από τη μαθήτρια του Ε2, Λευκοθέα Β.
Όπως λέει μια παλιά παράδοση στα έγκατα της γης μέσα στην μαυρίλα και την βρωμιά ζουν οι καλικάντζαροι. Πλάσματα άσκημα, με μακριές ουρές που με τα πριόνια τους θέλουν να κόψουν το δέντρο της γης και να το ρίξουν κάτω.
Όμως κάθε χρόνο στις γιορτές πετάνε τα πριόνια τους και φεύγουν για τον απάνω κόσμο. Εκεί, και τι δεν κάνουν, όλες τις σκανταλιές που μπορείτε να φανταστείτε. Τρώνε πίνουν μέχρι τα Θεοφάνια, που φοβισμένοι απ’ το λιβάνι του παπά. Μα όταν γυρνούν στον κάτω κόσμο το δέντρο έχει ξανά ριζώσει και ξανά τα ίδια.
Αυτό γινόταν αιώνες ώσπου παραμονή Χριστουγέννων κάτσανε και το σκεφτήκανε. Τελικά αποφάσισαν να μην βγουν φέτος στον πάνω κόσμο για να ολοκληρώσουν το έργο τους.
Την άλλη μέρα είχαν τελειώσει, το δέντρο σε λίγο θα έπεφτε. Μα συνειδητοποίησαν ότι το δέντρο θα έπεφτε πάνω τους!
Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Τότε θυμήθηκαν την αρχαία προφητεία που έλεγε ότι μόνο αν αντί να κάνουν σκανταλιές στην γη να κάνουν καλές πράξεις και αντί να πριονίζουν το δέντρο να το περιποιούνται. Έπρεπε δηλαδή να γίνουν άσπροι καλικάτζαροι.
Έτσι ανέβηκαν στον πάνω κόσμο και βοηθούσαν κυρίες να περάσουν τον δρόμο και τέτοια. Έτσι άρχισαν σιγά σιγά να ασπρίζουν ώσπου έγιναν κάτασπροι.
Σαν γύρισαν με την καινούργια χρονιά στον κάτω κόσμο άρχισαν να ποτίζουν και να κλαδεύουν το δέντρο τους. Έτσι οι καλικάντζαροι από μαύροι έγιναν άσπροι, από κακοί καλοί και ποτέ δεν ξαναέπιασαν τα πριόνια τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου