Καταρράκτες 12 χιλιάδων χρονών...

από τον μαθητή του ΣΤ3, Μιχάλη Σ.

  Το 25% του γλυκού νερού του πλανήτη μας είναι συγκεντρωμένο στους καταρράκτες του Νιαγάρα, οι οποίοι αποτελούν ένα από τα εντυπωσιακότερα θαύματα της φύσης που κόβουν την ανάσα κάθε επισκέπτη. 

 Όσοι είχαν την τύχη να επισκεφθούν τους καταρράκτες του Νιαγάρα κάνουν λόγω για ένα από τα πιο θεαματικά φυσικά φαινόμενα. Η θέα της δύναμης και της ορμής του νερού, ο ρόχθος της κατακρήμνισης και το παιχνίδι του ουράνιου τόξου και της ομίχλης, κόβουν την ανάσα των τουριστών, οι οποίοι υποκλίνονται μπροστά σ’ αυτό το θαύμα της φύσης.

  Οι καταρράκτες του Νιαγάρα είναι ένα σύμπλεγμα καταρρακτών του ποταμού Νιαγάρα, στα διεθνή σύνορα μεταξύ της καναδικής επαρχίας του Οντάριο και της αμερικανικής πολιτείας της Νέας Υόρκης. Βρίσκονται 27 χιλιόμετρα βόρεια – βορειοδυτικά του Μπάφαλο και 120 χιλιόμετρα νοτιο – νοτιοανατολικά του Τορόντο, μεταξύ των δύο πόλεων με το ίδιο όνομα Niagara Falls του Οντάριο και Niagara Falls της Νέας Υόρκης. 

  Η δύναμη, με την οποία πέφτουν τα νερά των καταρρακτών έδωσε στους ανθρώπους την ιδέα να κατασκευάσουν υδροηλεκτρικούς σταθμούς. Οι καναδέζικοι καταρράκτες έχουν σχήμα πετάλου και χωρίζονται από τους αμερικανικούς από το νησί Γκοτ. Οι αμερικανικοί είναι σαν μία ευθεία γραμμή. Το 1950 οι Αμερικανοί και οι Καναδοί συμφώνησαν να μοιράζουν το νερό που έρεε από τους καταρράκτες στον ποταμό. Έτσι λοιπόν σχεδιάστηκαν και δημιουργήθηκαν υδροηλεκτρικά έργα για την εκμετάλλευση του νερού αυτού. 

  Το πρώτο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο χτίστηκε το 1895 δίπλα στους καταρράκτες του Νιαγάρα στις Η.Π.Α., το οποίο είχε δε δύο υδροστροβίλους, κάθε ένας ισχύος 4.1 ΜW και μπορούσε να μεταδώσει ηλεκτρισμό για 300 μέτρα. Με την κατασκευή των τεράστιων για την εποχή υδροηλεκτρικών σταθμών στο Νιαγάρα κατέκτησαν οι ΗΠΑ από τις αρχές του 20ου αιώνα παγκόσμια ηγετική θέση στον τομέα της ηλεκτροχημικής βιομηχανίας. 

  Σήμερα τα μισά από τα 2.400 κυβικά εκατοστά νερού του καταρράκτη που πέφτουν κάθε δευτερόλεπτο είναι εκμεταλλεύσιμα από τα παρακείμενα υδροηλεκτρικά εργοστάσιά, γεγονός που καθιστά τον καταρράκτη την μεγαλύτερη πηγή υδροηλεκτρικής ενέργειας στον κόσμο. Υπολογίζεται ότι το 16% όλης της ηλεκτρικής ισχύος που καταναλώνεται στις Η.Π.Α. προέρχεται από υδροηλεκτρικές εγκαταστάσεις. 

  Το σύμπλεγμα των καταρρακτών συμπεριλαμβάνει τον ποταμό Νιαγάρα, τους καναδικούς καταρράκτες κοινώς λεγόμενους καταρράκτες ,του Αλογοπετάλου “Canadian Horseshoe Falls”, τους κατά πολύ μικρότερους αμερικανικούς καταρράκτες και μεταξύ των καταρρακτών την μικρονησίδα Γιδόνησο “Goat Island”. 

