστροφή; 

- Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας πήγαιναν από τη μια περιοχή στην άλλη και τελικά κατέληξαν στην Κρήτη, στην περιοχή Δαμάνια του Ηράκλειου. 

- Θυμόσαστε κάτι χαρακτηριστικό από τις διηγήσεις τους; 

- Η γιαγιά μου διηγήθηκε τις δυσκολίες που πέρασε η μητέρα της όταν έγινε η μεγάλη καταστροφή. Ο πατέρας της γιαγιάς μου ήταν στρατιώτης στην Αραβία και η μητέρα της ήταν μόνη με τρία παιδιά στην αγκαλιά και ήρθε με τα πέντε αδέρφια της στην Ελλάδα.

- Πότε αναγκάστηκαν να φύγουνε από το τόπο τους; 

- Οι γονείς μου ήρθαν στην Ελλάδα το 1922. Πρώτα πήγαν στην Ήπειρο και μετά από δυο – τρία χρόνια ήρθαν στην Κρήτη και συγκεκριμένα στο Ηράκλειο. Εκεί έμειναν δυο με τέσσερις μέρες και μετά πήγαν στα Δαμάνια. Βέβαια, δεν πήγε μόνο η οικογένεια μου σε εκείνο το χωριό, άλλα και πολλοί άλλοι συμπατριώτες τους. Αυτό έγινε επειδή δεν ήξεραν την ελληνική γλώσσα και έπρεπε να παραμείνουν ενωμένοι στον ξένο για εκείνους τόπο και να μπορούν έστω να συνεννοούνται μεταξύ τους.

- Καταφέρανε να πάρουν κάποια πράγματα μαζί τους; 

- Δεν κατάφεραν να πάρουν τίποτα απολύτως μαζί τους. Να φανταστείτε ούτε τα ρούχα τους δεν πήραν. Μόνο την ψυχή τους πήραν κι έφυγαν από εκείνον τον αφιλόξενο πια τόπο που ως τότε ήταν η πατρίδα τους. 

- Όσο ζούσαν, ήθελαν να γυρίσουν πίσω; 

- Ήθελαν πολύ να γυρίσουν πίσω αλλά οι Τούρκοι δεν τους δέχτηκαν. Να φανταστείτε άφησαν όλη την περιουσία τους και έφυγαν. Δεν ήξεραν που θα τους πάνε ούτε αν θα ζήσουν. Η οικογένειά μου ήθελε να φύγει επειδή εδώ που ήρθαμε μας φώναζαν ''Τούρκους'' γιατί μιλούσαμε τούρκικα. Εμείς όμως είμαστε χριστιανοί και γι’ αυτό βρισκόμαστε ακόμα εδώ για να τιμήσουμε την πατρίδα μας. 

- Μήπως έχετε κάποιες φωτογραφίες από εκείνη την εποχή. 

- Δεν έχουμε ούτε μια για να θυμόμαστε τους γονείς μας. Οι αναμνήσεις όμως παιδί μου δεν ξεχνιούνται εύκολα. Δεν είναι κάτι ασήμαντο μια ανάμνηση που είναι χαραγμένη στο μυαλό κάποιου. Δε σβήνεται όσα χρόνια κι αν περάσουν. 

Ευχαριστού πολύ γιαγιά !!!!!