ΟΙ ΚΟΥΔΟΥΝΑΤΟΙ

από την Αναστασία Π. Ε4

    Τα έθιμα της αποκριάς είναι τα καλύτερα, γιατί είναι τα πιο διασκεδαστικά. Μασκαρεύεσαι, προσπαθείς να στολιστείς, να βαφτείς , έτσι όταν πας σε κάποιο χωριό να μην σε αναγνωρίσουν και αυτό είναι το πιο διασκεδαστικό . 
   Κάτι τέτοιο είναι και οι κουδουνάτοι , οι οποίοι είναι μια ομάδα ανδρών που γυρίζει από σπίτι σε σπίτι και κάνουν τους μασκαράδες. Έχουν βάψει τα πρόσωπά τους μαύρα ,φοράνε προβιές ζώων στη μέση τους και έχουν πολλά κουδούνια.
   Ένα ακόμα έθιμο είναι το καρναβάλι στο οποίο ντύνεται ο κόσμος. Σχηματίζονται ομάδες και έχουν αποκριάτικα άρματα. Γίνεται την τελευταία Κυριακή της αποκριάς.

Ο Τiμ και ο Λουκ

απο το μαθητή του Ε2 Νίκο Β.

    Κάποτε σε ένα πανέμορφο δάσος ζούσε ο Τιμ ο σκαντζόχοιρος με τον φίλο του τον Λουκ τον σκίουρο. Ήταν πολύ αγαπημένοι και κάθε μέρα έπαιζαν στην μεγάλη λίμνη μαζί με τα άλλα ζώα. 
    Μια μέρα τα ζώα άκουσαν ένα περίεργο θόρυβο και έτρεξαν να κρυφτούν στους θάμνους . Μετά από λίγο οι δύο φίλοι έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει, ακολούθησαν τον θόρυβο και τους οδήγησε σε τρεις μπουλντόζες που έκοβαν τα δέντρα από το δάσος τους.
    Μόλις είδαν τους ανθρώπους να καταστρέφουν τα δέντρα, φώναξαν βοήθεια από τα άλλα ζώα του δάσους. 
   Η αρκούδα τρόμαξε τους ξυλοκόπους, οι λύκοι τους περικύκλωσαν.
   Οι δύο φίλοι αφού έδιωξαν τους ξυλοκόπους ξανά φύτεψαν τα δέντρα και δεν τους ξανά ενόχλησε κανείς.

Μία κρητική συναυλία

 από τον μαθητή του Ε1 Γιώργο Μ.

        Όταν ήμουν πέντε μισή χρονών οι γονείς μου με πήραν μαζί τους σε μια γιορτή που έκανε μία φιλική οικογένεια για την επιτυχία του γιου της στο Πανεπιστήμιο. Στην αρχή ένιωθα να βαριέμαι και σε λίγο να νυστάζω. Όμως κάποια στιγμή έγινε κάτι μαγικό.                                                                                     Δύο νεαροί κρατώντας δύο μουσικά που δεν είχα ξαναδεί κάθισαν στη μέση του δωματίου και άρχισαν να παίζουν ένα μουσικό κομμάτι που ο ρυθμός και η μελωδία του με συνεπήραν αμέσως.        Το δοξάρι της λύρας και η πένα του λαούτου, τα όργανα που έπαιζαν τα δύο παιδιά, γέμισαν το χώρο με μοναδικά ακούσματα και την ψυχή, το μυαλό και το σώμα μου με μια έξαψη, έναν ενθουσιασμό αλλά και μια γαλήνη που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ μέχρι τότε.       

Επίσκεψη της Ε΄τάξης στο μουσείο Ν. Καζανζάκης

από το μαθητή του Ε2 Μάνο Κ.

