Μία κρητική συναυλία

 από τον μαθητή του Ε1 Γιώργο Μ.

        Όταν ήμουν πέντε μισή χρονών οι γονείς μου με πήραν μαζί τους σε μια γιορτή που έκανε μία φιλική οικογένεια για την επιτυχία του γιου της στο Πανεπιστήμιο. Στην αρχή ένιωθα να βαριέμαι και σε λίγο να νυστάζω. Όμως κάποια στιγμή έγινε κάτι μαγικό.                                                                                     Δύο νεαροί κρατώντας δύο μουσικά που δεν είχα ξαναδεί κάθισαν στη μέση του δωματίου και άρχισαν να παίζουν ένα μουσικό κομμάτι που ο ρυθμός και η μελωδία του με συνεπήραν αμέσως.        Το δοξάρι της λύρας και η πένα του λαούτου, τα όργανα που έπαιζαν τα δύο παιδιά, γέμισαν το χώρο με μοναδικά ακούσματα και την ψυχή, το μυαλό και το σώμα μου με μια έξαψη, έναν ενθουσιασμό αλλά και μια γαλήνη που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ μέχρι τότε.       

               
     Οι νότες που έφταναν στα αυτιά μου λες και περνούσαν στο αίμα μου και έκαναν την καρδιά μου να χτυπά πιο γρήγορα και το σώμα μου να θέλει να κινηθεί για να εκφράσει τη χαρά, τη συγκίνηση και την ένταση που ένιωθα.           Έτσι σε λίγη ώρα μαζί με κάποιους μεγάλους άρχισα να χορεύω με οδηγό όχι τόσο τη γνώση του χορού αλλά την καλή διάθεση της ψυχής και το κέφι. Στο τέλος όλοι χειροκρότησαν το μαγικό συνδυασμό της μουσικής με το χορό και εγώ πλησίασα και χάιδεψα αυτά τα δύο όργανα που όταν βρεθούν σε ικανά χέρια σε κάνουν να νιώθεις ότι είσαι στον παράδεισο.

    Η βραδιά αυτή έχει μείνει στην καρδιά μου και ήταν η αρχή της αγάπης μου για τη μουσική και ιδιαίτερα την παραδοσιακή μουσική.