Επαγγέλματα που χάνονται ή έχουν χαθεί

απο τους μαθητές του Στ2

1.Φαροφύλακας

απο τον Κωνσταντίνο Αρχ.

  Ο φαροφύλακας είναι ένα επάγγελμα που σχεδόν έχει εξαφανιστεί . Υπάρχουν ελάχιστοι φαροφύλακες σε όλο τον κόσμο και αυτοί όχι με μεγάλο μισθό .

Πιο παλιά υπήρχαν φαροφύλακες πολύ περισσότεροι από τώρα. 
Έμεναν στον φάρο εκεί ήταν το σπίτι τους . Η κύρια δουλειά τους όμως ήταν να φωτίζουν γύρω από τον φάρο για να μην γίνει σύγκρουση με κάποιο πλοίο και να φωτίζει την διαδρομή τους.
Αν βεβαίως κάποιος φαροφύλακας είχε οικογένεια έμεναν όλοι μαζί στο φάρο.


   Στα πιο παλιά χρόνια όμως οι φαροφύλακες έπρεπε να κρατάνε τις δεξαμενές γεμάτες
Στα πρόσφατα όμως χρόνια δεν είναι έτσι. Οι πέτρινοι φάροι με τον φαροφύλακα μέσα δεν υπάρχουν πια και αν υπάρχουν είναι πολύ λίγοι ελάχιστοι .
Έχουν αντικατασταθεί από τους καινούριους αυτόματους φάρους.

2.Παγωτατζής
απο τον Πέτρο Π.

    Ένα από τα αρχαία επαγγέλματα είναι ο παγωτατζής.Με το τρίτροχο ποδήλατο ή μηχανοκίνητο καρότσι έκανε την εμφάνισή του στα δημοτικά σχολεία, στις εκκλησίες τις Κυριακές και τις γιορτές, στους γάμους και στα πανηγύρια, στις πλατείες, στα παζάρια, στις εκδρομές, στους ποδοσφαιρικούς αγώνες και σε άλλα μερι που σύχναζέ ο κόσμος. Με το καρότσι γεμάτο παγωτά ο παγωτατζής περιφέρονταν στις γειτονιές και πούλαγε την γλυκιά πραμάτια του.

3.Ντελάλης

απο τον Νηρέα Μ.

     Η λέξη ντελάλης είναι αραβική αλλά η λέξη τελάλης είναι τούρκικη.
Ο (ν)τελάλης είναι αυτός που παλιά έβγαινε στη γειτονιά και έλεγε τα νέα.
Τα πήγανε από τη μία πόλη στην άλλη και από τη μία πόλη μάθαινε τα νέα και τα έλεγε στην άλλη. Έτσι τα νέα δεν τελείωναν ποτέ. Τα νεότερα χρόνια τους πλήρωνε μία ομάδα κατοίκων. Ήταν σαν μία “κινητή εφημερίδα ” αλλά πάντα πιο φτηνή. Και για το τέλος ένα τραγούδι.

4.Λούστρος

απο τον Μιχάλη Α.

   Ο λούστρος ήτανένα επάγγελμα πολύ διαδεδομένο τα παλιότερα χρόνια. Υπήρχαν παντού στους δρόμους. Οι λούστροι ή αλλιώς λουστραδόροι γυάλιζαν τα παπούτσια των περαστικών κι αυτοί τους έδιναν ένα νόμισμα. Καθώς άρχισε να θεωρείται πιο πολύ τέχνη, άρχισε να εξαφανίζεται αρχικά στην Ευρώπη και στην Βόρεια Αμερική, και αργότερα όπου αλλού υπήρχε. Την σήμερον ημέρα υπάρχουν ελάχιστοι λούστροι σε όλο τον κόσμο.

5.Οι τσαγκάρηδες
απο την Σοφία Σ.

   Παλιά οι τσαγκάρηδες συνήθιζαν να περπατούν στις γειτονιές και να συλλέγουν παπούτσια για επιδιόρθωση.Ήταν μπαλωματήδες.
Ο χώρος του τσαγκάρη ήταν ένας πάγκος.Στον πάγκο είχε τοποθετημένες τις λίμες,τις βελόνες,τις τανάλιες και τα σφυράκια.Όλα αυτά τα εργαλεία τον βοηθούσαν να επιδιορθώσει τα παπούτσια.Επίσης στον πάγκο του δεχόταν τις παραγγελίες των πελατών του.
  Οι κατασκευές των τσαγκάρηδων ήταν χειροποίητες γιατί τότε δεν υπήρχαν κόλλες και μηχανές.Έραβαν και κάρφωναν τα παπούτσια.Ο τσαγκάρης έπρεπε να αγοράσει δέρμα για να κατασκευάσει τα παπούτσια.Αγόραζε δύο ειδών δέρματα.Τα ψιλά που ήταν για το πάνω μέρος των παπουτσιών και το χοντρό δέρμα που ήταν για τις σόλες.
    Επίσης όταν ένας πελάτης ήθελε παπούτσια ο τσαγκάρης τον έβαζε να πατήσει σε ένα δέρμα και σημείωνε με μολύβι το περίγραμμα του ποδιού του.   Σήμερα η κύρια δουλειά του τσαγκάρη είναι να επιδιορθώνει χρησιμοποιημένα υποδήματα.