     Χθες  (24-1-2018)  το Ε2 και τοΕ4 τμήμα πήγαμε στο μουσείο του Ν. Καζαντζάκη στη Μυρτιά. 
   Εκεί μια κυρία μας περίμενε στην είσοδο του μουσείου και μας είπε να πάμε μέσα στο μουσείο, ενώ το άλλο τμήμα πήγε σε μια άλλη αίθουσα για να παίξει ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι.     Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης είδαμε όλο το μουσείο. Μέσα είχε αντικείμενα που άνηκαν στον Καζαντζάκη. Ύστερα μπήκαμε σε μια άλλη  αίθουσα και καθίσαμε πάνω σε κάτι μαξιλαράκια. Συζητήσαμε για το θέατρο και μετά

Μαντινάδες

απο το μαθητή του Ε2 Κωσταντίνο Α.

Για τη φιλία

Στο σχολείο θα διδαχθείς πολλά

όλα τα μεγαλεία

εκεί θα μάθεις την αγνή

και σταθερή φιλία.

Για το σχολείο

Γνώση, αξία και ομορφιά

θα βρεις σε ένα βιβλίο

κοίτα καλα να διδαχτείς

πριν βγεις απο το σχολείο.

Το Ολοκαύτωμα του Αρκαδίου

απο το μαθητή του Ε2 Νικόλα Γ.

   Το τραγούδι αυτό του Κώστα Μουντάκη μου αρέσει γιατί μιλά για το Αρκάδι ,μια μονή από τους πιο σημαντικούς τόπους σε όλη την Ελλάδα. Εκεί οι Κρητικοί επαναστάτησαν για να διώξουν τους Τούρκους και μαζεμένοι πολλοί, μέσα στο μοναστήρι, ακόμα και άμαχοι, πολιορκημένοι για καιρό, ανατίναξαν την μπαρουταποθήκη της.
   Οι Κρητικοί, σε όλη την ιστορία τους, έχουν να επιδείξουν πολλές, εντυπωσιακές, απίστευτες σχεδόν, πράξεις για την ελευθερία!!!

Στα 1866 απάνω ακούσετε ήντα έκαμε η Κρήτη Στο σουλτάνο, το πόλεμο αρχίσανε στα τρία βηλαέτια στο Ρέθεμνος και στα Χανιά και η στο Κάστρο μέσα.

Μάρτη, η μικρή ελαφίνα

απο τη μαθήτρια του Ε2 Μαρία Π.

 

     Ήταν μια γλυκιά ανοιξιάτικη μέρα τότε που όλα τα ζωάκια του δάσους μαζεύτηκαν γύρω από την ελαφίνα για να καλωσορίσουν το νεογέννητο ελαφάκι της .Η μαμά του το ονόμασε Μάρτη και περήφανη το σύστησε σε όλους. 

    Μόλις το ελαφάκι στάθηκε στα πόδια του ,άρχισε να τρέχει εδώ κι εκεί και να παίζει χαρούμενο με τους φίλους. Όλοι τους ήθελαν να του δείξουν τις ομορφιές του δάσους και να του μάθουν τα μυστικά του. Το καλοκαίρι πέρασε με πολύ παιχνίδι και ξεγνοιασιά. 

    Κι έπειτα ήρθε ο κρύος χειμώνας, που με το χιόνι του σκέπασε ολόκληρο το δάσος. Ο Μάρτη μάθαινε να κρατά ισορροπία άνω στον πάγο και έπαιζε χιονοπόλεμο με τους φίλους του. Μαζί τους ήταν και η Μελίνα, μια όμορφη ελαφίνα στην ηλικία του Μάρτη.       Μια μέρα όμως όλα άλλαξαν όταν στο δάσος ήρθαν κυνηγοί. Τα ζωάκια

Επίσκεψη της πέμπτης τάξης στο γηροκομείο

απο την μαθήτρια του Ε2 Αργυρούλα Ν.
 