  Η πτώση του νερού στους καταρράκτες της καναδικής πλευράς φθάνει τα 53 μέτρα και το μήκος 792 μέτρα. Ο όγκος του νερού που καταρρέει ανέρχεται στα 5,720 κυβικά μέτρα το δευτερόλεπτο. Στους καταρράκτες της αμερικανικής πλευράς το ύψος είναι 21 μέτρα και το μήκος 323 μέτρα. Ο όγκος του νερού που ρέει υπολογίζεται στα 1.430 κυβικά μέτρα το δευτερόλεπτο. Το 90% του νερού πέφτει από την πλευρά του Καναδά και το 10% από την πλευρά της Αμερικής . 

Το μεγαλείο της φύσης 

  Σύμφωνα με γεωλογικές εκτιμήσεις, οι καταρράκτες του Νιαγάρα δημιουργήθηκαν πριν από 12 χιλιάδες χρόνια όταν υποχώρησαν οι παγετώνες στο τέλος της περιόδου Wisconsin (τελευταία εποχή των παγετώνων). Το νερό που κατέκλυσε τις νέες μεγάλες λίμνες άνοιξε ένα δρόμο μέσα από τους κρημνούς της περιοχής προς τον Ατλαντικό Ωκεανό. Οι ιστορικές αναφορές λένε ότι το 1678 , ο Γάλλος ιεραπόστολος Λοθή Χενεπίν, ήταν ο πρώτος που κατέγραψε την ύπαρξη των καταρρακτών του Νιαγάρα και θαύμασε το μεγαλείο της φύσης του. Οι ινδιάνοι της περιοχής άνηκαν στην φυλή «Νιαγαγαρέγα». Το όνομα Νιαγάρα έχει ινδιάνικες ρίζες και σημαίνει υγρή βροντή . 

  Ο Νιαγάρας είναι ποταμός της βόρειας Αμερικής στα σύνορα Η.Π.Α. και Καναδά. Το μήκος του υπολογίζεται στα 54 χιλιόμετρα, πηγάζει από τη λίμνη Ήρη και εκβάλλει στη λίμνη Οντάριο, σχηματίζοντας τους πιο περίφημους καταρράκτες του κόσμου. Το βραχώδες νησί Γκοτ που παρεμβαίνει στη ροή του ποταμού χωρίζει τους καταρράκτες του Νιαγάρα σε δύο τμήματα: Οι καταρράκτες Horseshoe, η πλειοψηφία των οποίων βρίσκεται στην Καναδική πλευρά των συνόρων και οι καταρράκτες Americans Falls, τα νερά των οποίων πέφτουν στην αμερικανική πλευρά. Οι μικρότεροι καταρράκτες Bridal Veil Falls βρίσκονται επίσης στην αμερικανική πλευρά, αλλά διαχωρίζονται από τους υπόλοιπους με το νησί Luna. Δίπλα στους καταρράκτες βρίσκονται δύο πόλεις με την ονομασία των δύο χωρών. 

  Ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα πλήθος επισκεπτών από όλο τον κόσμο κατακλύζουν κάθε χρόνο την περιοχή για να θαυμάσουν από τις ειδικές εξέδρες τους καταρράκτες και να νιώσουν το μεγαλείο της δύναμης της φύσης. Οι πιο τολμηροί επιβιβάζονται σε πλοία και πλησιάζουν σε απόσταση αναπνοής τα σημεία πτώσης του νερού, όπου παράγεται ένας ήχος τον οποίο οι Ινδιάνοι Iroquois ονόμαζαν «κεραυνό του νερού». Μπορεί να μην είναι ο μεγαλύτερος του κόσμου, ουδείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι ο δυνατότερος καθώς η ροή του αγγίζει τα 168.000 κυβικά μέτρα νερού κάθε λεπτό κατά τη περίοδο της υψηλής ροής και σχεδόν 110.000 κυβικά μέτρα κατά μέσο όρο. 

  Τα χωριά ή οι μικρές πόλεις που βρίσκονται δίπλα από τους καταρράκτες έχουν πολύ μεγάλη τουριστική κίνηση. «Πνίγονται» από θεματικά πάρκα και άλλες αντίστοιχες ατραξιόν που έχουν να κάνουν με τους καταρράκτες. Για την προσέλκυση περισσότερων επισκεπτών ήδη από το 1860 οι τοπική διοίκηση άρχισε να φωτίζει τα βράδια τους καταρράκτες. Η τουριστική εκμετάλλευση συνεχίσει μέχρι σήμερα και ο νυχτερινός φωτισμός του ύψους 53 μέτρων καταρράκτη δημιουργεί ένα φαντασμαγορικό θέμα. 

Πηγή:  thermoydravlikos.gr