6.Λεμβούχος / βαρκάρης / αχθοφόρος

απο τον Νικόλα Δ.  

    Παλαιότερα οι λεμβούχοι μετέφεραν ανθρώπους από νησάκια και βραχονησίδες για να τους δώσουν πρόσβαση σε μεγαλύτερα κοντινά λιμάνια. Η λέξη λεμβούχος σημαίνει “ιδιοκτήτης λέμβου” δηλαδή βάρκας. Κοινώς, βαρκάρης. Πολλές φορές τους ονόμαζαν χαμάληδες επειδη αναλαμβαναν τη χειρωνακτική μεταφορά φορτίων σε μικρές σχετικά αποστάσεις (συνήθως από το ένα κτίριο στο άλλο, ή από τις αποθήκες, από και προς το λιμάνι, για φόρτωση και εκφόρτωση των πλοίων).  
   Με τον εκσυγχρονισμό των πλοίων και των λιμανιών δεν υπάρχει πια ζήτηση για λεμβούχους. Όσον αφορά τους αχθοφόρους οι δρόμοι, η δυνατότητα μετακίνησης αυτοκίνητων και μεγάλων φορτίων από και προς τα λιμάνια, οπως και η εξέλιξη των αποσκευών * συνέβαλαν στην εξαφάνιση του επαγγέλματος.
*π.χ. rοδάκια στις βαλίτσες

 7.Γαλατάς

απο την Μιχαέλα Π.

    Ο Γαλατάςήταν ένα παλιό επάγγελμα που οι πιο πολλοί το γνωρίζουμε από παλιές ταινίες ή από διηγήσεις των μεγαλυτέρων.

Άκμαζε μέχρι τις αρχές του 20ου Αιώνα σε πολλές μεγάλες πόλεις. Στην ύπαιθρο δεν το συναντάμε γιατί οι κάτοικοι είχαν τη δική τους παραγωγή.

Ο Γαλατάς ήταν ένας πλανόδιος μικροπωλητής που είχε αναλάβει τη διάθεση του γάλακτος και των άλλων γαλακτοκομικών προϊόντων (γιαούρτι, βούτυρο) σε διάφορες γειτονιές των πόλεων. Το εργαλείο της δουλειάς του ήταν ένα κάρο που το έσερνε ένα υποζύγιο (γάιδαρος ή μουλάρι) και αργότερα το ποδήλατο ή ένα μοτοποδήλατο.

Στην Ελλάδα τον 18ο αιώνα το επάγγελμα το ασκούσαν στις πόλεις μικροποιμένες (βοσκοί), που πήγαιναν από πόλη σε πόλη με το κοπάδι τους. Μάλιστα άρμεγαν το γάλα μπροστά στον πελάτη τους.

Στη δεκαετία του 1950 οι τελευταίοι πλανόδιοι γαλατάδες χρησιμοποιούσαν μεταλλικά κυλινδρικά δοχεία και μοίραζαν το γάλα στις γειτονιές, χύμα σε οκάδες ή δράμια. (πριν χρησιμοποιηθεί το κιλό και το γραμμάριο). Από το 1960 εμφανίστηκαν οι γυάλινες φιάλες με το παστεριωμένο γάλα και η διανομή γινόταν με ποδήλατα ή τρίκυκλες μοτοσυκλέτες .
Όμως από το 1970 άλλαξαν οι αγορανομικές διατάξεις και απαγορεύθηκε η πλανόδια διάθεση του γάλακτος, ώστε να διασφαλιστεί η υγειονομική ασφάλεια και η ποιότητα των γαλακτοκομικών προϊόντων που ήταν προς διάθεση στους αγοραστές τους. Έβαλαν και περιορισμούς στο χρόνο διάθεσης δηλαδή ημερομηνία παστερίωσης και λήξης των γαλακτοκομικών προϊόντων και πουλιούνταν όπως γίνεται και σήμερα από καταστήματα μέσα από ψυγεία.