 

   Την Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017  το Ε2 και το Ε4 τμήμα του σχολείου μας επισκεφτήκαμε το γηροκομείο του Άι Γιάννη Ηρακλείου να πούμε τα κάλαντα. Μερικά παιδιά έπαιζαν όργανα και οι υπόλοιποι τραγουδούσαν με τα τριγωνάκια τους και τα σκουφάκια τους.
   Είχαμε φτιάξει δωράκια, ένα ημερολόγιο του 2018, κουραμπιέδες, μελομακάρονα και μια πίτα. Στον δρόμο για το γηροκομείο μερικά παιδιά σιγοτραγουδούσαν τα κάλαντα με την κυρία Κυριακή την μουσικό του σχολείου μας.
   Μόλις φτάσαμε συναντήσαμε μια παρέα ηλικιωμένων χαρούμενων ανθρώπων που ανυπομονούσαν να μας δουν και να μας ακούσουν. Άρχισαν τα όργανα, πρώτα η

Μαντινάδες για την Κρήτη

απο τον μαθητή του Ε2 Νίκο Π..


Στον κόσμο πάω και κρατώ
χώμα του Ψηλορείτη
τη γη κεντρίζω να γενεί
όλος ο κόσμος Κρήτη.


Το χρέος μου θεόβαρο
ωσάν τον Ψηλορείτη
που κουβαλώ στους ώμους μου
να μείνει η Κρήτη Κρήτη.


Ψηλά στον Ψηλορείτη μου
μια μέρα θα ανεβώ
εκειά που ζούνε οι αετοί
την Κρήτη να αγναντεύω.

Έθιμα της Αποκριάς

 από το μαθητή του Ε4 Κωσταντίνο Β.                   

                        Αποκριά είναι η περίοδος των τριών εβδομάδων πριν απο την Καθαρή Δευτέρα οπότε και αρχίζει η Σαρακοστή.Απόκριες σημαίνει αποχή από το κρέας.

 Ένα χαρακτηριστικό των Αποκριών είναι οι μεταμφιέσεις που δίνουν μεγάλη χαρά σε μικρούς και μεγάλους.Παρέες παρέες ντύνονται με αστείες στολές και μάσκες και χορεύουν σε ξέφρενους ρυθμούς.Αυτό το έθιμο έχει τις ρίζες του στην Αρχαία λατρεία του θεού Διονύσου.

    Γίνονται καρναβάλια με άρματα και χιλιάδες καρναβαλιστές σε πολλές πόλεις της Ελλάδας με πιο φημησμένο το καρναβάλι της Πάτρας. Άλλο έθιμο είναι το γαϊτανάκι.

Το σκιουράκι που ήθελε να πετάξει

απο τη μαθήτρια του Ε2 Ελίνα Μ.
    Μια φορά σε ένα δάσος ζούσε ένα μικρό σκιουράκι που πάντα ονειρευόταν να πετάξει.

-Πόσο θα ήθελα να πετάξω όπως τα πουλιά, τη μέλισσα, το κουνούπι … έλεγε κάθε τόσο αναστενάζοντας.

   Μια μέρα μία πάπια άκουσε το παράπονο του και το λυπήθηκε.

- Θέλεις αλήθεια να πετάξεις; το ρώτησε.

- Φυσικά και θέλω, το όνειρο μου είναι αυτό, λέει το σκιουράκι.

- Τότε θα σε βοηθήσω είπε η πάπια .

Μαντινάδες για φίλους

απο τη μαθήτρια του Ε2 Όλγα Φ.

Λένε πως η καρδιά χτυπά

για να δίνει στο σώμα αίμα 

μα εγώ την έχω μοναχά

για φίλους  σαν κι εσένα.

Μόνο στα δύσκολα μπορείς

να δεις τη δύναμη σου

αρκεί να έχεις έμπιστους

φίλους μες στη ζωή σου

Ο κόσμος που θα' θελα να ζω

απο τη μαθήτρια του Ε2 Ραφαέλα Κ.

Τι θα’ θελα εγώ;

Να ζω σε έναν 

κόσμο μαγικό,

σε έναν τόπο με παιχνίδι

χορό και φαγητό.

Να χορεύω όλη μέρα 

να γλεντάω, να κοιμάμαι 

και να τρώω παγωτό.

Θα΄θελα να΄μαι με τους γονείς μου, 

τους φίλους και συγγενείς μου, 

να μιλάμε, να γελάμε

και να παίζουμε κρυφτό.

Σε αυτό τον κόσμο μαγικό

που θα΄θελα να ζω

δεν θέλω πείνα, δυστυχία

και τίποτα ακριβό.

Να΄ναι όλα τσάμπα, 

να μην υπάρχει ο φτωχός.

Να μην υπάρχουν κλέφτες, 

σκοτωμοί και πόλεμοι

και να΄μαστε όλοι αγαπημένοι 

και ευτυχισμένοι.

Η Κοκκινοσκουφίτσα από την ανάποδη

απο το μαθητή του Ε2 Γιώργο Π. 

      

      Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε σ’ ένα τεράστιο δάσος που και τα ζώα μπορούν να μιλούν, ένα μικρό κοριτσάκι, η Κοκκινοσκουφίτσα. Η Κοκκινοσκουφίτσα ήταν γενικά λίγο αγενής, γιατί μέσα στο δάσος δεν υπήρχε σχολείο, για να πάει και να μάθει πώς να συμπεριφέρεται ωραία. Ζούσε σε μια καλύβα μαζί με τη γιαγιά της, που της είχε ράψει μια όμορφη, κόκκινη ζακέτα και επειδή της άρεσε και τη φορούσε συνέχεια, την ονόμασαν Κοκκινοσκουφίτσα.

            Η γιαγιά όμως της Κοκκινοσκουφίτσας είχε ένα μυστικό, που δεν το έλεγε σε κανέναν. Είχε φίλο έναν καλό λύκο, που ζούσε βαθιά στο δάσος σε μια μεγάλη σπηλιά. Μια μέρα, η γιαγιά

Το μυστικό των πειρατών

απο τη μαθήτρια του Ε2 Ευγενία Α.                  

   Μια μέρα του καλοκαιριού ένα αγοράκι πήγε με τη μαμά του στη θάλασσα. Καθώς το παιδί κολυμπούσε είδε κάτι παράξενο να επιπλέει. Ήταν ένα μπαούλο που έγραφε πάνω 0009.

-Τι είναι άραγε αυτό το μπαούλο και τι μυστήριος αριθμός που είναι αυτός; Αναρωτήθηκε το παιδί που με παράξενο ύφος κοιτούσε το μπαούλο. Προσπάθησε να το ανοίξει αλλά δεν τα κατάφερε. Κάτι παράξενο όντως κρυβόταν σε αυτό το μπαούλο.

-Έχω μεγάλη περιέργεια τι άραγε να σημαίνει αυτός ο αριθμός δεν μπορώ να καταλάβω.

Ξαφνικά ακούστηκε μία φωνή.

-Παιδί μου που είσαι; Φεύγουμε πέρασε η ώρα.

Το παιδί δεν είχε άλλη επιλογή και έτσι έφυγε από την παραλία. Τελείωσε το καλοκαίρι και το παιδί δεν ξαναπήγε  σε αυτή τη θάλασσα.

Πέρασαν

Μια περιπέτεια στο δάσος

απο το μαθητή του Ε2 Βασίλη Δ.
  Κάποτε,  ζούσαν σε ένα μεγάλο δάσος δύο αχώριστοι φίλοι μία αλεπού και ένας λύκος. Έπαιζαν κάθε μέρα μαζί με τα άλλα ζώα του...δάσους.                                                                                                              

Μια μέρα καθώς παίζανε άκουσαν ένα παράξενο θόρυβο. Όταν πήγαν εκεί από πού προερχόταν ο θόρυβος είδανε κάτι ξυλοκόπους να κόβουν παράνομα τα δέντρα.

Μετά από λίγη ώρα σκέφτηκαν ότι πρέπει

Επίσκεψη της πέμπτης τάξης στο Ιστορικό μουσείο

απο το μαθητή του Ε2 Μάνο Κ.

     

    Πριν από λίγο καιρό πήγαμε εκδρομή στο ιστορικό μουσείο ,η τάξη μου και ένα άλλο τμήμα της πέμπτης τάξης. Όταν ήρθαν τα λεωφορεία μπήκαμε μέσα και καθίσαμε στις θέσεις μας. Κάναμε λίγη ώρα να φτάσουμε. Μόλις φτάσαμε πήγαμε σε μια αυλή και αφήσαμε τα τσαντάκια μας. Όταν το άλλο τμήμα μπήκε σε μια αίθουσα, εμείς κάναμε βόλτες στο μουσείο. 

Πλέκοντας κορδέλες στο Γαϊτανάκι.

   Από τα πιο γνωστά πανελλαδικά έθιμα που διατηρούνται αυτούσια ως τις μέρες μας,είναι το γαϊτανάκι. Το γαϊτανάκι είναι ένας χορός που δένει απόλυτα με το χρώμα και το κέφι της αποκριάς. Δεκατρία άτομα χρειάζονται γι' αυτόν το χορό. Ο ένας κρατά ένα μεγάλο στύλο στο κέντρο, απο την κορυφή του οποίου κρέμονται 12 μακριές κορδέλες, διαφορετικού χρώματος η καθεμιά Οι κορδέλες αυτές λέγονται γαϊτάνια και δίνουν το όνομα τους στο έθιμο. Οι υπόλοιποι δώδεκα χορευτές κρατούν από ένα γαϊτάνι και χορεύουν σε ζευγάρια. Καθώς κινούνται γύρω από το στύλο, κάθε χορευτής εναλλάσσεται με το ταίρι του κι έτσι πλέκουν τις κορδέλες πάνω του δημιουργώντας χρωματιστούς συνδυασμούς. Όταν πια οι κορδέλες τυλιχτούν στο στύλο και οι χορευτές χορεύουν όλο και πιο κοντά σε αυτόν, τότε ο χορός τελειώνει και το στολισμένο γαϊτανάκι μένει να θυμίζει το αποκριάτικο πνεύμα.
Από τη μαθήτρια του Ε4 Μαρία Σ.

Τα παιχνίδια στην αρχαία Ελλάδα

 Από τον μαθητή του Ε1 Νικήτα Α.

Αρχαιολογικές, εθνογραφικές και λαογραφικές μελέτες αποδεικνύουν πως το παιχνίδι όχι μόνον αποτελούσε μέρος της καθημερινότητας σε όλες τις εποχές και σε όλους τους λαούς αλλά και πως πολλά από τα βασικά παιχνίδια δεν έχουν αλλάξει, με το πέρασμα των αιώνων.                                         «Έλληνες αεί παίδες εστέ…» (Πλάτων)

Στην αρχαία Ελλάδα, μέχρι τα επτά του χρόνια, το παιδί έμενε στο σπίτι, όπου έπαιζε διάφορα παιχνίδια. Ο Πλάτων κι ο Αριστοτέλης συμβούλευαν τους γονείς να αφήνουν τα παιδιά τους να διασκεδάζουν ελεύθερα με τα παιχνίδια. Οι αγγειογραφίες μας δίνουν αρκετές πληροφορίες για τα παιχνίδια στην αρχαία Αθήνα, πολλά από τα οποία ήταν πήλινα. Διαβάζοντας, μάλιστα, τα παιχνίδια που έπαιζαν μικροί αλλά και μεγάλοι, στην αρχαία Ελλάδα, θα καταλάβουμε την προέλευση πολλών γνωστών παιχνιδιών μας.    Ένα από τα πρώτα παιχνίδια που έπαιζαν τα μωρά στην αρχαιότητα ήταν «η πλαταγή» ή «σείστρο», μια πήλινη κουδουνίστρα, που την έβαζαν στο χέρι του μωρού και με τον ήχο που έκαναν τα πετραδάκια που είχε μέσα, το έκαναν να ξεχνιέται και να σταματά τα κλάματα.